جواب این حیف و میل‌های دولت سیزدهم در سینما را چه کسی می‌دهد؟

چارسو پرس: یکی از مسائلی که در سازمان سینمایی دولت سیزدهم به آن بسیار اشاره می‌شد و درباره آن بسیار هم مانور رسانه‌ای داده می‌شد ساخت سالن‌های سینما بود ولی الان معلوم شده است اگرچه سالن‌های سینمایی قابل توجهی در آن دوره سه ساله ساخته شده اما تعدادی از آنها هم هنوز به بهره برداری نرسیده و یا با مشکلات در تجهیزات فنی مواجه  هستند.

مثلا پروژکتورهای پخش فیلمی که خریداری شده و در سالن سینما نصب شده است برای مصارف خانگی مناسب بودند نه سالن سینما. پروژکتورهایی که برای این سرورها خریداری شده بود، برای ۲۴ ساعت کار کردن در سالن سینما طراحی نشده بودند و تفاوت حجم و اندازه این دستگاه‌ها در مقایسه با نسخه حرفه‌ای آن کاملاً مشهود است. در واقع هزینه گزافی برای تجهیزاتی خرج شده است که فقط چند ماه دوام داشته‌اند.  

تابستان سال گذشته اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی تولید سینمای ایران نسبت به استاندارد نبودن سرورهای نمایش فیلم در سینماها و نداشتن امنیت هشدار داده و خواستار اصلاح اشکالات موجود شد. 

همچنین انتقادهایی نسبت به اجرای برخی پروژه‌ها از جمله سامانه «شناسا» که در دولت قبلی مطرح شد، بیان می‌شد. برخی از این مسائل قرار بود در جلسه‌هایی بررسی شوند ولی گزارشی دقیق درباره آن‌ها منتشر نشد تا اینکه مدیریت سینما با استقرار دولت چهاردهم تغییر کرد. 

البته هاشم میرزاخانی مدیرعامل وقت مؤسسه سینما شهر با توجیه شکستن انحصار اقداماتی را انجام داده بود و گفته بود: «زمانی که مسئولیت سینما شهر را برعهده گرفتیم متوجه یک نکته اساسی شدیم وآن انحصار تجهیزات فنی سینما بود که منجر به افزایش قیمت و عدم اصالت کالاها در این حوزه شد.»

کامران سحرخیز سخنگوی اتحادیه با انتقاد از ایده شکستن انحصارطلبی شرکت‌های فروش تجهیزات در دوره قبلی به خبرگزاری مهر گفته است: «ایده آقای هاشم میرزاخانی در آن زمان این بود که شرکت‌های دست‌اندرکار در این حوزه، اجناس و تجهیزات سینمایی را گران‌تر می‌فروشند و در این زمینه انحصار ایجاد کرده‌اند. چطور ممکن است ۳ یا ۴ شرکت انحصار ایجاد کنند اما یک شرکت به‌صورت تکی اجناس غیرحرفه‌ای خود را به سینماشهر بفروشد؟ مسلماً این عبارت غلط است.»

سحرخیز همچنین اضافه کرده است: «در بحث سالن‌سازی سینما، فقط مسئله سرور مطرح نیست؛ شما برای یک سالن سینما به سیستم صوتی، پرده، صندلی، پروژکتور و … نیز نیاز دارید. آنطور که مشخص بود، آن شرکت مذکور سرور را با قیمت پایین ارائه می‌کرد، اما باقی تجهیزات را با قیمت بالاتر می‌فروخت. 

یعنی فقط یک قلم جنس را با قیمت پایین عرضه کرده بود که اتفاقاً سرورها هم اصلاً باکیفیت نبودند و نسبت به تجهیزات دیگر قیمت خیلی بالایی نداشتند. طبق اعلام خودشان، مثلاً اگر ۱۰۰ سرور خریداری شده و هرکدام از آنها ۱۰۰ میلیون تومان باشد، فقط ۱۰ میلیارد تومان هزینه سرورهاست که اکنون همه آنها بلااستفاده هستند. در کنار این مبلغ، تجهیزات دیگر هم وجود داشته است.

در دولت قبل، سالن‌های سینما به سرعت افتتاح می‌شدند و به نظر می‌رسید هدف، صرفاً سالن‌سازی بود و هزینه خرید تجهیزات صرف ساخت سالن‌هایی شد که برخی از آنها هنوز بهره‌برداری نشده‌اند.

 [...] این سیستم‌های خریداری‌شده آزمایش نشده و مورد بررسی جدی قرار نگرفته بودند. زمانی که ما متوجه مشکل این تجهیزات شدیم، هشدار دادیم اما نتوانستند آنها را درست کنند و موضوع را مسکوت گذاشتند.»

نادر رضایی صدابردار باسابقه سینما و رئیس هیئت‌مدیره اتحادیه مراکز فنی و پشتیبانی سینمای ایران نیز در جلسه با حبیب ایل بیگی مدیر عامل جدید موسسه سینماشهر گفته است: «ما تا جایی که بررسی کردیم خریدها از یک مغازه‌دار در خیابان جمهوری صورت گرفته بود و با توجه به هزینه‌های میلیاردی اساساً قراردادها می‌بایست با یک شرکت صورت بپذیرد نه با یک فرد و شخص خاص منعقد شود، آن‌هم تجهیزات بی‌کیفیت و اصطلاحاً برای مصرف خانگی که قرار بود به‌منظور استفاده در سالن‌های سینما تهیه شوند.

 تنها پاسخی که به ما داده شد پیرامون ثبت شرکت آن هم پس از خرید بود تا منع قانونی به وجود نیایید درحالی‌که امروز با مراجعه به اسناد موجود تاریخ ثبت شرکت و تاریخ خریدهای میلیاردی گواه این تخلف است.»

سحرخیز همچنین گفته است: «در دوره مدیریت قبلی سینماشهر قرار بود سامانه شناسا راه‌اندازی شود که آن هم هزینه بیهوده‌ای بود و جمع‌آوری شد. من همان زمان هم با این سامانه مخالفت کردم، زیرا زیرساخت انتقال دیتا در ایران پاسخگوی حجم بالای فیلم‌ها نیست. اکنون کمتر کسی به این قضیه توجه می‌کند که برای این پروژه نیز هزینه زیادی صرف شد که بی‌نتیجه ماند.»

این وضعیت سازمان سینمایی و مدیریت یکی از موسسه‌های مهم آن در دولت سیزدهم است که متاسفانه خسارات زیادی به بار آورده‌اند. حال چه کسی پاسخگوی این ضرر و زیان‌هایی است که از جیب بیت المال و درواقع مردم ایران هزینه شده است؟ 

چرا هربار یک گروهی باید بیاید و برای همه کار بخواهد خود قانون وضع کند و تمام اقدامات قبل از خود را نادیده بگیرد؟ به بهانه جلوگیری از انحصار چنین مشکلاتی را به وجود آورند که نه تنها مشکلی حل نشده بلکه فقط زمان و بودجه هدر داده‌اند؟