رضا بهرامی با انتقاد از وضعیت کنونی خصوصی‌سازی در تئاتر می‌گوید: امروز تئاتر خصوصی دکانی است که دلال‌بازی‌های پشت صحنه تئاتر در آنجا اتفاق می‌افتد. با آوردن چهره‌های سینمایی مردم را فریب داده به تئاتر می‌کشانند و در نتیجه فکر کردن به نمایش اولویت آخر گروه‌های نمایشی شده است.
یک کارگردان و بازیگر تئاتری درباره ارزیابی‌اش از شرایط کنونی تئاتر کشور گفت: نه ساختمان و نه آمد و شد یکی پس از دیگری مدیران نمی‌تواند راهگشا باشد. زیاده‌روی، رانت خواری، ایجاد گَنگ‌هایی که تمامی سالن‌ها را به اشغال خود درآورده‌اند و راه تئاتر به «اصطلاح خصوصی» را هموار کرده‌اند، تئاتر «جریان‌ساز» را تحت تأثیر قرار داده و جای تئاتر واقعی را دیر یا زود خواهد گرفت.
خصوصی‌سازی تئاتر یکی از چالش‌برانگیزترین سیاست‌های فرهنگی یک دهه اخیر در کشور تلقی می‌شود. به نظر می‌رسد در طی این سال‌ها دولت به طور سیستماتیک به نام «خوداتکایی تئاتر»، از وظایف ذاتی حمایتی-مالی‌اش در قبال تئاتر کاسته است بی‌آنکه از نظارت و ارزشیابی محتوی و شکل اجراها کوتاهی داشته باشد. بخش قابل توجهی از سهم تحقق‌یافته بودجه اندک تخصیصی تئاتر هم به دلیل رشد کمی تئاترها عموما مصروف کنترل و ارزیابی نمایش‌ها می‌شود. «۱»
