جمالی نشان می‌دهد سانسور به‌سبب ذات خشنش، نمی‌تواند سازنده باشد و خشونت درنهایت به امری تخریب‌گر بدل می‌شود.
به نظرم امروز جامعه در پیوند این دو خیلی پیشروتر عمل می‌کند. یعنی در اجراهای معترضانه‌‍‌اش به ما می‌آموزد که باید خلاق و آفرینشگر باشیم. حالا دلایل اعتراض و انتقادش صنفی است، غم نان است یا مطالبات دیگر. ولی وقتی به تئاتر می‌رسیم این رویکردها به چالش‌های شخصی فرو می‌غلتند. ارجاع من در اجرای «ارور404» اتفاقا بیش از آنکه به درون جامعه تئاتر باشد، به جامعه بیرون است که بدانیم مردم دارند طور دیگری فکر می‌کنند.
یکی در دهه 70 میلادی در نیویورک اتفاق افتاده، یکی آغاز 2022 در تهران. قطعا با نگرش‌های متفاوت که اصلا قابل مقایسه نیستند. در اجرای لکمپت، پرفورم به معنای طراحی رقص کارکرد داشته و مداخله کارگردان اساسا از جنس دیگری بوده. اما هر دو در اینکه قصد داشتند اجرایی بسازند درباره ساختن نشدن اثر نمایشی، اشتراک نظر دارند. حالا فکر کنید گروه ووستر (Wooster Group) به نقاط برخورد سینما و تئاتر فکر می‌کرده، من نمی‌دانم اجرای نهایی آنها دقیقا به چه صورت بوده، ولی با در نظر گرفتن رویکردشان و فیلم‌های کوتاهی که دیدم، می‌توان تصور کرد که تصاویر ویدیویی در اجرای «وسوسه سنت آنتونی» 1988 کارکرد مهمی داشته باشد. شاید هم نه! و من دیگر دارم رویا می‌بافم. ولی حداقل دیده‌ام که بازیگر «وسوسه سنت آنتونی» در بخش‌هایی از میکروفن استفاده می‌کند. هر دو به جنسی نازیبایی دامن می‌زنند. این نقاط اشتراک جالبند.
«اِرور۴۰۴» به کارگردانی عباس جمالی و تهیه‌کنندگی مصطفا کوشکی از اول اسفند ماه در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می‌رود.
عباس جمالی معتقد است تئاتر ما اساساً برنامه‌ریزی ندارد و از سوی دولت افق مشخصی برای آن طراحی نشده و می‌گوید: یک بداهگی در تمام فرآیند تئاتر وجود دارد که انگار همه چیز در لحظه و بداهه پیش می‌رود. وقتی دولت برنامه‌ای برای تئاتر ندارد، طبیعی است که به بحران برمی‌خوریم و همه چیز در ابهام خواهد بود؛ مانند وضعیت تئاتر در پساکرونا.
اجرا بايد در سياست‌هاي اجرايي‌اش بحراني شوداما قرار نيست يك اجرا در خود مانده باشد و تمام سويه‌ها و نسبت‌هايش را با جهان بيرون قطع كند. متاسفانه در كشور ما دوستاني كه در زمينه اجرا مطالعه دارند تصور مي‌كنند اگر تمام نسبت‌هاي اجرا با جهان بيرون قطع شود و كار را به اجرايي در خود مانده تبديل كنيم، چيزي كه در روايتي تندتر به آن «اجراي اخته» مي‌گويم، آن وقت اجرا خودآيين مي‌شود. درصورتي‌كه اتفاقا اجرا زماني خودآيين مي‌شود. قرار نيست اجرا چيزي را بازنمايي كند ولي قرار است ديالكتيكي با بيرون داشته باشد. من مي‌توانم از وقايع متعدد سياسي كه به شكل گرفتن بدن‌هاي ما و كليت و سرنوشت ما مي‌انجامد خيلي ساده عبور كنم.
شیهیدن فیگور، ژست و طراحی حرکت و فرم نیست . بلکه تاثیر حرکت و پویایی بر بدن‌های بی‌حرکت و رخوت‌زده‌ای‌ست که اگرچه از خفقان و فقدان‌ها آماسیده‌اند، اما از کار نیفتاده‌اند. اجازه‌ی مونتاژهای قدرت را در سلسله مراتب استاد_شاگری، نمی‌دهد. جا خالی نمی‌کند. تحت تاثیرِ ژستِ فرهیختگیِ جبری استاد قرار نمی‌گیرد. تجربه می‌کند، می‌سازد، ویران می‌کند تا به آگاهی دست یابد. در میدان‌ها، در تجمعات، در عبور از ایستاییِ اِعمال شده با وجودِ عواقبِ ستاره‌دارشدن، اخراج، حذف و طرد، مقاومت می‌کند. برخلاف نسل محافظه‌کاری که در حاشیه‌ی سکوت و بی کنشی، پناه گرفته‌است.
فرهاد مهندس پور و عباس جمالی ۲ هنرمند تئاتر کشورمان در حاشیه برگزاری «جشنواره تئاتر مناطق»، جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی کارگاه تخصصی برگزار کردند.
در آستانه‌ی آغاز اجرای نمایش «دریازدگی» در تالار «حافظ» کارگردان و تعدادی از بازیگران درباره‌ی اجرای‌شان صحبت کردند.
پانته‌آ بهرام در کنار رضا بهبودی، ستاره پسیانی و بهرنگ علوی با نمایش «دریازدگی» به تالار «حافظ» می‌آید.
پیش فروش بلیت‌های تئاتر «p2…» از ظهر روز گذشته شنبه اول شهریورماه آغاز شد. قیمت بلیت‌های این تئاتر با توجه به انتخاب جایگاه 25 و 30 هزار تومان است که علاقمندان برای خرید بلیت این نمایش می توانند به سایت اینترنتی تیوال به آدرس tiwall.com مراجعه کنند.
