نقد فیلم «Dead of Winter» با بازی اما تامپسون؛ تلفیقی از «تیکن» و «فارگو» در سرمای مرگبار

چارسو پرس: اگر تصور کنید «Taken» و «Fargo» با هم تلفیق شوند، حاصل چیزی شبیه «Dead of Winter» خواهد بود. اما تامپسون در این فیلم هم نقش یک قهرمان با مهارت‌های خاص و هم شخصیتی با لهجه بومی مینه‌سوتا را ایفا می‌کند. او در لباس‌های کار چرک و ساده، وسط یک دریاچه یخ‌زده با تفنگ درگیر می‌شود؛ تصویری که تاکنون از این بازیگر بریتانیایی برنده دو اسکار ندیده‌ایم.

تامپسون بیشتر لحظات فیلم را تنها و اغلب بی‌کلام روی پرده می‌گذراند، اما همچنان با حضور کاریزماتیکش توجه مخاطب را کاملاً نگه می‌دارد. در یکی از صحنه‌های نفس‌گیر، شخصیت او ــ «بارب» ــ که بیوه‌ای تنها در یک خانه سیار زندگی می‌کند، پس از تیر خوردن در جنگل، خودش را با ابزار موجود در جعبه وسایل ماهیگیری‌اش بخیه می‌زند.

فیلم‌نامه که توسط نیکلاس جاکوبسن-لارسن و دالتون لیب نوشته شده، نشان می‌دهد بارب زنی است که در هر شرایط دشواری می‌تواند از پس خودش بربیاید. تامپسون با لهجه محلی و اصطلاحات اسکاندیناویایی (مثل «Uff da!») شخصیت را باورپذیرتر می‌کند، بدون آنکه اغراق کند.

ماجرا از جایی پیچیده می‌شود که بارب در میان بوران راهش را گم می‌کند و برای کمک به خانه مردی پرریش پناه می‌برد. خیلی زود متوجه می‌شود که او یکی از آدم‌ربایان است. «مارک منچاچا» در نقش «کت جین کارا» و «جودی گریر» در نقش «زن بنفش» همسر او، یک دختر نوجوان (لورل مارسدن) را گروگان گرفته‌اند. بارب ناخواسته وارد این جنایت می‌شود و تصمیم می‌گیرد دختر را نجات دهد.

کارگردان با بهره‌گیری از سکوت فضای سرد و دورافتاده، خشونت و شلیک گلوله‌ها را شوکه‌کننده‌تر می‌کند. صدای قدم‌ها روی برف، شکستن شاخه‌ها و نفس‌های تند بارب همگی تنش فیلم را افزایش می‌دهند.

با این حال، استفاده بیش از حد از فلاش‌بک‌ها برای توضیح گذشته بارب ریتم فیلم را کند می‌کند و از هیجان آن می‌کاهد، هرچند حضور «گایا وایز» ــ دختر تامپسون ــ در نقش نسخه جوان بارب، نکته‌ای دلنشین است.

از نظر فنی، «Dead of Winter» چشم‌نواز است. فیلم‌برداری کریستوفر راس (سریال «Shōgun») چشم‌اندازهای سرد و بی‌رحم فنلاند ــ که به‌جای مینه‌سوتا شمالی استفاده شده ــ را با رنگ‌های وهم‌آلود صورتی و خاکستری ثبت می‌کند. موسیقی فولکر برتلمن، آهنگ‌ساز برنده اسکار «All Quiet on the Western Front»، با ترکیبی از سینتی‌سایزرهای مرموز و سازهای زهی پرتنش به تعلیق داستان می‌افزاید.

پایان پرهیجان فیلم فرصتی تازه برای نمایش بُعد فیزیکی بازی تامپسون و گریر فراهم می‌کند. گریر در نقش خلافکاری موفرفری و معتاد به آب‌نبات‌چوبی فنتانیلی، برخلاف تصویر کمدی همیشگی‌اش ظاهر می‌شود و در کنار تامپسون یکی از جذاب‌ترین جدال‌های فیلم را رقم می‌زند. آنچه این زوج خلافکار برای دختر نوجوان در سر دارند، واقعاً هولناک است.