فیلم The Crow (2024) یک عقب‌گرد بزرگ نسبت به نسخه اصلی آن در سال ۱۹۹۴ است. «کلاغ» ضعف‌های فراوانی در فیلمنامه دارد و تصمیماتی که گرفته شده است باعث شده نه تنها با اثری با کمترین شباهت نسبت به کمیک بوک و فیلم اورجینال روبه‌رو باشیم که حتی با فیلمی ضعیف طرف باشیم!

همیشه بر این باور بوده‌ام که یک اثر هنری بدون تکنیک، به اثری بد و حتی ضعیف تبدیل می‌شود. اما یک اثر بدون فرم، اصلا اثر هنری نیست. این موضوع از دیرباز نیز چنین بوده.

در فیلم «The Killer» آخرین ساخته «جان وو» کارگردان باسابقه هنگ‌کنگی شاهد اشتباهات تکنیکال، پرداخت داستانی و شخصیت‌پردازی عدیده‌ای هستیم که ضعف فیلم‌نامه هم در آن دخیل است.

Lee، تلاش کرده تا تاثیرات عمیق و تراژیک جنگ جهانی دوم را از طریق صحنه‌های جنگی به شکلی هنری و در عین حال واقع‌گرایانه نشان دهد. این صحنه‌ها نقش مهمی در بیان پیام‌های کلیدی فیلم دارند، که به مضامین خشونت، بی‌رحمی جنگ و تاثیرات آن بر انسان‌ها می‌پردازند.

«ماده» از همان زمان اولین نمایشش در جشنواره‌ی کن ۲۰۲۴ تبدیل به اثری جنجالی شد؛ بسیاری دوستش داشتند و برخی هم به خاطر حجم خشونتش ملامتش کردند.

داستان جوکر قابل تامل بود، اما این فیلم و فیلمنامه اقتباسی، چنگی به دل نمی‌زد.

در نقد «سیلمز لات» به این می‌پردازم که چرا با وجود خلاقیت بصری، فیلم از کلیشه‌ها رنج می‌برد و در مسابقه با زمان، محکوم به شکست است.

نقد فیلم «سه دختر او» را در این مطلب بخوانید.

«کروکدمن» می‌توانست به سبک فیلم‌هایی مثل «آیین» (The Ritual) یا بازی‌های ویدیویی شبیه «اوت‌لست» (Outlast) حس تعلیق خود را تشدید کند؛ انگار که سایه‌ی کروکدمن همیشه دنبال هل‌بوی و تام است. اما فیلم «پسر جهنمی: کروکدمن» با اینکه از نظر تکنیکی فیلم ترسناک به حساب می‌آید، از نظر منطقی امکان ندارد شما را بترساند

«پلتفرم» فیلم شعاری‌ای بود. «پلتفرم ۲» حتی شعاری هم نیست. یعنی شعارهای خودش را نقض می‌کند. از هیچ نظر هم حرف تازه‌ای نمی‌زند. فیلمی سیاه و ناامیدکننده است که حتی آینه بودنش را هم نمی‌توانی بپذیری.

فیلم Longlegs اثری است که در ابعاد تکنیکی مختلف مثل فیلمبرداری، نورپردازی، موسیقی متن، رنگ و حتی بازی‌ها خوب است اما می‌توان گفت اثری که فیلمنامه نداشته باشد حداقل و با ارفاق پنجاه درصد چیزی که برای یک اثر خوب نیاز است را ندارد.

این فیلم در ادامه داستان انیمیشن Inside Out (محصول ۲۰۱۵) ساخته شد و توانست نقدهای مثبتی از سوی منتقدان دریافت کند. همچنین با فروش بیش از ۱/۵ میلیارد دلار به پرفروش‌ترین فیلم سال و دومین انیمیشن پرفروش جهان تبدیل شد.

فیلم Daddio از آن دسته فیلم‌های تک لوکیشن است که تنها با ۲ بازیگر کار خود را پیش می‌برد.

فیلم Rio Bravo شاهکار تاریخ سینماست. قطعا جزو ده فیلم برتر تاریخ و همچنین به نظر من بهترین وسترن سینماست. هاکس با استادی منحصر به فردی پلان به پلان فیلم خود را ساخته و مثل همیشه یک جمع دوستانه و انسانی را نشان مخاطب می‌دهد که دیدنش سرتاسر لذت است.

فیلم Mothers’ Instinct از آن دسته آثار سینمایی است که کارگردان علاقه دارد با ذهن مخاطب بازی کند و با ایجاد شوک‌های ناگهانی و عوض کردن جای قهرمان و ضد قهرمان داستان را پیش ببرد.

نماهای کوروئیدا تداعی‌کننده شرایط حسی دردناکی است که یومیکو از سر گذرانده است. زنی سوگوار در میان دریا و ساحل که توان حرکت را از دست ‌داده و سرپا ایستاده و خشکش زده است.سکانس روبه‌رو شدن یومیکو با همسر شعری دردناک در تشریح وضعیت انسان‌های گم‌شده‌ای که نسبت به همه بیزارند و در همان لحظه تمایل شدیدی به پناه ‌بردن به همان انسان‌ها دارند.

سومین فیلم از فرانچایز «وحشت‌انگیز» (Terrifier) که قرار است به زودی اکران آن آغاز شود، یکی از مورد انتظارترین فیلم‌های ژانر وحشت در سال 2024 بوده است. حالا با انتشار دیدگاه‌های مثبت منتقدان، به نظر می‌رسد انتظارات هواداران این فرانچایز تا حد زیادی برآورده خواهد شد.

«ما تمامش می‌کنیم» It Ends with Us در الگوی روایی خود نیز بلاتکلیف و سردرگم است و ضمن به بازی گرفتن زمان تاریخی قصه و ایجاد فضایی در گذشته برای تقابل با حال، فلاش‌بک‌هایی بی‌هدف و بی‌تاثیر می‌زند که در پیشبرد و اثربخشی داستان کمترین کارکرد را دارد.

منتقدان نقدهای خودشان برای فیلم Beetlejuice Beetlejuice را منتشر کردند و این اثر سینمایی نمرات خوبی از منتقدان گرفته است.

منتقدان نظرات خودشان درباره فیلم Joker: Folie à Deux را منتشر کردند و این اثر نمرات متوسطی از منتقدان گرفته است.

«نور شبح» Ghostlight اثری قابل تامل در کارنامه کلی اوسالیوان و الکس تامپسون محسوب می‌شود که جدای از فیلمنامه کم نقص و روان آن، از میزانسن‌ها، ترکیب‌بندی‌ درست در نماه و روایت و البته سیر منطقی تکامل شخصیت‌ها براساس رویدادهای درونی و بیرونی برخوردار است.

‌«مرا به ماه ببر» Fly me to the moon در قامت یک اثر قهرمان‌پرور و ملی‌گرا در سینمای هالیوود، نسخه‌ای الکن است که در بیشتر بخش‌ها از جمله نویسندگی و کارگردانی و تیم بازیگران و حتی بهره‌گیری از یک تدوین و موسیقی اثرگذار که در چنین درام‌هایی بسیار مهم به شمار می‌روند، قابل قبول عمل نکرده و پس از طرح موضوع هم ضمن حرکت روی کلیشه‌ها، با کش‌دار شدن و قابل‌پیش‌بینی بودن رویدادها مخاطب را دچار رخوت می‌کند.

«دادیو» Daddio براهمیت گفت‌و‌گو در جامعه‌ای که فن‌آوری و شبکه‌های اجتماعی نوظهور در حال از بین بردن آن است، تاکید دارد و همین نقطه اتصال دو کاراکتر فیلمنامه با یکدیگر است.

برخلاف جهان سازی خاص و برداشتی نو از فولکلور ژاپنی و از همه مهم‌تر، پرداختن به یکی از مهم‌ترین مشکلات دنیای امروزی، My Oni Girl به اثری تبدیل می‌شود که از تمامی ظرفیت‌هایش بهره نمی‌برد و تنها سعی دارد با تمرکز بر دو شخصیت اصلی‌اش، به اثری خاص تبدیل شود. محصول کار، اثری به شدت فراموش شدنی است که هیچ جادویی در آن دیده نمی‌شود و حتی قابل پیشنهاد دادن به دیگران نیز نیست.

فیلم The Watchers با داستانی پراکنده و کارگردانی ضعیف و قرار دادن نقطه عطف‌ها در موقعیت‌های نامناسب جذابیت و وحشت خود را از دست داده و نتوانسته برای مخاطبان چیز منحصر‌به فردی را ارائه کند. این فیلم به ظاهر ترسناک حتی در رساندن پیام خود به مخاطب شکست خورده و در واقع به خلق اثری بی‌ثبات و پیش‌پا افتاده دست زده که تاثیری ایجاد نمی‌کند و در یاد طرفداران این ژانر ماندگار نمی‌شود.

جلوه‌های ویژه ناکارآمد و بی‌کیفیت باعث شده‌اند که برخی از صحنه‌های ترسناک تاثیر لازم را نداشته باشند. The Exorcism با وجود داشتن ایده‌های جالب و حضور بازیگران مطرح، به دلیل مشکلاتی در فیلمنامه، کارگردانی، موسیقی و جلوه‌های ویژه نتوانسته است به عنوان یک فیلم ترسناک موفق عمل کند.

آخرین فیلم بکر، براساس ماجرایی واقعی، اثری سرد و تکان‌دهنده از رابطه‌های انسانی در یک سلول زندان است. سبک مستندگونه فیلم، بدون تمامی عناصر نمایش ـ مثل موسیقی ـ مضمون اعتماد و خیانت را بسیار مؤثر از کار در می‌آورد.

در فیلم قبلی شاهد پخته‌تر شدن کاراکترها و درگیری آن‌ها با مسائل جدی‌تر بودیم. این قضیه در «پسران بد ۴» نیز تکرار شده است؛ برای نمونه، روابط خانوادگی اهمیت بیشتری دارند، به ویژه سر و سامان گرفتن مایک و ارتباط او با پسرش آرماندو یکی از نقاط عطف داستان این فیلم است.

فیلم Borderlands نتوانسته نمرات خوبی از منتقدان بگیرد و ظاهرا نتوانسته اقتباس سینمایی خوبی از بازی ویدیویی باشد.

کوین کاستنر پس از بازیگران بزرگی چون جان وین و کلینت ایستوود، یکی از شمایل‌های جاوادانه‌ی ژانر وسترن است. او در دورانی که ژانر وسترن‌ به تمامی رو به افول بود و اصلا باید آن را ژانری مرده در نظر می‌گرفت که کلینت ایستوود بزرگ هم آن را کنار گذاشته است، یک تنه سراغ ساختن فیلم‌هایی این چنین رفت تا سینمای محبوبش را از خطر مرگ حتمی و فراموشی نجات دهد.

سریال انیمیشنی «سوسیس پارتی: فودتوپیا» می‌تواند برای مخاطبان عادی‌تر، دلسردکننده باشد. فحاشی‌های بی‌پایان، خون‌وخون‌ریزی‌های غذایی و شوخی‌های جنسی توهین‌آمیز، به آن هوشمندی و بامزگی که سازندگان انتظار داشتند، از آب درنیامده‌اند.

حالا کوین کاستنر که از هنرپیشه‌های جمهوری‌خواه سینمای آمریکاست، با کارگردانی یک فیلم وسترن به صحنه برگشته است و همین کنجکاوی‌های زیادی را برمی‌انگیزد؛ اما این چنان معنا نمی‌دهد که هرکس فیلم را دید، همان‌قدر که قبل از دیدنش مشتاق بود، همچنان راضی باشد. نکته اینجاست که این فیلم نه کیفیت مناسبی دارد و نه از لحاظ محتوایی، حداقل هوشمندی و ظرافت هنری در آن رعایت شده است.

منتقدان نقدهای خودشان برای فیلم Deadpool & Wolverine را منتشر کردند و نمرات خوبی به این فیلم دنیای سینمایی مارول دادند.

منتقدان و بینندگان اولین نظرات خودشان نسبت به انیمیشن سینمایی Transformers One را منتشر کردند و آن را بهترین فیلم تبدیل‌شوندگان تا به امروز توصیف کردند.

از همان ابتدا مشخص می‌شود که سازندگان فیلم هیچ علاقه‌ای به ساختن فیلمی شبیه به آثار متداول این روزگار ندارند. قهرمان قصه همان قهرمان تیپیکال دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی است که از پس هر مشکلی به راحتی بر می‌آید و داستان هم همان داستان‌های ساده‌ای است که معماهایش به سادگی حل می‌شوند و قصه بدون هیچ مشکلی پیش می‌رود.

انیمیشن «فیلم گارفیلد» این حقیقت تلخ را یادآور می‌شود که آینده‌ی بسیاری از فیلم‌های سرگرم‌کننده‌ی مخصوص کودکان تبدیل شدن به تبلیغات رنگارنگ است. در یک کلام باید گفت که کل این فیلم همان دوشنبه‌ی وحشتناک برای گربه‌ی نارنجی‌رنگی است که تنبلی مشهور او در طول تقریبا ۵۰ سال مطمئنا سزاوار تلاش و توجه بیشتری بوده است.

Ultraman: Rising یکی از چشم‌نوازترین و جذاب‌ترین آثار سینمایی ۲۰۲۴ است. اگر از ضعف اثر در خلق شخصیت منفی قابل قبولی و گنگ بودن بخش‌هایی از داستان چشم پوشی کنیم،‌ با انیمیشنی طرف هستیم که از هر لحاظ کامل،‌ زیبا و تاثیر گذار است و بدون ایراد،‌ در کنار سکانس‌های اکشن خارق العاده‌اش، پیامش را نیز به خوبی می‌رساند.

این فلیم نه تنها یک روایت نسبتا درست تاریخی، بلکه یک بیانیه قوی درباره حقوق زنان و مبارزه برای برابری است. به طور کل Firebrand موفق می‌شود تا داستانی جذاب و با احساس را برای مخاطب تصویر کند و هم‌زمان بینشی عمیق‌تر از دوره‌ای پیچیده و ناپایدار در تاریخ انگلستان به مخاطب ارائه کند.

فیلم «پادشاهی سیاره میمون‌ها» به استانداردهای بالای فیلم‌های قبلی به کارگردانی مت ریوز («طلوع سیاره میمون‌ها» و «جنگ برای سیاره میمون‌ها») نمی‌رسد. درست است که وس بال به عنوان کارگردان توانسته فضا و ارتباط معنایی فیلم‌های قبلی که توسط ریوز و روپرت ویات قبل از او ایجاد شده بود، حفظ کند اما این فیلم خلاقیت، لحن تاریک و تراژیک فیلم‌های قبل از خود را ندارد.

The Boy and the Heron دست مخاطبش را گرفته و به جهانی خارق العاده و جذاب می‌برد. انیمیشن اثر تماماً آن حس رویایی آثار میازاکی را حفظ کرده و موسیقی بی‌نظیر هیسایشی حال و هوای آن را زیباتر کرده است. اما برخلاف آثار قبلی او، میازاکی چنان زیر و بم مکان‌ها و جهان جدیدش را نشان می‌دهد و بیشترشان به صورت رمز و راز باقی می‌مانند. به هر حال، با اثری رو به رو هستیم که شاهکار است و به تجربه‌ای خاص و فراموش نشدنی برای مخاطبش تبدیل خواهد شد.

سنت‌ها و آیین‌های بومیان آمریکا در فیلم Fancy Dance به شیوه‌ای زیبا و معنادار به تصویر کشیده شده‌اند. این عناصر فرهنگی نه تنها به عمق و غنای داستان کمک می‌کنند بلکه به مخاطبان فرصتی می‌دهند تا با تاریخ، هویت، و ارزش‌های بومیان آمریکا آشنا شوند.

فیلم In A Violent Nature شاید فیلم موفق و شاهکاری نباشد، اما احتمالا بتواند از پس سرگرم کردن طرفداران ژانر اسلشر تا حدودی بر بیاید و بتواند نیاز‌های آن‌ها را به عنوان انتظاری که از یک ژانر اسلشر دارند بر آورده کند.

فیلم Fly Me to the Moon با هنرنمایی چنینگ تیتوم و اسکارلت جوهانسون توانسته نمرات خوبی از منتقدان بگیرد.

فیلم Longlegs اثری در ژانر وحشت و معمایی به شمار می‌رود که توانسته نمرات بسیار خوبی را از منتقدان دریافت کند.

فیلم «A Family Affair» اثری تا حد امکان معمولی از نتفلیکس است که قبلاً بارها دیده‌ایم و در آینده نیز بارها خواهیم دید.

پلیس بورلی هیلز: اکسل اف سکانس آغازین و پایانی خوبی دارد، اما با میانه‌ای طولانی و حتی وحشتناک خسته‌کننده مخاطب را به سمت خواب پیش می‌برد؛ با این تفسیر حس نوستالژی، ادی مورفی و یک اکشن قدیمی نکاتی است که می‌تواند فیلم را برای طرفداران این فرنچایز برای یک بار دیدن سرگرم‌کننده کند.

«مکس دیوانه: جاده خشم» اثر مهمی در تاریخ سینما است. دلیل این موضوع به برآورده شدن آرزوی بسیاری از اکشن‌سازان در آن فیلم بازمی‌گردد.

نقد فیلم «نگهبانان» -یا «ناظران»- (The Watchers) را در این مطلب می‌خوانید

فیلم Hit Man کمدی سیاهی محصول سال ۲۰۲۴ است که به کارگردانی ریچارد لینکلیتر توسعه یافته است.

یکی دیگر از فیلم‌های اخیری که در سبک ترسناک ساخته شده و المان‌های کمدی هم در آن به چشم می‌خورد فیلم Tarot است؛ در ادامه همراه باشید تا ببینیم چگونه میز کارت‌های تاروت محکوم‌ کننده‌ی انسان‌ها به سرنوشتی بی‌رحم هستند.