از دو دهه پيش تصميم‌گيري بخش زيادي از نمايش فيلم به سالن‌هاي سينما واگذار شد. تصميم‌گيرندگان اكران سينماداران شدند، طبيعي است كه سالن سينما و سينمادار نخواهد سالن سينمايش خلوت باشد به سمت فيلم‌هايي برود كه فيلم‌هاي پرفروشي باشند. اين آفت ديگر سينماي ايران است، گران شدن توليد فيلم از يك طرف، تصميم‌گيري اكران از طرف سينماداران از طرف ديگر سينماي ايران را محدود كرد.

در اين سينما، پيشنهاد خوب كم نيست اما كم ديده مي‌شوند. سالن كم و فيلم‌هاي زياد و فرصتي كه فقط در اختيار سينماداران و پخش‌كنندگان است. همه اينها عجيب بر سينماي ما مسلط شده. ما اما كار خواهيم كرد.

«پرويز» اين شخصيت آرام و دوست‌داشتني فيلم مجيد برزگر كه رفته رفته به قاتلي بي‌رحم بدل مي‌شود يادآور نمونه‌هاي متعدد تاريخ سينما از اين دست است. اصلا شايد از همين منظر هيبت لوون نازنين به دل سينما دوستان ايراني هم نشست، چرا كه به راحتي با مولفه‌هاي جهاني قابل رقابت و هم‌نشين بود.