این روزها سه سریال با تمرکز بر زندگی و شخصیت ناصرالدین شاه در حال آماده سازی برای پخش است که همزمانی مراحل تولید و حتی پخش آنها، می تواند پرسش برانگیز باشد؛ اینکه واقعا چرا ناصرالدین‌شاه به یکباره این همه برای کارگردان ها جذاب شد؟!

حاشیه‌های فیلم حسن فتحی این روزها تبدیل به داغ‌ترین و بحث‌انگیزترین اخبار سینمایی ایران شده است.

اگر سینماگران درخواست رسانه‌ای نشدن چنین دیداری را داشته اند باید پرسید آقای رئیسی چرا اصلا با آنها جلسه گذاشته است؟ و چرا رسانه‌ای شد؟

شاید مهمترین و ترسناک‌ترین فیلم‌های به‌جامانده از این ژانر در سینما، «طلسم» و «شب بیست‌ونهم» باشد؛ فیلم‌هایی که منتقدان معتقدند با ضعف‌هایی روبه‌رو هستند، اما در ذهن مخاطبان کماکان به‌جا مانده‌اند.

سیاست صداوسیما در یک‌دهه اخیر، ساختن سریال‌های بیشتر و نه بهتر شده است. نکته مهم در این بین حضور تهیه‌کنندگان تلویزیونی به‌عنوان بازوی اصلی این خط تولید است. تهیه‌کنندگانی که بررسی‌ها نشان می‌دهد تعداد و تنوع‌شان از تعداد انگشتان دو دست بیشتر نیست و حلقه‌ای تشکیل شده که محدوده‌اش به دوستان و خودی‌ها ختم می‌شود و تعدادی اسم مشخص هرسال و در تیتراژ سریال‌ها تکرار می‌شوند.

درست در روزهایی که بلای کرونا کرکره سالن‌های سینما را همچنان پایین نگه داشته، غفلت از ظرفیت طلایی «اکران آنلاین» از سوی مدیران سینمایی و سینماگران به‌شدت عجیب به نظر می‌رسد؛ مشکل کجاست؟

پرداخت 2 میلیارد تومانی تلویزیون به شماری از فیلم‌های ارگانی حتی صدای چهره‌ها و نهادهای نزدیک به صداوسیما را هم درآورده است.

کرونا، در کنار تمامی مضیقه هایی که برای اهالی سینما به همراه آورد، سبب شد صاحبان این سینماهای فرتوت، ترجیح بدهند با تغییر مالکیت، عطای آن خاطرات رنگین را به لقایش ببخشند و بیش از این متضرر نشوند.

به‌رغم صدور دستور ممنوعیت فعالیت گروه‌های فیلمسازی در وضعیت قرمز کرونایی از سوی سازمان سینمایی، شنیده‌ها حکایت از ادامه تولید برخی پروژه‌های سینمایی و خانگی در سکوت خبری دارد!

سریال‌های شبکه نمایش خانگی به‌واسطه طولانی‌تر بودن به نسبت یک فیلم سینمایی و درنتیجه استفاده از بازیگران بیشتر، بهتر ‌می‌توانند پذیرای بازیگران پولی باشند یا سرمایه‌گذارانی که پولی را وسط می‌گذارند اما به‌جای مشارکت در سود، از تهیه‌کننده می‌خواهند که خودشان یا نزدیکان‌شان در سریال حضور داشته باشند.

با آغاز پخش سریال های رمضانی، بخش اعظمی از نگاه بینندگان تلویزیون به این پروژه ها معطوف می شود و در این مسیر، قطعا رسانه ها و خصوصا شبکه های اجتماعی هم با همراهی کردن مخاطبان، از نقدها و پرداختن به چالش ها و حاشیه های احتمالی، خالی نخواهند ماند.

در برخی از پروژه‌های سینمایی، تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی در حال تولید و فیلمبرداری پروتکل‌های بهداشتی به درستی رعایت نمی‌شوند و اقلام لازم بهداشتی هم به میزان کافی از سوی گروه‌ها تهیه نمی‌شود و همه‌‌چیز به‌خود افراد سپرده شده است.

چند سالی است که حجم زیادی از گردش پول سینمای ایران در شبکه نمایش خانگی جاخوش کرده است. شاید به خاطر همین است که این بستر نمایشی برای خیلی از بازیگران و کارگردان‌های سینمای ایران شیرین و جذاب است

تا پیش از دهه 90، حدود 30 تا 40 درصد کل بودجه یک فیلم، صرف دستمزد بازیگران می‌شد. در دهه 90، این میزان به 50 درصد افزایش یافت و طی سالیان اخیر، طبق شنیده‌ها، این میزان به 70 درصد کل هزینه یک فیلم نیز رسید.

گفته می‌شود آمار بینندگان تلویزیون براساس تحقیقات میدانی و تماس مخاطبان با واحد162 استخراج می‌شود و بخشی نیز از طریق مراکز استان‌ها بوده و تحقیقات میدانی نیز در فاصله‌های زمانی صورت می‌گیرد.

نمایش تعداد زیادی حیات وحش در یکی از سریال‌های جدید به عنوان حیوان خانگی واکنش‌ها و انتقادهای زیادی را از سازندگان این سریال و سازمان حفاظت محیط زیست به‌دنبال داشته است اما این سازمان می‌گوید که انتظار داشتیم این سریال حاوی پیام‌هایی درخصوص خودداری از حیوان آزاری باشد.

«آقا مرتضی» عنوان مجموعه‌ای هفت قسمتی است که پخش تلویزیونی آن در آستانه سالگرد شهادت شهید آوینی واکنش‌های بسیاری به همراه داشت؛ واقعیت درباره ابهامات و اتهامات مطرح شده درباره این مستند چیست؟

یک‌سوم کل فروش سال در اختیار یک فیلم قرار دارد و دوسوم دیگر از فروش 88 فیلم به‌دست آمده است. به بیان دیگر، نمایش 88 فیلم سینمای ایران در سال پیش به 6 میلیارد و 700 میلیون تومان هم نرسیده است و از اینجا می‌توان عمق فاجعه را بهتر و روان‌تر متوجه شد.

مسلما این افت شدید در تجارت سینمایی جهان با شیوع ویروس کرونا مرتبط بود اما حقیقت این است که در این دوران شاهد شتاب‌گیری روندهایی بودیم که پیش از شروع پاندمی هم با سرعتی آهسته‌تر درحال پیش‌رفتن بودند. مثلا پخش‌های جریانی یا همان VOD.

پنج دهه حضور در سینما یعنی او از دوربین‌های بزرگ و تجهیزات ساده و اولیه با نگاتیوهای سیاه‌و‌سفید شروع کرده و در گذر از تحولات تکنولوژی فیلم‌برداری و تصویر تا امروز و دوربین‌های ظریف دیجیتال توانسته است با ذکاوت خود را هماهنگ و آداپته کند.