اگر برای مطالعه دستاورد‌ها و کاستی‌های اجتماعی، نیاز داریم کتاب‌های جامعه‌شناسی مطالعه کنیم، شاید به‌همان اندازه لازم است جامعه‌شناسی سینما را بشناسیم. اگر معتقدیم به‌لحاظ فلسفی این جهان تمامش «بازنموده» است و هیچ‌چیز زیر آفتاب تازه نیست، پس لازم است نظریه‌های فلسفه فیلم و ارتباط آنها با نگرش فلسفی–مثلاً افلاطون و تمثیل غار- را بشناسیم.

جنبش «می‌تو» ابتدا در غرب راه‌اندازی شد. این مسئله جزو تحولات صحیح یک جامعه محسوب می‌شود. ما باید یاد بگیریم که روی این موضوعات را نپوشانیم و بدون ترس درباره‌اش صحبت کنیم. جریانی که جنبش «می‌تو» راه انداخت لحظه‌‌ای تاریخی برای جامعه‌ی ایران بود؛ چرا که عده‌ای رودربایستی را کنار گذاشتند و توانستند در خصوص این موضوعات و حق و حقوق خودشان صحبت کنند.

وقتی سند چشم‌انداز وجود ندارد عملاً همه‌چیز باری به هر جهت است، هنرمند تکلیف خود را نمی‌داند و تئاتر برایش تبدیل به رنج‌خانه‌ای می‌شود که هرچقدر سوابق‌اش در آن بالاتر می‌رود و زحمت بیشتری می‌کشد، رنجی هم که بر دوش دارد بیشتر می‌شود و ناچار است سیزیف‌وار، سنگی را که به پایین غلتیده دوباره به زحمت بالا ببرد.

سیاوش طهمورث از معایب شهرت می‌گوید و باور دارد وقتی همه شما را دیدند مسئولیت شما زیادتر می‌شود و هیچ‌گونه کار خلاف کوچک را نمی‌توان انجام داد، حتی نمی‌توان از چراغ قرمز هم رد شد. شهرت فقط مسئولیت ایجاد می‌کند و به همین دلیلم هست که باید کاری بکنیم که خطا نباشد. ما شهرت را به اشتباه استفاده می‌کنیم و فکر می‌کنیم باید پز بدهیم که معروف هستیم.

امیر حسین علم‌الهدی معتقد است ما برای اکران فیلم خارجی در ایران دو مانع اصلی داریم، سانسور و مشکلات حقوقی، مسئله ممیزی فارغ از مسائل حقوقی، سینمای ایران را با مشکلات کاملا جدی مواجه کرده است. به طور مثال فیلم هندی اگر رقص داشته باشد، اجازه اکران آن وجود ندارد، با این وضعیت چگونه می‌خواهیم مخاطب را بازگردانیم؟ با این مکانیزم‌های دستوری مشکلی از سینما حل نمی‌شود.

در گفت‌وگو با نیما جاویدی: من خواستم در زمین بازی خودم دست به تجربه‌گرایی بزنم و چاره‌ای جز ریسک کردن نداشتم. اگر در ساخت فیلمی که دوست داری ریسک نکنی، هیچ‌وقت نمی‌توانی فیلم خودت را بسازی. من به کلیشه‌ها نگاه منفی ندارم اما معتقدم مخاطب در وجودش از تکرار گریزان است و به تماشای تجربه‌های تازه تمایل دارد.

در گفت‌وگو با نیما جاویدی: من خواستم در زمین بازی خودم دست به تجربه‌گرایی بزنم و چاره‌ای جز ریسک کردن نداشتم. اگر در ساخت فیلمی که دوست داری ریسک نکنی، هیچ‌وقت نمی‌توانی فیلم خودت را بسازی. من به کلیشه‌ها نگاه منفی ندارم اما معتقدم مخاطب در وجودش از تکرار گریزان است و به تماشای تجربه‌های تازه تمایل دارد.

مجسمه‌ای که من برای پیری «نوید محمدزاده» طراحی کردم تفاوت‌های زیادی با چیزی که در «آکتور» می‌بینید دارد. من اگر بخواهم یک پیرمرد بسازم تا پیشانی برایش مو نمی‌گذارم‌. باید گریم را جوری تلطیف کنم که هارمونی چشم بیننده را خراب نکند. یعنی می‌خواهم بگویم در بخش مخصوصِ پیرمردها دست من بسته بود.

مصطفی رستگاری معتقد است: مشکل ادبیات و سینمای ما نشناختن انسان امروز ایران است. نویسندگان ما در برخورد با انسان ایرانی بخشی از آن را در اثرشان می‌بینند و به آن توجه دارند اما بخش دیگر آن را از روی عصبانیت سانسور می‌کنند و نادیده می‌گیرند.

محمدحسین لطیفی کارگردان سریال «سنجرخان»‌ ضمن ارائه روایتی درباره حاشیه‌های این مجموعه تلویزیونی، از دلایلش برای نپذیرفتن کارگردانی سریال «موسی»‌ و قطع همکاری با برنامه سینمایی «هفت» گفت.

مریم بحرالعلومی معتقد است که فیلم «قطع فوری» از اهمیت گفتگو در زندگی می‌گوید. به اعتقاد او؛ یکی از ریشه‌های طلاق در جامعه این است که ما حرف زدن با هم را بلد نیستیم.

محمد حسین لطیفی کارگردان فیلم سینمایی «غریب» درباره ارجاعات برخی دیالوگ‌های این فیلم به اتفاقات و جریانات روز جامعه، به ارائه توضیحاتی پرداخت.

مدیر مجموعه تئاتر شهر با انتقاد فراوان از وضعیت پیرامونی این مجموعه می‌گوید: از شهردار تهران درخواست می‌کنم تا سرزده به دور و بر تئاتر شهر سری بزند و بعد قضاوت کنند که آیا وضعیت موجود در شان این مجموعه فرهنگی که ثبت ملی شده است می‌باشد یا خیر ؟ این بنای فرهنگی متعلق به زمان خاص نیست و امروز ما نیز میراث‌داری می‌کنیم تا به دست آیندگان بسپاریم و این مسئولیت سنگینی است چرا که آیندگان از ما مطالبه خواهند کرد.

زنده‌یاد کشاورز به جز یک اجرای تئاتر، دیگر وارد حیطه کارگردانی نشد، چراکه مدام می‌گفت من بازیگرم و اندازه‌ام بازیگری است. اما او با عمده کارگردان‌های بزرگ ایران کار کرد و بازیگر محبوب آنها بود. از ابراهیم گلستان، بهرام بیضایی، فرخ غفاری، ناصر تقوایی، علی حاتمی و داریوش مهرجویی گرفته تا عباس کیارستمی، محمدرضا اصلانی، محسن مخملباف و محمد متوسلانی.

اعتقاد ندارم که دوران طلایی فیلمسازی فرهادی تمام شده باشد، البته در فیلم‌های اخیرش شاهد نزول تدریجی هستیم، به عنوان مثال قهرمان فیلم خوبی است اما نه به اندازه درباره الی و جدایی نادر از سیمین. البته نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد اینکه فیلمسازان بزرگ جهان بعد از دوره افول، دوباره خیز برداشته‌اند نمونه‌اش اسکورسیزی، اسپیلبرگ، جرج لوکاس و جان هیوستون.

محمدحسین لطیفی کارگردان فیلم سینمایی‌ «غریب» که با موضوع برشی از زندگی شهید بروجردی این روزها در حال اکران در سینماهاست می‌گوید تعجب می‌کند که برخی مسئولان فیلمش را دوست داشته‌اند!

اشکان رهگذر که به تازگی دو انیمیشن در حال ساختش به دو جشنواره جهانی راه یافته اند، گفت: به خاطر تبلیغات منفی، بسیاری از مخاطبان این جشنواره‌ها انتظار دیدن اثری با کیفیت از کشور ما را ندارند. برایشان عجیب است که گروهی از جوانان هنرمند، بسیار حرفه‌ای و با استفاده از آخرین روش‌های ساخت انیمیشن، کاری با کیفیت از ایران ارائه داده‌اند. در واقع می‌توانم به جرات بگویم، تریبونی که در اختیار ما قرار گرفته است، تریبونی برای معرفی انیمیشن ایرانی است.

پیمان عباسی با اشاره به اینکه در سینمای کمدی ایران جریانی به وجود آمده که فیلمسازان برای گریز از محدودیت‌ها به سراغ نوستالژی و گذشته رفته‌اند، تأکید کرد: باید کم‌کم گذشته را رها کنیم و فیلم‌های کمدی با موضوع روز بسازیم حتی می‌توان سراغ کمدی وحشت یا آینده رفت.

«سیمرغ خودش ارزش دارد و برای ما آورده دارد، چرا آن را خراب می‌کنید؟ چرا باید به خاطر جایزه ارزش و اعتبار تنها جشنواره مهم‌مان را از بین ببریم؟ باید آن را حفظ کنیم، این جشنواره قرار است در سال‌های دیگر هم باشد چرا ما باید عادت کنیم و بگوییم اگر این سیمرغ را نگیریم سیمرغ وزیر را می‌گیریم و اگر آن را نگیریم سیمرغ دبیر جشنواره را خواهیم گرفت یا در نهایت سیمرغ شهرداری را می‌گیریم، این‌طور که نمی‌شود! این‌که دیگر جشنواره نیست به نظرم باید تلاش می‌شد تا ارزش سیمرغ حفظ شود اما این اتفاق نیفتاد یعنی از هر روزنه‌ای برای جایزه دادن استفاده کردند.»

اگر بدون توجه به آمار فروش فیلم‌ها به مسائل نگاه کنیم باید بگویم مردمی که این اندازه دل‌مُرده و پریشان‌حال هستند نباید به سینما بروند. طبیعی است که سینما در این شرایط از رونق افتاده باشد.