هوشنگ مرادیکرمانی نویسندگی را در دهه 20 زندگیاش شروع کرده و اولین بار احمد شاملو، داستانش را میخواند و تایید میکند. همین میشود شروع راه او برای داستاننویسی و خلق شخصیتهایی که امروز برای همه نوجوانان ایرانی و حتی در دنیا ماندگار شدهاند. مرادی کرمانی در 80سالگی پر است از شور زندگی و میگوید کتابها هم مثل آدمها هستند و هر آدمی داستانی دارد.
با ابوالحسن داودی، فيلمساز و كارشناس سينما درباره چگونگی تصویب سند ملی سینما گفت وگویی انجام دادیم که پیش روی شماست.
سینمای ایران با توجه به توسعه روزافزون سالنهای سینما باید در مقابل ابتلا به سانسور و ناامنی بازار چارهاندیشی کند و با توسل به هرگونه شگرد ممکن از تولید انبوه فیلمهای سینمایی وانماند. عقبنشینی در تولید یعنی میدان باز کردن برای آنها که رسما در انتظار واردات فیلم خارجی هستند.
وقتی سریال را ساختم و قرار بر پخش شد موضعگیریهای عجیبی درباره زیباییهای بصری سریال شد. برای اولینبار بعد از انقلاب در تلویزیون جمهوری ایران تصاویری نشان داده میشود که تا به آن روز دیده نشده بود، زنهایی که در زندگی مبارزه میکنند تا پیش از این سریال، چنین چیزی در تلویزیون رسم نبود.
اکران فیلم «بیبدن» در شبکه نمایش خانگی، بار دیگر بازنمایی و روایت پروندههای قضایی بر پردههای سینمایی را در کانون نقد و نظر قرار داده است. اینکه فیلمی که براساس یک پرونده واقعی ساخته میشود، چقدر میتواند یا باید وفادار و ملزم به اصل پرونده باشد و چقدر فیلمساز میتواند بهاقتضای سینمایی و منطق درام در آن تصرف کرده و به بازخوانی آن بپردازد. در این میان نقش مشاوران حقوقی فیلمها چیست و آنها چه وظایفی در قبال ساخت چنین آثاری دارند.
گفتوگوی نیما نوربخش - روزنامهنگار- با ستارۀ تازه درگذشتۀ سینمای پیش و بعد از انقلاب 10 سال قبل انجام شده و اگرچه 10 سال خاک خورده اما کهنه نشده و همچنان تازه است.... او در این مصاحبه می گوید: به حاشیه رفتن بزرگان سینما با این سیاستهای نادرستی که داریم حال سینمای کشور را هر روز وخیمتر میکند. من متاسفم که باید بگویم امروز حتی خیلی از سوژههای مورد استفاده در فیلمهای ما را دنیا کنار گذاشته است؛ حتی هندیها هم دیگر از این فیلمها نمیسازند. سینمای هند را مسخره کردیم سر خودمان آمد!
آئیش در هر نقشی که ظاهر میشود بخشی از ویژگیهای شخصی خود ازجمله طنز را به آن نقش اضافه میکند و همین موجب شده تا بیشتر نقشهایی که به او پیشنهاد میشود؛ نقشهای طنز و کمدی باشد و به قول خودش کارگردانها و تهیهکنندهها طنازی، شیرینی و شوخطبعی را برایش پیشفرض قرار دهند.
تورج اصلانی: صریح بگویم که ما وزارت فرهنگ و ارشاد نمیخواهیم، ما وزارت فرهنگ و هنر میخواهیم، مهمترین مشکل مدیران سینما در دولت قبل این بود که پاسخگو نبودند، بیشتر فعالیت درحوزه ارشاد، عقیدتی و دینی بود، دولت قبل مسائل سینما را با مباحث عقیدتی گره زده بودند، و اساسا با هر کسی که با آنها و با عقیده آنها موافق بود کار میکردند، کاملا مشهود بود که متخصصان این حرفه را کنار میگذاشتند
اسماعیلی می گوید وزارت ارشاد را با بودجه هزار و 200 میلیاردتومانی تحویل گرفته و حالا با بودجه 20 هزار میلیاردی به وزیر ارشاد بعدی تحویل خواهد داد.
دبیر شورای صنفی نمایش درباره برخی ابهامها و موارد مناقشه برانگیز آییننامه اکران سال ۱۴۰۳ از جمله نقش سازمان سینمایی در تصمیمگیریها، نماینده تهیهکنندگان و قیمت بلیت سینما توضیحاتی را مطرح کرد.
یک پروژه تئاتری حتما باید دارایاندیشه و دارای وجه تمایز باشد. از طرفی به تناسب منطقی هزینه و درآمد هم اهمیت میدهم. البته من قبل از قبول مسوولیت برای هر کاری باید آدمهای اصلی همکارم را دوست داشته باشم. گاهی هم مرتکب اشتباه در شناخت ظرفیت آدمها میشوم و بعدا خودم را سرزنش میکنم.
وقتی یک جراح میخواهد عمل کند، هر بار برای آن مجوز نمیگیرد. وقتی یک جراح و متخصص مدرکش را میگیرد، این همان مجوزی است که برای فعالیتاش به او میدهند و اگر خطایی بکند آنگاه به سازمان نظام پزشکی ارجاع داده میشود. ما در سینما هم به چنین قوانین و سازوکارهایی نیاز داریم.
شهابالدین حسینپور که کارگردانی نمایش «گالیله» را به عهده دارد، اجرای این اثر را ادای دینی به حمید سمندریان میداند که هرگز نتوانست آن را روی صحنه ببرد. او با انتقاد از اداره کل هنرهای نمایشی به دلیل عدم حمایت مالی از نمایشش، گفت: برای اجرای «گالیله» از چند سال پیش تا امروز پانصد میلیون تومان هزینه کردهام.
فریدون جیرانی فیلم ساز و تحلیلگر و کارشناس سینما، با مازیار میری نویسنده و کارگردان طی گفت وگویی به بررسی وضعیت سینما در شرایط حاضر پرداختند واین پرسش را مطرح کردند که فیلم سازان اجتماعی دراین شرایط چه باید کنند؟ آیا میشود یک نسل را حذف کرد و خواستهشان را نادیده گرفت؟
برای من سوال است که چرا کارگردانهای شناخته شده ما درخواستی برای فیلم ساختن ندارند؟ من فکر میکنم خودمان کم آوردهایم، حداقل باید کمی صبورتر و آرامتر گامبرداریم تا جا بیفتیم، این جامعه اصلا جامعه دو سال گذشته نیست، از هر نظر تغییر کرده است.
با مرتضی علیزاده، کارگردان فیلم بیبدن درباره اولین اثر بلند سینماییاش حرف زدهایم و او از چالشهایی که برای پرداخت به چنین موضوعاتی داشت نکات قابل توجهی بیان میکند. بخشی از این چالشها طبیعتا مربوط به مدیریت فرهنگی است و بخشی دیگر از مواجهه فیلمساز با مخاطبانش برمیخیزد.
این روزها «مست عشق» به پدیدهای سینمایی در حوزه اکران و نمایش تبدیل و با استقبال مخاطب و فروش بالا همراه شده است. بخشی از این اقبال بهدلیل موضوع فیلم است که برای نخستینبار در سینمای ایران شاهد اثری درباره شاعر و عارف بزرگ ایرانی، مولانا جلالالدین بلخی هستیم و رابطه حیرتانگیز او با شمس تبریزی و دلیل دیگر را باید حضور بازیگران ستاره و سلبریتیهای سینمای ایران و ترکیه دانست که یک تجربه تازه در فیلمسازی مشترک است. بااینحال مواجهه با فیلم، روایتی دوگانه داشته است. برخی مرعوب «مست عشق» شدند و از تماشای آن به وجد آمدند و برخی نقدهای تندی بر آن کردهاند.
طی ادوار گذشته بیشتر مسوولان سینمایی در ابتدای ریاست و وزارت به شهرستانها آمدهاند و سخن از تغییر و تدبیر و ریلگذاری تازه در سینمای شهرستانها گفتهاند و معتقد بودند بر مبنای این سیاستها، اتفاقات خوبی در چهار سال آینده در حوزه شناسایی استعدادها، پتانسیلها و برابری فرصتها و تولید فیلم حرفهای و... اتفاق خواهد افتاد، اما بعد از چهار سال علی مانده و حوضش.
انتظار همه ما این است، افرادی که در این سطح مدیریتی قرار میگیرند و در هیئتمدیره یک پلتفرم عظیم هستند، کافی بود اشاره کنند که بعضی از تهیهکنندگان یا بازیگران به تعهدشان یا اخلاقیات پایبند نیستند. در این صورت نهتنها کسی ایرادی نمیگرفت، بلکه تأیید هم میکرد.
زمانی بود که در جشنوارههای مهم خارجی هر سال فیلمی به صورت رسمی از ایران داشتیم. در حال حاضر فقط بگیر و ببند و توبیخ است که چرا فیلمها بدون مجوز در جشنوارههای خارجی شرکت میکنند و وزارت ارشاد مجبور است جلوی این فیلمها را بگیرد. درحالی که باید فضای کار برای سینماگران باز شود تا فیلمها در مسیر رسمی و بدون دعوا در چنین رویدادهای معتبری شرکت کنند.
