حضرتي در اجرا كوشيده تا مايه‌هاي تمثيلي و بلاغي (rhetoric) فيلم را تشديد كند. اين كيفيت را مي‌توان در ترك اين ها و ترك‌بك‌هاي متعدد دوربين، فضاي سرد داخل خانه در مقابل نورهاي گرم كافه يا احتراز بازيگران از برون‌ريزي احساسات (كه اصطلاحا بازي كنترل شده خوانده مي‌شود) مشاهده كرد.
اين فيلم فقط قصه‌گو نيست كه بيننده از صفحه تلويزيون آن را ببيند و با داستان آن درگير شود و به ديگر اجزاي فيلم توجه نكند؛ فضاي موجود در آن بسيار اهميت دارد كه طبيعتا در چنين نمايشي ظرافت‌ها و جزييات كمتر به چشم مي‌آيد.
