حضور این افراد هنگامی بحثبرانگیز میشود که بسیاری از اهالی تئاتر حذف و کنار گذاشته شدهاند، همچنین بسیاری از دانشجویان و مشتاقان بازیگری با اینکه دورههای لازم را برای بودن در صحنه گذراندهاند، بنا به دلایل غیرتئاتری مجبورند به شغلی دیگر روی بیاورند.
خوب است بدانیم حالا که یک جشنواره دانشجویی این همه حامی مالی داشته چقدر از این حمایتها به گروههای تئاتر دانشجویی حاضر در جشنواره رسید. خوب است شفاف بگوئید دو داوری که نامشان به عنوان حامی مالی ذکر شد چه میزان و چگونه به جشنواره کمک رساندند.
ناصر حسینیمهر در کتاب «تئاتر در ایران؛ از کودتا تا انقلاب» نشان میدهد که تئاتر برای برخی از شومنها به مثابه بازار بوده است و به واسطه آن روابط حسنهای با قدرت برقرار کرده و به جای تولید آثاری برجسته و اندیشهمحور به سوی واریتههای مبتذل، نمایشکهای ارزان و سرگرمکننده رفتهاند.
دبیر اسبق مجمع تئاتر دانشگاهیان کشور و جشنواره تئاتر دانشگاهی نوشتاری را با عنوان «تئاتر بدون تماشاگر» منتشر کرد.
هرچند در سالهای گذشته درنهایت برخی از اجراهای مناطق پایشان به بخش اصلی باز شد و از قضا موفقیتهای متعددی بهدست آوردند -ازجمله نمایش «آن شرلی با موهای خیلی قرمز» به نویسندگی فراز مهدیان دهکردی و کارگردانی امیربهاور اکبرپور دهکردی - با این حال مناطق حضورش تثبیتشده باقی ماند.
یک منتقد فرهنگی با اعتقاد بر اینکه اغلب کاندیداهای ریاست جمهوری وعدههای کلی درباره موضوعات فرهنگی و هنری میدهند، میگوید که «همه ما خوب میدانیم فرهنگ مهم است و چه و چه. آنچه لازم مینماید این است که کاندیداها در حوزه فرهنگ و هنر پاسخ مشخص به چند سوال مشخص بدهند.»
بیشتر از یک سال است که به خاطر شیوع ویروس کرونا تئاتر تعطیل است. نگاه نکنیم به این باز شدنهای هر از گاهی تماشاخانهها، نگاه نکنیم به جشنواره تئاتر فجر و دیگر جشنوارهها. اینها حتی مسکّن هم نیستند چه رسد به اینکه بخواهیم اسمش را بگذاریم بازگشایی تئاتر.
اخیرا خبر رسید که مجلس برای حمایت از هنرمندان ۳۵۰ میلیارد تومان مصوب کرده است ولی ایرج راد رییس هیات مدیره خانه تئاتر هم مانند دیگر اعضای این تشکل میگوید، هیچ جزییاتی درباره چگونگی پرداخت این مبلغ حمایتی نمیداند.
این روزها که تئاتر بازگشایی شده است، نزدیک به 20 نمایش روی صحنه رفته است. بلا استثنا همه کارها متعلق به گروههای جوان است. خبری از حضور یک بزرگ تئاتری روی صحنه نیست. حتی نمایش نسیم ادبی در تالار مولوی، منهای شخص ادبی، محصول گروهی هنرجوی جوان تئاتر است
تاریخنگاری تئاتر در ایران همواره با اما و اگر مواجه بوده و منابع در دسترس محققان و دانشجویان از صدواندی سال تاریخ تئاتر(مدرن) ایران در مقایسه با ظرفیت موجود نشان میدهد كه اساسا بخش عمدهای از ماجرا به «سكوت» گذشته و این مسكوت ماندن همچنان ادامه دارد؛ سكوتی به اعتقاد من منزهطلبانه.
ممكن است تا امروز به این نتیجه رسیده باشیم كه دیگر ترجمه لزوما درد ما را دوا نمیكند و به دانش ما نمیافزاید و باید دست به تولید نظری در حوزه تاریخ تحلیلی تئاتر بزنیم تا سرانجام در سالهای آینده «مطالعات اجرای ایرانی» از زیر خروارها بلغور نظریات عموما غربی سر بیرون آورد.
در کشور ما در عرصه تئاتر روابطعمومی را ابزار اصلی برای جذب مشتری به امید بهرهوری مالی بالا میدانند اما واقعیت این است که روابطعمومی فقط ابزار مدیریت اطلاعات و فرایند ارتباط در مسیر تولید درآمد است، نه فقط ابزار کسب درآمد. روابطعمومی وظیفهاش جلب حمایت و توجه مخاطبان، ایجاد اعتماد، اعتبار و ارتقای آگاهی، تصویر و شهرت نمایش و گروه نمایشی در میان مخاطبان و بهویژه مخاطبان هدف است.
رویکرد جوانمرد اگرچه با تأسی از شخصیتهایی چون آرتو و کریگ، تقابل با نگاه ناتورالیستی آن روزگار تئاتر بود؛ اما او هیچوقت به سمت تئاتر تجربی روز جهان نمیرود. خودش هم در پاسخ به این پرسش که چرا چنین متونی را برگزیده است میگوید «دلیلش استنباطات عاطفی من از این دو اثربوده است.» بهعبارتی او قصد تجربه کردن نداشته؛ بلکه هنوز در حال و هوای کلاسیسیم است.
به باور نعلبندیان هنرمندان حوزه رئالیسم شکستخوردگان جریانات اجتماعیاند. مصاحبهکننده در همین راستا نعلبندیان را قضاوت میکند که او به واسطه جایگاه طبقاتیش چنین ادبیاتی را پیش گرفته است
نه سرقت بخشی از مجموعه تئاتر شهر اتفاق تازهای است و نه زشتی محیط پیرامون آن. سالهاست بابت وضعیت نامناسب این مجموعه فغانمان به آسمان است و آنچه البته تا امروز به جایی نرسیده، همین فریاد است.
محسن حسینی در یادداشتی نوشت: امروز دوازدهم اردیبهشت ۱۴۰۰ است و به عبارتی بهانه نگارشی این جریده کوچک هم، سال مرگ عبدالحسین نوشین در نیم قرن گذشته است که در مسکو در چنین روزی در تبعید و اقامت اجباری و در تنهایی مطلق بر اثر سرطان معده رخ از جهان برمیکشد و دریغ از سرزمین و بهویژه کارگزاران و دستاندرکاران تئاتری که هنوز بزرگداشتی درخور این معلم شایسته تئاتر برپا نکردهاند.
از دید جلال ستاری خواست عمومی جامعه از هنرپیشه در ایران کنشگری آغشته به جنبههای سیاسی و اجتماعی است. چشم بستن بازیگر به یک رویداد میتواند به معنای از دست دادن محبوبیت باشد یا واکنشپذیری نسبت به مسائل حتی کوچک، شرایطی برای شهرت.
دبیر ششمین جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران طی یادداشتی به انحلال مجمع تئاتر دانشجویان کشور اشاره کرد و به ستاد اجرایی جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران نسبت به دولتی شدن این جشنواره هشدار داد.
با گذشت بیش از یک سال از همهگیری کرونا که بخشهای مختلف زندگیمان را دستخوش تغییر کرده، ظاهرا قطعیترین موضوع این است که هیچ برنامه مشخصی برای اشتغال خانواده تئاتر نداریم.
«بهرام بیضایی با تولید آثاری چون «باشو غریبه کوچک» و «طرب نامه» عملا مساله رنگ و تبعیض برآمده از آن را در برابر ما قرار داد. این بازنماییهای ناراست تصویر و تصور نژادی را در خوانش و تفسیر فرهنگ ایران و اقوام ایرانی تقویت کرد.»
سكوت اعضای قدیمی و موثر شورا درباره جریان پردامنه ایجاد حریم پیرامون این مكان فرهنگی و میدانداری یكی، دو تازهوارد است. انگار در این شهر بزرگ فعلا نام و بهانه دیگری برای برندسازی در ماههای پایانی سال وجود ندارد. هرچه هست یك نفر باید حرف هنرمندان و رسانهها را متوجه شود كه نزدیك به هفت هشت سال است بانگ فریاد بلند كردهاند كه باید به حال تئاتر شهر فكری شود.