نقد فیلم «The Last One for the Road»؛ جواهر ایتالیایی درباره دوستی، پیری و طعم‌های تلخ و شیرین زندگی

چارسو پرس «The Last One for the Road» دومین ساخته فرانچسکو سوسای، داستان دو مرد میانسال اهل ونیز است که با زندگی مالی دشوار و خاطراتی از گذشته دست و پنجه نرم می‌کنند. این فیلم به شکلی ظریف و گاه طنزآمیز، به موضوعاتی مثل ترس از دست دادن فرصت‌ها (FOMO)، دوستی‌های عمیق و گذر عمر می‌پردازد و تصویری قابل‌لمس از دوران میانسالی را به نمایش می‌گذارد.

«The Last One for the Road» فیلمی است که به‌خوبی دغدغه‌های انسان‌های میانسال را درک کرده و به شکلی ظریف و قابل لمس به نمایش می‌گذارد. شخصیت‌های اصلی فیلم، کارلوبیانچی و دوریانو، دو مرد تقریبا پنجاه‌ساله، به‌نوعی در حال جنگ با گذر زمان و تغییرات زندگی هستند. آن‌ها با نوشیدن‌های مکرر و تبادل خاطرات، تلاش می‌کنند تا لحظات شادی و پیوند عمیق دوستی را حفظ کنند، اما زیر این فضای خوش و سرخوشانه، تلخی و ناامیدی نهفته است.

کارگردان با بهره‌گیری از مناظر طبیعی و شهری شمال ایتالیا، فضای فیلم را به شکلی شاعرانه و در عین حال واقعی به تصویر کشیده است. این بستر بصری، احساس تعلیق بین گذشته و حال را به مخاطب منتقل می‌کند، همان‌طور که دو شخصیت اصلی نیز بین جوانی و پیری در نوسان‌اند.

فیلم با نگاهی خاص به مقوله دوستی، مسئولیت‌پذیری و انتقال تجربیات، داستانی صمیمی و ملموس را روایت می‌کند. ورود شخصیت جوانی به نام جولیو به داستان، به عنوان کسی که در مسیر پیدا کردن جایگاه خود در جهان است، باعث می‌شود تا روایت فیلم عمق بیشتری پیدا کند و به مخاطبان جوان‌تر نیز پیام‌هایی فراتر از قصه دو دوست قدیمی منتقل شود.

اینجا بخوانید: معرفی، نقد و بررسی فیلم‌های خارجی

از نکات مثبت فیلم می‌توان به بازی طبیعی و باورپذیر بازیگران، موسیقی آرام و ملایم، و فیلمبرداری چشم‌نواز اشاره کرد. همچنین فیلمنامه با نثر ساده و روان خود، گفت‌وگوهای بی‌تکلف و صمیمی را به تصویر می‌کشد که یادآور آثار کارگردانانی همچون ریچارد لینکلیتر است.

با این حال، فیلم در بخش‌هایی کمی به سمت کلیشه‌ها کشیده می‌شود، به خصوص در بخش‌هایی که شخصیت‌های اصلی به جولیو در زمینه روابط عاشقانه نصیحت می‌کنند و این بخش‌ها حس تکرار و پیش‌بینی‌پذیری به داستان اضافه می‌کند. همچنین ساختار روایت در نیمه دوم کمی یکنواخت می‌شود، هرچند که این موضوع توسط لحظات بامزه و هیجان‌انگیز جاده‌ای و ماجراهای جزئی پوشش داده می‌شود.

در مجموع، «The Last One for the Road» فیلمی است آرام، دلنشین و در عین حال پر از احساسات عمیق انسانی که به خوبی مشکلات و دغدغه‌های میانسالی را به تصویر می‌کشد. این اثر با فضاسازی دقیق و شخصیت‌پردازی قوی، توانسته است داستانی متفاوت و جذاب از دوستی و زندگی ارائه دهد که مخاطب ایرانی را به تفکر وادار می‌کند. اگر به دنبال فیلمی هستید که با نگاهی ملایم و هنرمندانه به گذر عمر و ارزش‌های دوستی بپردازد، این فیلم را از دست ندهید.

اگرچه «The Last One for the Road» فیلمی کاملاً بدیع و انقلابی نیست، اما با سادگی و صداقت روایت خود، تجربه‌ای دلنشین و قابل‌لمس درباره دوستی، پیری و امید به زندگی ارائه می‌دهد. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که در دنیایی پر از تلخی، هنوز می‌توان طعم شیرین لحظات کوچک را چشید و از گذر زمان ترسی نداشت.