دسترسی ها

فیلم با وجود قوام کلی داستان و کلیت خوب و قابل قبولش، مانند سایر فیلم‌های سفارشی و شبه سفارشی، دارای مشکلات اساسی در نوع نگاه به رویداد‌های خاص است. هر فیلمسازی مختار است که بر اساس سلیقه و صلاح دید خود، قسمتی دلخواه از یک داستان مشخص را برای روایت سینمایی اش برگزیند. اما گزینش چنین فیلمسازانی (مانند کاری که مهدویان در ماجرای نیمروز کرد) بر اوج طوفان است نه آرامش‌های دروغین پیش از طوفان.

شخصیت‌های «سرخ‌پوست» هم‌دلی ما را برنمی‌انگیزند؟ از خودمان می‌پرسیم این آدم‌ها چه ربطی به من دارند؟ چرا چنین چیزی می‌پرسیم؟ چون قرار است در فیلم‌ها رنج‌های انسان‌هایی را ببینیم که نه زمانه و نه طبقه و نه شغلشان، هیچ‌کدام شاید ربطی به ما نداشته باشد، اما پرسش‌ها و بیچارگی‌های ما را دارند.

پایگاه خبری تئاتر:  ۱۳ ساله بود که عشق عکاسی او را راهی لاله‌زار کرد و در همان سنین به‌عنوان کارگر ساده در یک عکاسی مشغول به کار شد. ژوله که تقریباً همه او را به‌نام «اصغر بیچاره» به‌یاد می‌آورند ۲۲ خرداد ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمد و سه سال پیش دقیقاً در همین روز […]

کسانی باید مذمت شوند که با سوء مدیریت خود باعث شده اند هر روز تعداد قابل توجهی از ایرانیان جلای وطن کنند و به شرق و غرب عالم بروند تا بدانجا که طبق اعلام مقامات رسمی، ایرانیان در 120 کشور جهان پراکنده شده اند؛ آن هم نه اندکی از جمعیت که 5 تا 6 میلیون نفر و حدود 7 درصد از کل جمعیت ایران! غم انگیز نیست؟!

بسیاری از فیلمسازان ما معتقدند که فیلمساز باید آینه جامعه باشد و چیزی که در جامعه در حال سیلان و حرکت است را ببیند و آن را حل و فصل کند. حال سوال اینجاست که آیا سینمای امروز ما در حال حل و فصل مشکلات روز جامعه است یا بیشتر به آن اضافه می‌کند؟

«شبی‌ که ماه کامل شد» یک حرکت است هم برای فیلمساز و هم برای فیلم که از مبدأ رمانتیسم به مقصد تراژدی پیش می‌رود، این حرکت روایتگر یک استحاله بر بستر درامی عاشقانه می‌شود.

حسين انتظامي رييس سازمان سينمايي چندي پيش در توييتي اعلام كرد كه شورايي متشكل از متخصصان براي درجه‌بندي سني فيلم‌ها از تابستان فعاليت‌شان را آغاز مي‌كنند.وي اضافه كرده: قرار است يك شورا با تخصص‌هاي مكمل، درجه‌بندي سني فيلم‌ها را از تابستان آغاز كنند. حضور نهادهاي تخصصي غيردولتي در شوراي رده‌بندي سني فيلم قطعا موثر خواهد بود.

جاويدي با سرخ‌پوست نشان داد كه مي‌تواند لحن و امضاي خودش را در سينماي ايران داشته باشد، آن هم لحني كه از قضا جاي خالي‌اش بسيار احساس مي‌شد. اثر بعدي جاويدي تعيين‌كننده است كه منتظر مولف شدن او در سينماي ايران باشيم يا خير؟

نيما جاويدي در دومين ساخته‌اش، خود را در چنبره‌اي از عناصر روايي، نمادين و تمثيلي گرفتار مي‌كند و در نهايت هم موفق نمي‌شود خود را برهاند. با اين‌ حال «سرخ‌پوست» به واسطه كوشش براي متفاوت بودن و تلاش جاه‌طلبانه‌اش براي يك بيان تمثيلي قابل ستايش است، هر چند كه لايه‌هاي تمثيل (در فقدان طراحي خط روايي) در نهايت دامان خودش را مي‌گيرد تا «سرخ‌پوست» با وجود همه جاه‌طلبي‌اش براي بيان مجموعه‌اي از مفاهيم و كوششي خستگي‌ناپذير براي سينمايي بودن (كه در ايران معمولا با لفظ متفاوت توصيف مي‌شود) – در كمال تاسف - چيزي جز يك شكست نباشد.

«ترور سرچشمه» بيش از آنكه تعبيري از يك رخداد باشد، كوششي است در جهت بازسازي يك دوره به مثابه امري نوستالژيك. از اين طريق است كه او موفق مي‌شود، ديدگاه سياسي‌اش نسبت به دوره تاريخي مورد نظر را بازسازي و به بيننده منتقل كند. همين رويكرد است كه كم‌و‌بيش موجب دوقطبي شدن قضاوت در مورد سينما و نوع نگرش او مي‌شود.