پس از دهه‌ها بی‌توجهی، آکادمی اسکار سرانجام طراحی بدلکاری را به رسمیت شناخت. اکنون فرصتی است تا نگاهی به آثاری بیندازیم که پیش از این سزاوار دریافت چنین افتخاری بودند. از بدلکاری‌های نفس‌گیر تا طراحی مبارزات بی‌نظیر، این فیلم‌ها استانداردهایی تعیین کردند که هنوز هم در سینما بی‌رقیب‌اند.
در حالی که فیلم مسابقه‌ای «F1» آماده اکران تابستانی می‌شود، برد پیت در مصاحبه‌ای با GQ از چالش‌های مداوم شهرت، پایان رسمی پرونده طلاق از آنجلینا جولی، و دغدغه‌هایش درباره ادامه مسیر بازیگری صحبت کرده است. پیت که سال‌ها با جنجال‌های رسانه‌ای روبه‌رو بوده، حالا از آرامش نسبی زندگی‌اش می‌گوید و تأکید می‌کند که هنوز داستان‌های زیادی برای گفتن دارد.
اقتباس نوآورانه‌ای از کلاسیک ماندگار «جادوگر شهر اُز» قرار است در تابستان امسال، تجربه‌ای کاملاً جدید را در سالن غول‌پیکر Sphere لاس‌وگاس رقم بزند. این نسخه که با کمک هوش مصنوعی و آرشیوهای قدیمی بازآفرینی شده، فیلمی را که زمانی روی پرده‌های کوچک دیده می‌شد، به عظیم‌ترین صفحه نمایش دنیا می‌برد.
فیلم جدید کوجی فوکادا با نگاهی به دنیای پر زرق و برق اما بی‌رحم موسیقی پاپ ژاپن، وعده درامی تند و تیز درباره شهرت، جنسیت و کنترل سازمانی را می‌دهد اما در نهایت، به روایتی سرد و فاقد ضرباهنگ تبدیل می‌شود که حتی در اوج‌های دراماتیک هم نمی‌تواند هیجان‌انگیز باشد.
با اجرای تأثیرگذار اوِگنیا دودینا در نقش زنی که سال‌ها از خانه دور بوده، فیلم «مامان» به کارگردانی اور سینای در بخش نمایش ویژه جشنواره کن، نمایشی تلخ و انسانی از تضاد نقش‌های خانوادگی و طبقاتی ارائه می‌دهد. با وجود شروعی قدرتمند و مشاهداتی دقیق، فیلم در نیمه دوم خود به دام ملودرام می‌افتد و از قدرت شخصیت‌پردازی‌اش فاصله می‌گیرد.
فیلم «دختری بر لبه» ساخته ژو جینگ‌هاو، با شروعی تکان‌دهنده در دنیای پرتنش اسکیت نمایشی آغاز می‌شود و نوید یک تریلر روان‌شناختی تأثیرگذار را می‌دهد، اما در ادامه، با افت روایت، پیچش‌های غیرمنسجم و پایان‌های نا‌سرانجام، مخاطب را با حسی از ناامیدی تنها می‌گذارد.
فیلم «من فقط در طوفان آرام می‌گیرم» ساخته پدرو پینیو، اثری پرشکوه و پُرتأمل از سینمای پرتغال است که با روایتی چندلایه و نزدیک به چهار ساعت، مخاطب را به تأملی عمیق درباره استعمار، توسعه‌گرایی و بحران هویت در جوامع آفریقایی دعوت می‌کند؛ فیلمی که با صبر و توجه، به تجربه‌ای فراتر از سینما بدل می‌شود.
فیلم تازه «سدریک کلاپیش» با عنوان «Colours of Time» درامی دوخطی و پر از رنگ و احساس است که به شکلی شیرین و نوستالژیک، قصه‌ی گذشتگان و نوادگان را در بستری از هنر و تاریخ پیوند می‌زند. اثری که با وجود ضعف‌هایی در روایت، قلب تماشاگر را به‌لطف جذابیت تصویری و لطافت انسانی‌اش تسخیر می‌کند.
در حالی که هواداران همچنان تحت تأثیر موفقیت جهانی «تاپ گان: ماوریک» هستند، کریستوفر مک‌کوری، همکار دیرینه تام کروز، در گفت‌وگویی جدید از آماده بودن داستان قسمت سوم این فرنچایز محبوب خبر داده است. او در پادکست «Happy Sad Confused» اعلام کرد که بر خلاف تصور اولیه، یافتن مسیر داستانی برای «Top Gun 3» چندان سخت نبوده و چهارچوب آن تنها با یک جلسه بحث و ایده‌پردازی شکل گرفته است.
کریستوفر مک‌کوری، کارگردان فیلم جدید «ماموریت غیرممکن»، در گفت‌وگویی تأیید کرد که او و تام کروز به طور جدی در حال بررسی ساخت فیلمی مستقل برای شخصیت محبوب لس گراسمن هستند؛ شخصیتی که کروز در فیلم کمدی «تندر استوایی» ایفا کرد و به یکی از ماندگارترین نقش‌های فرعی‌اش تبدیل شد.
آلخاندرو گونسالس ایناریتو، کارگردان تحسین‌شده سینمای مکزیک، در بیست‌و‌پنجمین سالگرد نمایش جهانی فیلم کلاسیک «عشق سگی» در جشنواره کن حضور یافت. در گفت‌وگویی تازه، او هم از خاطرات آن دوران گفت و هم از فیلم جدیدش با بازی تام کروز که یک کمدی "فاجعه‌بار" توصیف شده است.
فیلم پرهزینه و جاه‌طلبانه‌ی Megalopolis در سال ۲۰۲۴ با شکست مواجه شد، اما فرانسیس فورد کاپولا به جای عقب‌نشینی، آن را به فرصتی برای راه‌اندازی یک کسب‌وکار جدید تبدیل کرد: تاسیس یک هتل خاص برای فیلم‌سازان و علاقه‌مندان به سینما!
آلفرد هیچکاک، استاد بی‌بدیل تعلیق، سال‌ها پس از ساخت فیلم «The Wrong Man» اعتراف کرد که یکی از صحنه‌های مهم فیلم را اشتباهی کارگردانی کرده و آرزو می‌کند ای کاش هرگز آن را وارد فیلم نمی‌کرد. این اعتراف، یکی از معدود لحظات انتقاد هیچکاک از خودش به شمار می‌رود.
دهه ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ یکی از دوران طلایی دنیای انیمه بود که با آثاری چون «هانتر × هانتر»، «سایکوی پاس»، و «حمله به تایتان» همراه شد. این انیمه‌ها نه تنها مخاطبان جدید را جذب کردند، بلکه ژانرها و سبک‌های متنوعی را به جهانیان معرفی کردند و جایگاه انیمه را در فرهنگ عامه تثبیت کردند.
فیلم «The Last One for the Road» ساخته فرانچسکو سوسای، با داستانی آرام و دوستانه درباره دو دوست میانسال که بین زندگی و پیری دست و پنجه نرم می‌کنند، تصویری لطیف و تلخ از مفهوم دوستی، گذر زمان و تلاش برای ماندن در لحظه ارائه می‌دهد. این فیلم ایتالیایی با فضایی گرم و ملودیک، مخاطب را به سفری دلنشین در مناظر و روابط انسانی دعوت می‌کند.
فیلم مستند «Militantropos» با روایتی جسورانه و فرم‌گرایانه، نگاهی ضدجنگ و ژرف به تأثیرات روانی و انسانی جنگ اوکراین دارد. ترکیبی از زیبایی بصری و وحشت واقعی که بیننده را به تفکر درباره مرزهای زیبایی، واقعیت و اخلاق در سینمای مستند وامی‌دارد.
فیلم «پسران شب نئون» ساخته جونو مک، پس از هفت سال تأخیر بالاخره روی پرده رفت؛ اثری که با فضایی مرموز و بصری اغواگر آغاز می‌شود، اما در ادامه گرفتار روایتی شلوغ، شخصیت‌پردازی ناقص و ایده‌هایی ناپخته می‌شود. آیا این فیلم لایق این‌همه انتظار بود؟
فیلم «Love Me Tender» به کارگردانی آنا کازناو کامبه و با بازی درخشان ویکی کریپس، روایتی عمیق و تأثیرگذار از مادری است که در تلاش برای حفظ هویت فردی‌اش، با ساختارهای خشک و محافظه‌کار جامعه روبرو می‌شود. این اثر فرانسوی بر اساس رمان نیمه‌زندگینامه‌ای کنستانس دُبره ساخته شده و تصویری صادقانه و گاه دردناک از تقابل مادر بودن با زن بودن ارائه می‌دهد.
مایکل داگلاس، بازیگر و تهیه‌کننده سرشناس هالیوودی، در جشنواره بین‌المللی فیلم تااورمینا ۲۰۲۴ ایتالیا با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری مورد تقدیر قرار می‌گیرد. در این رویداد، نسخه ترمیم‌شده فیلم کلاسیک «دیوانه‌ای از قفس پرید» که با تهیه‌کنندگی داگلاس ساخته شده، در مراسم افتتاحیه به نمایش درمی‌آید.
فیلم «لیلو و استیچ» دیزنی با کسب ۱۸۳ میلیون دلار فروش داخلی و ۳۴۱ میلیون دلار در سراسر جهان، رکورد بزرگ‌ترین افتتاحیه تعطیلات یادبود را شکست. در این مطلب بررسی می‌کنیم که چرا این فیلم خانوادگی توانست به چنین موفقیتی دست پیدا کند.
جشنواره فیلم کن ۲۰۲۵ با خاموشی گسترده‌ای در روز پایانی‌اش، احتمالاً به دلیل خرابکاری، به پایان رسید. از شوک‌های غیرمنتظره تا استقبال بی‌نظیر منتقدان از آثار خاص، این دوره پر از غافلگیری بود. در این مطلب، بهترین فیلم‌های جشنواره را به انتخاب منتقدان بین‌المللی معرفی می‌کنیم.
