فیلم «پدر، مادر، خواهر، برادر» تازه‌ترین اثر جیم جارموش، در جشنواره ونیز ۲۰۲۵ با استقبال منتقدان روبه‌رو شد. این درام سه‌گانه خانوادگی با بازی ستارگانی چون آدام درایور، کیت بلانشت، ویکی کریپس، تام ویتس و شارلوت رمپلینگ، روایتگر لحظه‌های طنزآمیز و در عین حال تلخ از روابط میان والدین و فرزندان است. جارموش با بهره‌گیری از لحن مینیمالیستی و نگاه شاعرانه‌اش، پرتره‌ای تازه از خانواده و فاصله‌های پنهان میان نسل‌ها ترسیم می‌کند.
فیلم «Eternity» به کارگردانی دیوید فرین، اثری متفاوت و خلاقانه در ژانر کمدی-رمانتیک فانتزی است که داستانش در جهان پس از مرگ اتفاق می‌افتد. این فیلم با بازی مایلز تلر و الیزابت اولسن، پرسش‌هایی عمیق درباره عشق، انتخاب و ابدیت مطرح می‌کند.
فیلم «Couture» به کارگردانی آلیس وینکور، با رویکردی متفاوت و آرام، به جای نمایش زرق‌وبرق و هیاهوی هفته مد پاریس، بر بحران‌های انسانی و شخصی تمرکز می‌کند. این فیلم با بازی درخشان آنجلینا جولی، روایتی نئورئالیستی از دنیای مد ارائه می‌دهد که با کلیشه‌های رایج فاصله دارد.
فیلم «I Swear» به کارگردانی کِرک جونز، یک درام اجتماعی صادقانه و انسانی است که بر اساس زندگی واقعی جان دیویدسون، فعال اجتماعی اسکاتلندی، ساخته شده است. این فیلم به لطف بازی درخشان رابرت آرامایو، به پرتره‌ای تکان‌دهنده و تأثیرگذار از یک فرد مبتلا به سندرم تورت تبدیل می‌شود.
فیلم «The Sun Rises On Us All» به کارگردانی کای شانگجون، اثری طولانی اما عمیق است که با نگاهی تلخ به روابط ازهم‌گسیخته، این پرسش دردناک را مطرح می‌کند: «ما به کسانی که دوستشان داریم چه بدهکاریم؟». این ملودرام اخلاقی، به لطف بازی‌های درخشان شین ژی‌لی و ژانگ سونگ‌ون، از سطح یک روایت شعاری فراتر می‌رود و به پرتره‌ای باورپذیر از عشق ازدست‌رفته و تعهدات ویرانگر تبدیل می‌شود.
«!Bravo Bene»، فیلم جدید فرانکو مارسکو، کارگردان جنجالی ایتالیایی، در جشنواره ونیز به نمایش درآمد. این اثر بیشتر شبیه یک شوخی خصوصی برای حلقه‌ای محدود از همکاران و طرفداران مارسکو است و بعید است بتواند موفقیتی فراتر از مرزهای ایتالیا به دست آورد.
فیلم Maddie’s Secret نخستین تجربه کارگردانی جان ارلی، کمدین مشهور آمریکایی، در جشنواره‌ها توجه زیادی را به خود جلب کرده است. اثری که در مرز میان کمدی سیاه و ملودرام اجتماعی حرکت می‌کند و با انتخابی بحث‌برانگیز ـ حضور خود ارلی در نقش اصلی یک زن ـ مخاطبان را میان خنده و تأمل معلق نگه می‌دارد.
فیلم «الیزا» ساخته لئوناردو دی کوستانزو، بر اساس یک پرونده واقعی ساخته شده و روایتی متفاوت از یک جنایت را ارائه می‌دهد. این فیلم به جای پرداختن به هیجانات و تعلیق، با تمرکز بر جلسات روان‌درمانی یک زن محکوم به قتل (با بازی باربارا رونچی)، وارد دنیای درونی و محدود یک قاتل می‌شود.
«دختر»، اولین تجربه کارگردانی شو کی، ستاره مشهور تایوانی است. این فیلم با صراحتی عاطفی، زندگی تلخ و پرمشقت یک نوجوان در تایپه دهه ۱۹۸۰ را به تصویر می‌کشد که در میان فقر و خشونت خانگی، به دنبال راهی برای رهایی است.
فیلم «کاله مالاگا» ساخته مریام توزانی، یک درام گرم و مخاطب‌پسند است که بر ستاره بی‌چون‌وچرای خود، کارمن مائورا، تکیه دارد. این بازیگر باتجربه اسپانیایی در نقش زنی سالخورده که برای حفظ خانه‌اش می‌جنگد، یک شاهکار تمام‌عیار ارائه می‌دهد و فیلم را به تجربه‌ای دلنشین و به‌یادماندنی تبدیل می‌کند.
مستند «Man on the Run» به کارگردانی مورگان نوویل، که در جشنواره تلوراید به نمایش درآمد، روایتی پرشتاب و سرزنده از دوران گروه «وینگز» (Wings) و دهه ۷۰ میلادی پل مک‌کارتنی ارائه می‌دهد. این فیلم با بازخوانی بصری و شنیداری آثار مشهور مک‌کارتنی پس از جدایی از بیتلز، تلاش می‌کند به مخاطبان جدید، دوران خلاقیت بی‌وقفه او را بشناساند.
«مارک با سوفیا»، اولین مستند سوفیا کوپولا، به رونمایی از کالکشن بهار ۲۰۲۴ مارک جیکوبز می‌پردازد و در عین حال، مروری کوتاه بر بیش از سی سال فعالیت حرفه‌ای این طراح مد ارائه می‌دهد. این فیلم که حاصل گفت‌وگوهای دوستانه میان دو دوست دیرینه است، تجربه‌ای خوشایند و شیک از حضور یک غول مد به دست می‌دهد.
فیلم جدید کاترین بیگلو با عنوان «خانه دینامیت» (Dynamite House)، یک تریلر درباره یک فاجعه هسته‌ای است که تلاش می‌کند با نمایش شمارش معکوس پرتاب موشک، حس واقع‌گرایی ایجاد کند. با این حال، به گفته منتقدان، فیلم در نهایت به اثری هیجان‌زده و پرادعا تبدیل می‌شود که در انتقال پیام اصلی خود، یعنی توهم امنیت هسته‌ای، کاملاً موفق نیست.
مستندساز پرکار، الکساندر او. فیلیپ، در تازه‌ترین اثر خود با عنوان «سرگیجه کیم نواک» (Kim Novak's Vertigo)، تصویری صمیمی و خودمانی از این بازیگر افسانه‌ای دوران طلایی هالیوود ارائه می‌دهد. این فیلم که پس از سال‌ها کناره‌گیری نواک از سینما ساخته شده، نه تنها به میراث او می‌پردازد، بلکه به سکوت‌های معنادار و خاطرات شخصی او نیز نزدیک می‌شود.
فیلم «Christy» به کارگردانی دیوید میچاد، در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو با بازی خیره‌کننده سیدنی سوئینی به نمایش درآمد. این اثر، زندگینامه‌ای پرقدرت و تکان‌دهنده از کریستی مارتین، یکی از بزرگ‌ترین بوکسورهای زن آمریکاست که هم‌زمان با صعود ورزشی، سقوط او در گرداب خشونت خانگی را نیز به تصویر می‌کشد.
فیلم «The Man in My Basement»، اولین اثر سینمایی نادیا لطیف، با اقتباس از رمانی به همین نام، در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو (TIFF) به نمایش درآمد. این تریلر روان‌شناختی با بازی کوری هاوکینز و ویلم دفو، در پرداختن به ایده‌های بزرگ خود درباره نژاد، گناه و قدرت، ناکام می‌ماند و در ایجاد تعلیق و عمق روان‌شناختی چندان موفق ظاهر نمی‌شود.
فیلم «The Lost Bus» به کارگردانی پل گرین‌گراس، روایتی مستندگونه و دراماتیک از فاجعه آتش‌سوزی «Camp Fire» در سال ۲۰۱۸ است. این اثر با تمرکز بر شجاعت یک راننده اتوبوس با بازی درخشان متیو مک‌کاناهی، تماشاچی را به دل بحران می‌برد. با این حال، فیلم با وجود صحنه‌های پرهیجان، تنها بخش کوچکی از داستان واقعی را بازگو می‌کند و بسیاری از جنبه‌های کلیدی فاجعه را نادیده می‌گیرد.
فیلم «Fuze» به کارگردانی دیوید مکنزی و با بازی ستارگانی همچون آرون تیلور-جانسون و سم ورتینگتون، داستان کشف یک بمب جنگ جهانی دوم در لندن را روایت می‌کند. با وجود پتانسیل بالای ایده و حضور بازیگران مطرح، این فیلم با سقوط در دام کلیشه‌ها، به تریلری تبدیل شده که نتوانسته انتظارات را برآورده کند و بیشتر شبیه به یک اثر تلویزیونی پرهزینه است.
فیلم مستند-داکیودرامای «صدای هند رجب» به کارگردانی کاثر بن هانیا، روایتی دردناک از آخرین لحظات زندگی هند رجب، کودک پنج‌ساله فلسطینی در غزه را به تصویر می‌کشد. این فیلم با تمرکز بر صدای واقعی و لرزان هند که از طریق تماس با مرکز هلال احمر فلسطین برای کمک خواهی ثبت شده، فاجعه‌ای انسانی و دردناک را روایت می‌کند که پرسش‌هایی جدی درباره اخلاق و شیوه بازآفرینی آن برمی‌انگیزد.
فیلم «Duse» به کارگردانی پیترو مارچلو، روایتی از سال‌های پایانی زندگی الئونورا دوزه، ستاره برجسته تئاتر ایتالیا، است. والریا برونی تدسکی با اجرای قدرتمند خود، به این شخصیت تاریخی جان می‌بخشد و قلب فیلم را در اختیار می‌گیرد، اما روایت فیلم در پرداختن به دلایل شهرت این هنرمند بزرگ کوتاهی می‌کند.
