لوران شتوان: تئاتر، نمایش چهره به چهره نیست

لوران شتوان کارگردان و کروگراف آلمانی که به دعوت بیستمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی به ایران سفر کرده است گفت: «ما همیشه عادت داریم به تصاویر نگاه کنیم ولی نمی دانیم که چطور باید به حرکات بدن نگاه کنیم.»

پایگاه خبری تئاتر: لوران شتوان کارگردان و طراح حرکت آلمانی، که به دعوت بیستمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی، برای برگزاری کارگاه کروگرافی و همچنین اجرای نمایش نمایش ( ژ(یو) Je(u) ) در ایام بیستیمن جشنواره تئاتر دانشگاهی به ایران سفر کرده است، در گفتگو با روابط عمومی جشنواره در خصوص موضوع نمایش صحبت خود را اینگونه آغاز کرد: «ما همیشه عادت داریم به تصاویر نگاه کنیم ولی نمی دانیم که چطور باید به حرکات بدن نگاه کنیم؟!»

وی گفت: «من می‌خواهم مردم را مجبور کنم تا نوع نگاه متفاوتی به تئاتر داشته باشند. به بدن نگاه کردن بسیار سخت است و این نمایش یک پرفورمنسی است که بدن و حرکات موزون(رقص) را با هم هماهنگ می کند و همینطور هم پرفورمنس و تصویر را با هم ترکیب می کند. ما همیشه عادت داریم به تصاویر نگاه کنیم ولی نمی دانیم که چطور باید به حرکات بدن نگاه کنیم؟!»

وی پیرامون هدف از اجرا و طراحی حرکات بدن بازیگر در نمایش اظهار داشت: «هدف من این بوده است که در یک نمایش عادی بیشتر به بدن و حرکات پنهان آن توجه شود. من با انجام حرکات مختلف در نمایش فرد را وادار می کنم تا به اجزا بدن بیشتر از ظاهر توجه شود.»

لوران شتوان در پایان در خصوص سبک نمایش تصریح کرد: «سبک این نمایش یک سبک رقص است، ولی رقص پرسش گرایانه وقتی که همراه با پرسش است.»

همچنین به گزارش ستاد خبری جشنواره گزارش و خلاصه نمایش (Je(u بدین شرح است:

چشم ها همیشه حقیقت را نمی گویند! سکوت خوب است! انسان ها در سکوت بهتر فکر می کنند، به همه مسائل با دقت بیشتری نگاه می کنند، به اطراف توجه می کنند و سعی می کنند خودشان را در اختیار محیط قرار بدهند.اما در اینجا یک سوالی مطرح می شود که: انسان تا چه اندازه می تواند این سکوت را تحمل کند؟!

نمایش (je(u نمایشی بی کلام که در سکوت محض اجرا شد تنها صدایی که گه گاهی سکوت فضا را می شکست، صدای نفس تک بازیگر آلمانی نمایش بود که بر اثر فعالیت هایی که داشت گاهی اوقات نفس نفس می زد.

این نمایش، از سبک مدرنی برخوردار بود و شیوه ای جالب و البته با هدفی پنهان را در برگرفته بود. بازیگر در تمام مدت 35 دقیقه اجرا در سالن با دکوری خالی از دکور حرکاتی را انجام می داد که ابتدا همانند ورزش کردن بود ولی کم کم به شکل راه رفتن های نامنظم، چرخیدن، چهار دست و پا راه رفتن، چندین حرکات ژیمناستیک و حتی رقص تغییر شکل داد و بعضی اوقات هم بازیگر روبرو مخاطبان می ایستاد و تنها نگاه هایی گذرا را به جمع حاضر در سالن می انداخت، نگاهی که گویا حرفی در آن پنهان بود و با این حرکت می خواست مخاطب را به سمت خود بکشاند.

نکته بسیار جالب این نمایش، تعادل بازیگر در انجام حرکات موزونی بود که با جوراب بر صحنه خالی داشت و هیچ نقص و خطایی در پرش ها و چرخش هایی که انجام داد، نداشت.

یادآور می شود بیستمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی ایران، از 15 اردیبهشت آغاز و تا 23 اردیبهشت به دبیری مهدی گمار در ادامه دارد و علاقه مندان برای تهیه بلیت نمایش های جشنواره می توانند به سایت تیوال مراجعه نمایند.