فیلم‌های کوتاه «محاکمه پاپیون»، «دالتون‌ها»، «نهایت راحتی» و «هم‌درد» در نهمین جلسه از فصل هشتم پاتوق فیلم کوتاه اکران، تحلیل و نقد می‌شوند.

اینکه دقیقا به چه فیلمی می‌توان عنوان سیاسی اطلاق کرد و آیا اساسا زمینه ظهور و بروز چنین فیلم‌هایی در سینمای ایران وجود دارد یا خیر؟ محل بحث و نظر بسیاری است. جواد طوسی از منتقدان باسابقه سینمای ایران معتقد است در تمام سال‌های گذشته عمدتا از بسیاری از فیلم‌های اجتماعی، خوانش‌های سیاسی صورت گرفته و مثلا وقتی داریوش مهرجویی برای ساخت فیلم «گاو» (براساس دغدغه‌های فلسفی‌اش) به سراغ «عزاداران بیل» غلامحسین ساعدی می‌رود، در وهله اول قرار است نگاهی نقادانه و روان‌کاوانه داشته باشد.

جواد طوسی منتقد سینما در پاتوق فیلم کوتاه مطرح کرد که نقطه مرکزی بحث من در سینما روی عنصر جذابیت است. در این زمینه هم تجربه‌های تاریخی نسل بنده، بلافاصله دوران پررونق سینمای آزاد را در معرض دید من قرار می‌دهد.

جواد طوسی، منتقد سینما، در یادداشتی با عنوان «حکایتِ ما و ابراهیم و عیار تنها» به انتقاد از گفته‌های اخیر ابراهیم گلستان و بهرام بیضایی پرداخت.

سيروس الوند: اما سينماي اصلي هر كشوري، سينماي بدنه است. به نظر من يكي از فيلمسازان خوب بدنه سينماي جهان، هيچكاك است. در قياس با آنتونيوني يا فليني. يا در فرانسه فيلمسازي مثل ملويل، فيلم‌هايش جزو سينماي بدنه است، اما فيلم‌هاي گدار، جزو فيلم‌هاي بدنه نيست.

از سينماي بدنه چماق درست كردند و آن را سر فيلمساز مي‌كوبند. اصلا سينماي بدنه وقتي معنا دارد كه سينماي شما سر و ته داشته باشد. الان جوري شده اگر به كسي بگويند سينماي بدنه كار مي‌كند، به او بر مي‌خورد و ناراحت مي‌شود. خود من هم ناخودآگاه ناراحت مي‌شوم از اينكه به من بگويند سينماي بدنه كار مي‌كنی.