اصغر دشتی: از سال 88 به بعد دولت وقت، یک بدبینی محض نسبت به جامعه روشنفکری پیدا می‌کند که کم‌کم در سیاستگذاری دولت هم ریشه می‌دواند و شورای ساخت که موظف بود بر اساس قرارداد تیپ به تئاترها بودجه بدهد، تبدیل به «شورای حمایت» می‌شود. تفاوت شورای ساخت و حمایت در چه بود؟ «... می‌گفت براساس چیزی که خواندم حاضرم از این نمایش اینقدر حمایت کنم و از نمایش دیگر آنقدر. بعضی کارها را هم اصلا حمایت نمی‌کرد و فقط سالن می‌داد. به بعضی کارها حتی سالن هم نمی‌داد.»

اگر به نمایشنامه «خانه برناردا آلبا» نگاه کنیم، کوچک‌ترین دختر خانواده دست به خودکشی می‌زند. ما می‌توانیم او را تمثیلی از خلاقیت در نظر بگیریم که با تصمیم‌های نادرست و قیم‌منشانه در حال نابودی است.

امسال در بخش انتخاب آثار برای داوری سخت گیرانه برخورد کردیم و جدیت مرکز به اندازه‌ای است که اگر گروهی برخلاف آنچه در آیین نامه ذکر شد عمل کند، در هر مرحله‌ای که باشد کنار گذاشته خواهد شد.