درگذشت پر سر و صدا و شوک آور تعدادی از هنرمندان شناخته شده و پیشگام سینمای ایران در سال ۱۴۰۲، سال بسیار تلخ و غم انگیزی را در فقدان این هنرمندان ارزنده برای اهالی سینما رقم زد.
علی نصیریان در دیدار فعالان ستاد مرکزی پزشکیان با وی، گفت: من از رییس جمهور منتخب استدعا دارم نسبت به فرهنگ و هنر لطف بیشتری داشته باشند.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه دیگر ممنوع‌الکاری هنرمندان مخفیانه به خودشان اعلام نمی‌شود، گفت: هنرمند را دعوت می‌کنیم و با او سخن می‌گوییم. او می‌تواند از خود دفاع کند و در نهایت توسط هیات منصفه مورد قضاوت قرار می‌گیرد.
سام راد تأکید کرد که واقعا برخی با صفحات مجازی‌شان نشان دادند که چه کاراکتری دارند وقتی به اشتباه و ناجوانمردانه ما را قضاوت کردند.
آن دسته از ایرانی‌هایی که در توئیتر فعال هستند، درگذشت در خانه سالمندان را حالا دیگر یک اتفاق تلخ تصور نمی‌کنند.
وقتی محمد خزاعی چندماه پیش به‌عنوان دبیر جشنواره فجر انتخاب شد و جای مجتبی امینی را گرفت، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد عمر دولت سیزدهم به برگزاری جشنواره چهل‌وسوم قد نخواهد داد.
علی روئین‌تن نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده سینما به عنوان عضو شورای سیاستگذاری و رئیس هیات انتخاب و داوران چهاردهمین جشنواره بین المللی فیلم‌های ورزشی ایران منصوب شد.
صندوق جهانی سینمای برلیناله از پروژه سینمایی جدید رخشان بنی‌اعتماد با کمک ۴۰ هزار یورویی حمایت می‌کند.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره آیین‌نامه‌ای که طی آن می‌توان در هر مرحله‌ای، جلوی تولید یا اکران فیلمی را گرفت، توضیح داد و گفت که همه موارد خیلی شفاف است و اگر فیلمی توقیف شود، ارشاد باید هزینه‌اش را بدهد!
مراسم تشییع سعید راد با حضور جمعی از طرفداران فوتبالی و سینمایی این بازیگر در حالی برگزار شد که اعلام شد طبق وصیت، این بازیگر در کنار محمد علی فردین به خاک سپرده می‌شود و همچنین دخترش از «برخی قضاوت‌ها و بی فکری‌ها» که درباره ماه‌های آخر زندگی پدرش از سوی برخی مطرح شده است، انتقاد کرد.
سعید راد با «خداحافظ رفیق» امیر نادری گل کرد و بعدا با حضور ستاره‌وار و غبطه‌برانگیزش در فیلم «تنگنا» باز هم به کارگردانی امیر نادری، به جایگاهی در سینمای ایران رسید که فقط چندتنی در این سینما تا آن زمان در اختیارش داشتند. البته این جایگاه با دیگران کمی تفاوت داشت؛ انگار سعید راد زاده شده بود که با حضورش پرده را سرخ کند و رنگ خون بپاشد بر پلشتی که گریبانش را گرفته بود.
طبیعتا هر کسی هنگام بررسی کارنامه سعید راد به مقطعی برمی‌خورد که او دیگر فعالیتی نکرده است اما از جایی به بعد دوباره برمی‌گردد و در میانسالی و پیری کارش را ادامه می‌دهد. اتفاقا بحث درباره همین مقطع از زندگی این هنرپیشه است که دریچه‌ای به بحث‌های ناتمام ما درباره نسبت هنرمندان یا چهره‌های مشهورمان با میهن‌شان می‌گشاید.
با عبور از سال ۱۳۵۰ ستاره بخت این بازیگر شروع به درخشیدن کرد و وی توانست موقعیتش را در جریان سینمای فارسی و حتی سینمای پیشروی موسوم به موج‌نو تثبیت کند. کامران شیردل از ایتالیا برگشته بود و تمایل داشت اولین فیلم بلندش را بسازد. ابتدا با استفاده از فیلمنامه اسماعیل نوری‌علا دست به کار ساخت فیلم شد ولی درنهایت «صبح روز چهارم» را با همکاری محمدرضا اصلانی ساخت و روانه اکران کرد.
جواد طوسی منتقد سینما نوشت: یکی دیگر از آن نسل قدیمی رفت و چه تلخ و اندوهبار ... سعید‌راد بخشی از خاطرات جوانی ما را رقم زد و حالا بی‌او با چشمانی اشکبار....
فیلم سینمایی «پریسان» موفق به دریافت ۳ جایزه جشنواره «درسدن» آلمان و همچنین دهمین جشنواره فیلم ریدینگ آمریکا میزبان فیلم «سه هفته قبل» شد.
شورای صدور پروانه نمایش آثار غیرسینمایی با ساخت ۵ عنوان فیلم بلند داستانی، ۱۵ عنوان فیلم مستند داستانی و ۱۸ عنوان فیلم کوتاه داستانی و غیرسینمایی موافقت کرد.
فروش سینمای ایران در تیر ۱۴۰۳ به بیش از ۱۱۸ میلیارد و ۴۲۰ میلیون تومان رسید و بیش از ۲ میلیون و ۳۹ هزار نفر در این ماه به سینما رفتند.
علیرضا داودنژاد در آستانه اکران عمومی فیلم سینمایی «مصائب شیرین ۲» از شرایط اکران فیلمش که بیش از شش سال قبل ساخته صحبت کرد و خیلی کوتاه درباره فقدان رضا (پسرش) گفت: «هنوز این زخم تازه و گفتن از آن برایم دشوار است. شاید تصورش آسان نباشد ولی حال و روز من بیشتر به فرزندی می‌ماند که پدری رفیق، صمیمی، مراقب و دلسوز را از دست داده است.»
بعد از خبرهای نگران‌کننده‌ای که دختر سعید راد در باره وضعیت سلامتی او اعلام کرد، فقط یک روز طول کشید، تا این بازیگر قدیمی سینمای ایران جهان را ترک کند.
ابراهیم حاتمی کیا در پی درگذشت سعید راد از او به عنوان یک بازیگر حرفه‌ای یاد کرد و از درگذشت او ابراز تاسف کرد.
«یادم می آید در اولین نمایش جشنواره‌ای فیلم «دوئل» در سینما سپیده، زمانی که اسم من در اول فیلم آمد مردم با خوشحالی دست می‌زدند و من از خوشحالی اشک می‌ریختم. بعد از سال‌ها دوباره با مردم فیلم می‌دیدم.»
