نمايش اخير وي اما بيشتر يك اثر كلاسيك است كه قرار است قصه خود را بدون لكنت بيان كند. مسلما اين عيب نيست، اما زماني كه كارگردان سعي مي‌كند در مواردي در ميانه فضاي كاملا كلاسيك نمايش خود، ناخنكي هم به عناصر مربوط به آثار پست مدرن بزند، نمايش به ملغمه‌اي بي‌ربط تبديل مي‌شود.

پایگاه خبری تئاتر: : نمايش «قصه‌ات را خودت تمام كن» به كارگرداني اكرم ابوالمعالي اين روزها در تالار فرشچيان اصفهان در حال اجرا است. نمايش‌هايي كه قبلا از اين كارگردان ديده‌ايم، معمولا همراه با نوآوري‌هاي بياني و فرمی ‌بود و آن چه آثار او را از آثار ساير كارگردان‌هاي تئاتر كودك اصفهان متمايز می‌كرد، تلفيق خطوط روايي قصه‌هاي قديمی‌ كودكان و ايجاد قصه‌اي جديد از دل آن از يك طرف و وارد كردن تماشاگر به روند خلق نمايش از طرف ديگر بود. اين دو ويژگي باعث می‌شد دو عنصر بازي هاي روايي و مشاركت دادن تماشاگر در اجرا به اثر وارد شود و در نتيجه آن را در دسته آثار پست مدرن قرار دهد.

نمايش اخير وي اما بيشتر يك اثر كلاسيك است كه قرار است قصه خود را بدون لكنت بيان كند. مسلما اين عيب نيست، اما زماني كه كارگردان سعي مي‌كند در مواردي در ميانه فضاي كاملا كلاسيك نمايش خود، ناخنكي هم به عناصر مربوط به آثار پست مدرن بزند، نمايش به ملغمه‌اي بي‌ربط تبديل مي‌شود. در ابتداي نمايش ماجراي دو خواهر و برادر كودك مطرح می‌شود كه در حال خواندن كتاب قصه اي بوده اند و در اين ميان ناگهان متوجه شده اند ادامه كتاب قصه پاره شده است.

 كمی‌ بعد نگراني آن دو از گم شدن ماه آسمان مطرح می‌شود و پس از اين كه بعد از كشمكش هاي فراوان ماه برمی‌گردد، دو شخصيت دوباره به سراغ كتاب پاره شده می‌روند و سعي می‌كنند قصه آن را خودشان تمام كنند و به هر كدام از تماشاگران هم تكه كاغذي می‌دهند تا قصه را خودشان تمام كنند و بعد نمايش پايان می‌يابد. مهم‌ترين عيب اين نمايش، يك‌دست نبودن روند روايي آن است. توضيح آن كه با يك اثر كاملا كلاسيك روبرو هستيم و طبيعي است كه وحدت روايي مهم‌ترين عنصر لازم در آن باشد، اما در اين نمايش دو ماجراي پاره شدن كتاب قصه و گم شدن ماه، اتصال منطقي باهم ندارند و به راحتي می‌شد نمايش را با نگراني دو شخصيت از گم شدن ماه شروع و با شادي آن‌ها از پيدا شدن دوباره ماه پايان داد و دو بخش ابتدايي و انتهايي ماجراي كتاب را حذف كرد، بدون اين كه آسيبي به ساختار روايي اثر بخورد.

 از طرف ديگر بايد توجه كرد كه دخالت دادن تماشاگر در روند خلق نمايش چيزي فراتر از دادن تكه‌اي كاغذ به او است. در انتهاي نمايش تكه كاغذهايي به مخاطب داده می‌شود تا قصه خود را بر روي آن بنويسد، اما بايد گفت كه پايان نمايش براي اين كار بسيار دير است، چرا كه با پايان يافتن نمايش، سوال بي پاسخي در ذهن مخاطب باقي نمانده كه بخواهد با نوشتن پايان قصه بر روي اين كاغذها، به آن پاسخ دهد.



نویسنده: الهام باطنی