انیمیشن های نامزد دریافت اسکار در کانون فیلم خانه سینما نمایش داده می‌شود.
مستند بلند «اسرار دریاچه» در گروه «هنر و تجربه» اکران می‌شود.
فیلم «درخشش» در خانه هنرمندان ایران روی پرده می‌رود.
آیین نکوداشت احمدرضا معتمدی به همراه اکران، تحلیل و نقد «سوءتفاهم» جدیدترین ساخته سینمایی وی در دانشگاه صداوسیما برگزار می شود.
رفع ابهامات موجود درباره تخلف عجیب صورت گرفته در فرآیند اکران «رحمان ۱۴۰۰» نه فقط به شفاف‌تر شدن وضعیت این فیلم کمک خواهد کرد که راه تکرار بر تخلف‌های مشابه در آینده را نیز خواهد بست.
بازیگر سرشناس سینما باردیگر اعلام کرده که بدش نمی‌آید وارد دنیای سیاست شود و احتمالا زمانی در آینده این کار را خواهد کرد.
پیتر فارلی کارگردان «کتاب سبز» برای ساخت فیلم بعدی‌اش با اسکای‌دنس همکاری می‌کند.
مشتریان سینما در آمریکا در سه ماه نخست سال ۲۰۱۹ با کاهشی بیش از ۱۵ درصد روبه رو شده است.
بخش «تجربه های اجرا» در سومین روز از برگزاری بیست و دومین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی ایران آغاز می شود.
رییس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی روز جمعه ششم اردیبهشت ماه با حضور در مرکز تئاتر مولوی در جریان نحوه برگزاری بیست و دومین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی ایران قرار گرفت.
فراخوان رپرتوار نمایشنامه خوانی مرکز آفرینش های هنری تئاتر «مان» برای اجرا در ایام ماه مبارک رمضان منتشر شد.
پوستر نمایش «عروس مردگان» به طراحی و کارگردانی امیدرضا سپهری رونمایی شد.
نمایش «مارگاک» اثر آگوست استریندبرگ در عمارت نوفل لوشاتو به صحنه می‌رود.
شانزدهمین دوره بزرگداشت تئاتر در دومین روز خود، یکشنبه هشتم اردیبهشت 1398، میزبان سیاه بازان و اعضای سندیکای تئاتر آلمان خواهد بود
ساخت «تکیه دولت» چهار سال طول کشید؛ سرمایه عظیمی برد و هفتاد سال سرپا ماند تا اینکه در نهایت تخریبش کردند. حالا از آن بنای عظیم تنها چند عکس و نقاشی به جا مانده است.
کتاب «آقای هالو» به قلم نگار حسینی که در مورد زندگی و آثار علی نصیریان است، منتشر شد.
هر روز از «هفته بزرگداشت تئاتر» به نام یکی از هنرمندان عرصه نمایش نامگذاری شده است که در همین راستا روز سوم این مراسم به نام ژاله علو خواهد بود و بزرگداشت احمد دامود نیز برگزار می شود.
مشکلات اصلی نمایش «قاسم‌آباد» در نمایشنامه اثر نهفته است. متن وامانده و دارای لکنت‌های بسیار است. نمایشنامه‌نویس با جهان نداشته‌اش، جهانی قلابی از چند دزد و عرق‌خور و نزول‌خور که در یک قبرستان گیر کرده‌اند را نشان‌مان می‌دهد که این جنس معلول، نه جهت‌گیری می‌فهمد و نه حتی نمی‌داند که با خود و مخاطبش چند‌چند است.
تماشای این نمایش آنقدر مرا خشمگین و مایوس کرد که هنگامی که در پایان نمایش پیشنهاد کارگردان به تماشاگران را برای عکس یادگاری شنیدم بی‌درنگ از میان صحنه به سمت در خروجی رفتم تا هرچه زودتر این دیالوگ سانتی‌مانتال و بی‌محتوای پایانی نمایش را از ذهنم خارج کنم:« برای یه زن هیچی دردناک‌تر از این نیست که از درون گریه کنه، تو ظاهر لبخند بزنه و بگه همه‌چی روبراهه، این نهایت بی‌عدالتی به زنانه»!!
مانی پتگر با اشاره به فیلم دونده گفت: مدیرِ جشنواره سیدنی که عاشقِ فیلم بود و قبل از «دونده» فقط «گاو» را از سینمای ایران دیده بود، می‌گفت وقتی خلاصه قصه را در کاتالوگِ جشنواره ونیز خواند، با آگاه شدن از قصه فیلم و نگاه کردن به اسمِ تهیه‌کننده دولتی - کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان - فکر کرده بود که با یک فیلمِ آموزشی نهضت سوادآموزی مانندِ تبلیغاتی، از نوع مثلاً چینی‌اش روبرو خواهد بود، ولی با تماشای سکانسِ آخر، از فرطِ هیجان و حیرت داشت از صندلی به روی زمین می‌افتاد.
