سانسور همواره جزئی جدایی‌ناپذیر از اجرای آثار نمایشی بوده اما آنچه در چهارماه نخست امسال رخ داده، به‌اعتقاد بسیاری از فعالان تئاتری بدعت در امری کهنه است؛ تنها در یک فصل، هفت نمایش آن‌‌هم بدون تذکر یا اطلاع قبلی به صاحبان آثار توقیف شدند. علت؟ فشار نهادهایی خارج از بدنه وزارت ارشاد. دلیلی که گاه با صراحت و گاه در لفافه خطاب به کارگردان‌هایی که آثارشان توقیف‌شده، گفته می‌شد. آن نهادهایی که از دیرباز «بی‌نام و نشان» برای تئاتر و تئاتری‌ها خط‌و‌نشان می‌کشیدند در دوره مدیریت جدید تئاتر، نه ابایی از برده شدن نام‌شان دارند و نه مماشات با خطوط‌قرمز نامشخص‌شان را برمی‌تابند. نهادهایی که هرروز فربه‌تر از قبل می‌شوند و با یک تلفن، نسخه یک نمایش را گاه برای همیشه می‌پیچند.
در پی برخی اعتراض‌ها نسبت به اجرای نمایش «کوپل» (خراکتور) که در تماشاخانه مشایخی روی صحنه بود و اجرای آن متوقف شد، گروه اجرایی نمایش و مدیر این تماشاخانه با نگارش دو بیانیه مستقل از تماشاگران معترض عذرخواهی کردند.
مهرداد رایانی مخصوص نویسنده، کارگردان و مدرس دانشگاه با اشاره به اینکه اگر نهادهای قضائی ایرادهایی به یک تئاتر وارد می‌دانند راه‌حل رفع آن گفتگو با مسئولان وزارت ارشاد است، بر لزوم احیای شورای عالی نظارت و ارزشیابی تاکید کرد.
