پایگاه خبری تئاتر: این نویسنده، پژوهشگر، مدرس و کارگردان تئاتر، در برنامه «شوق‌زندگی» با اشاره به مشكلات كنوني فعالان تئاتر، بخش بزرگي از اين مشكلات را به مسائل مالي مربوط دانست و افزود: «تئاتر هنري هزينه‌بر است و اگر بخواهد درآمدزا هم باشد، نياز به سرمايه‌گذاري كلان بخش خصوصي و البته حمايت‌هاي دولت دارد. متاسفانه در شرايط كنوني كه اوضاع مالي بخش خصوصي خوب نيست، نه تنها از طرف بخش دولتي حمايتي از تئاتر نمي‌شود، بلكه گاهي سنگ‌اندازي‌هايي هم مي‌شود كه عرصه را براي فعاليت هنرمندان تنگ‌تر مي‌كند.»
كارگردان نمايش «امیر ارسلان نامدار» درباره راهكار برون‌رفت از اين وضع گفت: «راهكار حل مشكلات تئاتر، روي كار آمدن مسوولان آگاه و دلسوز به تئاتر و همچنين تجديد نظر در بودجه‌هاي فرهنگي است. همچنين بايد زيرساخت‌ها و زمينه‌هاي حضور بخش خصوصي را نيز در این عرصه فراهم كرد تا اين بخش نيز وارد سرمايه‌گذاري شده و تامين بخشي از هزينه‌ها را بر دوش بگيرد.»
فتحعلي‌بيگي كه اين روزها در سريال « گذر از رنج‌ها» مشغول بازي است، درباره ميزان استقبال مردم از نمايش‌ها و فيلم‌هاي سينمايي در سال‌هاي اخير گفت: «در اين سال‌ها با وجود تمام مشكلات، نمايش‌هاي بسيارخوبي هم روي صحنه رفته است كه البته اين نمايش‌ها به ندرت تامين هزينه مي‌كنند. بايد توجه داشت كه داشتن تماشاگر زياد معيار مناسبي براي سنجيدن سطح آن نمايش نيست و چه بسا نمايش‌هاي پربيننده‌اي كه خالي از مفهوم هستند. اين موضوع درباره فيلم‌هاي سينمايي نيز صادق است و ما در برخي موارد شاهد رونق گيشه فيلم‌هايي هستيم كه نه تنها هيچ تاثير مثبتي بر جامعه ندارند بلكه تنها به عنوان تفريح و سرگرمي ديده مي‌شوند كه گاهي حتي مخرب نيز هستند و تاثير سوء بر مخاطب دارند.»
بازیگر نمایش «سلطان و سیاه» با اشاره به اینکه امروز فعالیت جوانان در رشته‌های هنری از جمله تئاتر و سینما بسیار راحت است، گفت:« این روزها جوان‌ها بدون دغدغه می‌توانند دنبال علاقه خود بروند اما در زمان ما چنین نبود. در آن ایام تئاتر یک هنر و ارزش به حساب نمی‌آمد. مردم با احترام به آن نمی‌نگریستند و تلقی مثبتی از این هنر نداشتند. به همین دلیل فعالیت در چنین رشته‌ای علاقه و پشتکار فراوان می‌خواست.»
فتحعلی‌بیگی راه آشنا کردن و جذب جوانان ایرانی به هنرهای اصیل و از جمله تئاتر آیینی سنتی را علاقه‌مند کردن خانواده‌ها به این رشته‌ها از طریق برنامه‌هایی مانند شوق زندگی دانست و گفت: «برای اینکه فرزندان‌مان با هنرهای اصیل ایرانی مانند نقالی و شبیه‌خوانی انس و الفت بگیرند، باید آنها را از کودکی با این رشته‌ها آشنا کرد. اگر ما خود به هنر بی‌تفاوت باشیم، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که فرزندان‌مان دنبال آن بروند.»
وی درباره ادامه راه پژوهش در تئاتر آیینی گفت: « تئاتر آیینی جای پژوهش و مطالعه فراوان دارد و یکی از دغدغه‌های من این است که جوانان فعال و پرانرژی وارد این عرصه شوند و راه من و دیگر فعالان این عرصه را ادامه بدهند. خوشبختانه در بسیاری از شاگردانم و دیگر علاقه‌مندان این رشته این شوق را می‌بینم و از این موضوع بسیار خرسندم. من نیز در حد توان خود سعی کرده‌ام تجربیات خود را به جوان ها یاد بدهم. البته از آنجایی که انتقال همه تجربیات تقریباً40ساله‌ام در رشته‌های مختلف مانند نقالی، شبیه‌خوانی، تخت حوضی و... به یک فرد امکان‌پذیر نیست، به همین دلیل هر بخشی از تجربیاتم را به گروهی از دانشجویانم انتقال می‌دهم و امیدوارم که هر کدام بتوانند در رشته خود به جامعه هنری خدمت کنند.»
