مگر قرار نبوده با خصوصیسازی تئاتر اتکاء آن به دولت پایان پذیرد؟ مگر در تئاتر خصوصی وابستگی درآمد تئاتر به فروش بلیت منحصر نیست و در واقع روند کالایی شدن این هنر طبیعتا آن را تابع قوانین عرضه و تقاضا نمیکند؟ تدوین آییننامه قیمتگذاری بلیت تئاتر در شورای صنفی هنرهای نمایشی برای نمایشهایی که بودجه دولتی دریافت نمیکنند با اصل ۴۴ منافاتی ندارد؟ آیا تمامی تلاشها و سیاستگذاریهایی که ذیل اجرایی کردن اصل ۴۴ در بحث فرهنگی صورت گرفته و منجر به ورود بخش خصوصی (یا در پوشش بخش خصوصی!) به عرصه تئاتر شده در جهت برپایی تئاتر متکی به ذات! نبوده است؟ آیا بینوایان، فرزند (ناخواسته؟!) و شاخص این سیاستگذاری بالادستی و دستوری به ویژه، چند سال اخیر نیست؟