«گرترود»ِ درایر در به‌‌یادماندنی‌ترین شکل خود –تا به امروز- تجسمی از یک متن تلقی شده. ایماژی از کلام و تصوری از آنچه در گذشته میان کاراکترها/چهره‌هایی گفته و دریافت شده است. چهره‌هایی که حرف می‌زنند و سکوت می‌کنند، آشکار می‌کنند و پنهان می‌سازند؛ چهره‌ها... و بازتاب مبهم‌شان؛ ابهامی که سببی شده تا پرگفت‌وگوترین ساخته درایر شود رمزآلودترین ساخته‌اش: دائم با به‌عقب‌رفتن پیش می‌رود و دائم با پیش‌رفتن به عقب بازمی‌گردد.