حضور این افراد هنگامی بحث‌برانگیز می‌شود که بسیاری از اهالی تئاتر حذف و کنار گذاشته شده‌اند، همچنین بسیاری از دانشجویان و مشتاقان بازیگری با اینکه دوره‌های لازم را برای بودن در صحنه گذرانده‌اند، بنا به دلایل غیرتئاتری مجبورند به شغلی دیگر روی بیاورند.
یکی از شاخص‌ترین ِ این معیارها در تئاتر امروز ایران میزان ِ فروش و جذب مخاطب است. به‌گونه‌ای که اگر تئاتری نتواند به کف فروش مناسب در زمانی مشخص دست یابد، باید به‌سرعت صحنه را برای اجرایی پررنگ و لعاب و بفروش خالی کند. دیگر مهم نیست چه ایده‌ای در کار است، مهم نیست چه میزان از خلاقیت، تجربه‌گری و مسئولیت‌پذیری اجتماعی توسط یک هنرمند دنبال شده است. آنچه مهم است خیلِ تماشاگران است که پاشنه‌های در سالن‌ها را برای تماشای سلبریتی‌ها از جا در بیاورند.
سهروردی آنچه از حکمت هرمسی آموخته بود و هر‌آنچه از حکمت ایران باستان می‌دانست، با ادراک عارفانه خود از اسلام به شکلی اندیشمندانه و شاید هنرمندانه، با مدد از عشق و جذبه و مستی و شوریدگی، در دریافتی کشف و شهودی در حکمه‌الاشراق، متجلی كرد.
نمايشنامه «رولور» در لايه اوليه خود، بر ايده و شكلي از كينه‌توزي و انتقام متمركز است. كينه‌توزي و انتقامي كه در بستر يك داستان سياسي روايت مي‌شود. اما اين روايت، هر بار توسط يكي از شخصيت‌ها از هم گسيخته مي‌شود. رضا، در اين سال‌ها براي خودش روايتي پرآب و تاب ساخته است كه جست‌وجوي چندين ساله او را به وجود آورده است و محسن نيز، روايتي ديگر از واقعه را براي خود توسعه داده است. تعارض اين دو روايت در لحظه‌اي آشكار مي‌شود كه راويان كنوني، در برابر شكل ديگري از روايت «ديگري» قرار مي‌گيرند.
کارگردانی نمایش آرسن ضمن وفاداری محتوایی به نمایشنامه از لحاظ فرمی و بصری به سمت غیر واقع گرایی رفته ست. دکوری استلیزه و مینیمال که نمایانگر خلط جهان واقع و مجاز در نمایشنامه است. همه وسایل صحنه از جنس شیشه است. شیشه علاوه بر شکنندگی نوعی عریانی و نمایان شدن را به ذهن متبادر می کند و خلاقیت کارگردان در نشان دادن درونیات شخصیت ها به کمک طراحی صحنه برجسته می شود.
«نوه سفارش دادید» نوشته کارینه خودیکیان نمایشنامه نویس ارمنی در سال2011 درایروان چاپ شده و آندرانیک خچومیان نویسنده و مترجم آنرا به فارسی برگردانده است و این روزها در قالب نمایشی با نام «آرسن» به کارگردانی بهزاد صدیقی در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه است. نمایشی بی آلایش و بی ادعا که در مدت زمانی حدود یک ساعت درامی اجتماعی شکل می دهد که هر چند تلخ و گزنده است اما گویای برخی واقعیت های زندگی انسان مدرن(!) امروز است.
داوود فتحعلی بیگی دبیر هیجدهمین جشنواره تئاتر آیینی سنتی همزمان با سالروز تولد زنده‌یاد سعدی افشار ـ هنرمند با سابقه نقش سیاه، یادداشتی را به یاد این هنرمند نوشت.
مروژك مهاجران را در سال ١٩٧٤ در حالى نوشت كه در تبعيدى خودخواسته در فرانسه زندگى مى‌كرد. نمايشى كه پس از چهار دهه، همچنان به روز است و در طول اين سال‌ها بارها بر صحنه‌های مختلف جهان اجرا شده است. مهاجران در نگاه اول نمايشى سياسى است. شخصيت‌هاى اين نمايش يكى كارگرى است كه به اميد يافتن كار مهاجرت كرده است تا پولى پس‌انداز كند، به كشورش بازگردد و خانه‌اى بسازد؛ و ديگرى روشنفكرى كه به دلايل سياسى مجبور به مهاجرت شده است.
«مسئولیت شکستن سکوت مطلق» اثری است برای به تفکر واداشتن فارغ از اینکه حاصل فعالیت گروهی دانشجویی باشد یا حرفه‌ای. تمام تابلو‌هایی که صحنه به صحنه کنار هم چیده شده‌اند، خود می‌توانند اجرائی هایکووار باشند. مثلا ممکن است تماشاگر از خود بپرسد یک عروسی هم می‌تواند آنچنان مهیب باشد؟ بله می‌تواند. به نظر من عروسی در این نمایش یک سمبل است که از منظر نشانه‌شناختی می‌توان تعاریف گسترده‌ای از آن داشت.
ایده اولیه نمایش «بی‌پدر» از داستان معروف «شنگول و منگول» گرفته شده است اما اثر چیز دیگری است و نمی‌توان آن را بازخوانی جدیدی از داستان برگرفته از فرهنگ عامه دانست. داستان به کلی و حتی مخالف آن چیزی است که اکثر ما در دوران کودکی آموخته‌ایم. روایت جدید محمد مساوات از داستان، اثری دیگر است که برچسب نویسنده را بر خود دارد و می‌توان به گونه‌ای دیگر و ماندگار، همه مردم از کودک تا بزرگسالان را تحت تأثیر نکات آموزنده‌اش قرار داد.
سانسور به عنوان عامل خارجی دخالت کننده در این نظم طبیعی مانع ارتباط سالم هنرمند با اجتماع خود می‌شود. در نتیجه پدیده‌ها بر اساس سیاست‌های سانسور تثبیت یا حذف می‌شوند نه روند طبیعی تحولات اجتماعی و عرضه و تقاضای هنرمند و اجتماع. وقتی فرد و نهاد دیگری مسئول نظارت و برخورد با پدیده‌ها باشد، افراد جامعه نیز رفته رفته متر و معیار و شاقول را کنار می‌گذارند. محدودیت‌ها و مرزها از بیرون دیکته می‌شود و افراد دیگر اصول، مرز و ارزش‌های فردی و اخلاقی ندارند.
نمايش تمام شد. رورانس نداشت. كسى نيامد. من بودم و تئاترم و شعبده حسينى مهر. خواستم خودم رو زودتر از سالن به بيرون برسونم تا صداى مردم از چيزى كه ديده بودم خارجم نكنه، خواستم نگهش دارم. يك كم بيشتر. حرمت تئاتر رو براى اولين بار در اين مملكت هم حس كردم و چقدر حالم خوبه.
پرویز بشردوست، نمایش‌نامه‌نویس و بازیگر در آخرین روزهای سال ٩٥ با زندگی در ٦٦سالگی وداع گفت اما تعطیلی رسانه ها مانع از آن شد که دست‌کم چندخطی درباره این هنرمند حائز اهمیت بنویسم. او دست‌کم دو نمایشنامه ماندگار دارد که در دهه ٥٠ خورشیدی نوشته و بارها اجرا و چاپ شده‌اند.
کارگردان نمایش «بوف کور» به بهانه اجرای اثرش در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر از انگیزه های خود برای به صحنه بردن این نمایش گفت.
در این نوشتار می‌توانیم به نیکی‌ها، کژی‌ها، پستی‌ها و بلندی‌های نمایش‌هایی که در سال جاری به روی صحنه رفته‌اند بپردازیم و در پایان اظهار امیدواری کنیم که ان‌شاء‌الله‌تعالی نمایش‌های ما در سالِ پیش رو از کیفیت لازم برخوردار و در شأن مخاطب فهیمِ هنر تئاتر باشند. در این صورت ما فقط به سطح موضوع پرداخته‌ایم و از مدیوم و قامتِ یک رسانه پوپولسیم‌زده‌ی قلّابی فراتر نرفته‌ایم. چرا که همواره در تحلیل و بررسی، علّت است که بر معلول تقدّم دارد و برخی دوستان به دلایلی که نامش را " مصلحت اندیشی " می‌گذارند، سر صحبت از علّت را می‌پوشانند و حرفی از آن به میان نمی‌آورند.
در طول تاریخ زندگی بشر بر روی زمین، نمایش همواره برای خدایان بوده است. بعدها که گسترش پیدا کرد و تبدیل به چیزی شد که امروز آن را هنرهای نمایشی می‌نامیم، رقص، موسیقی، افسانه‌ها، داستان‌ها و تصاویر همگی بخشی از زندگی دربار سطنتی و اشراف بودند که با زندگی روزمره‌ی مردم عادی نیز پیوند خورده بودند.
مجوز اجرای "کافه پولشری" را به خانم الهام پاوه نژاد داده ام و قرار است این نمایش با بازی و کارگردانی ایشان فروردین 96 در کافه تریای تئاترشهر اجرا شود. اما متوجه می شوم که خانمی به اسم مریم جعفری می خواهد نمایشنامه "کافه پولشری" را از 16 اسفند در کافه اداره تئاتر اجرا کند.
مهدی معبودی در یادداشتی که همزمان با اجرای نمایشنامه خوانی نمایش خواستگاری به کارگردانی حسام کلانتری نوشت از کودکان کار تجلیل کرد.
"امین میری" نویسنده،کارگردان و بازیگر تئاتر ، تلویزیون وسینما که این روزها نمایش" شلتر" را در مقام کارگردان در مجموعه تئاتر شهر تهران به روی صحنه برده است یادداشتی درباره نمایش بازگشت به خانه در صفحه اینستاگرام خود منتشر ساخت و ضمن دعوت علاقه مندان برای دیدن این اثر نمایشی از ویژگی های مختلف آن سخن گفت.
قوام شخصیت عجیب و غریبی در تاریخ ما بوده است که نه می‌توان به‌سادگی او را ستایش و نه محکوم کرد. قوام انسان پیچیده‌ای‌است که هم مملکت را به ورطه‌های خطرناکی کشانده و هم از ورطه‌های هولناکی بیرون کشیده است.
نمایش «تنها راه ممکن» به نویسندگی و کارگردانی محمد یعقوبی دوشنبه دوم اسفندماه به اجرای خود در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر پایان می‌دهد.
