چارسو پرس: فیلم‌های زیادی تلاش کرده‌اند تا هزینه‌های شخصی و فشارهای طاقت‌فرسای خلق هنر را به نمایش بگذارند، اما بسیاری از آن‌ها در نهایت به روایت‌های ساده‌انگارانه‌ای ختم شده‌اند. «Kokuho» بر خلاف این جریان، با نگاهی دقیق و موشکافانه به دنیای کابوکی وارد می‌شود و از خلال شخصیت اصلی خود، تصویری روشن از دشواری‌ها، شکوه و تناقضات این هنر باستانی ژاپنی ارائه می‌دهد. همین رویکرد باعث شده که فیلم نه‌تنها در ژاپن به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل شود، بلکه توجه جشنواره‌های بین‌المللی از جمله کن را نیز به خود جلب کند.
روایت زندگی «Kikuo» و آغاز مسیر
داستان فیلم «Kokuho» با مرگ پدر «Kikuo» (با بازی «Soya Kurokawa» در کودکی و سپس «Ryo Yoshizawa» در بزرگسالی) در سال ۱۹۶۴ در ناگاساکی آغاز می‌شود. او که فرزند یک رهبر یاکوزا است، پس از این واقعه به اوزاکا می‌رود تا شاگردی نزد «Hanjiro» (با بازی «Ken Watanabe»)، یکی از بزرگ‌ترین بازیگران کابوکی شهر را آغاز کند. در این مسیر، دوستی و در عین حال رقابتی عمیق میان او و «Shunsuke» (با بازی «Ryusei Yokohama»)، پسر «Hanjiro»، شکل می‌گیرد.
این رابطه که در طول سال‌ها بارها تغییر شکل می‌دهد، بستر اصلی داستان را شکل می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه جاه‌طلبی، استعداد و فشارهای سنتی می‌توانند دو مسیر متفاوت برای دو شخصیت خلق کنند.
شکوه و تناقضات هنر کابوکی
کابوکی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین هنرهای نمایشی ژاپن، ریشه در قرن هفدهم دارد و همچنان در عصر مدرن جایگاه ویژه‌ای دارد. فیلم «Kokuho» با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه این هنر در کنار شکوه بی‌پایان خود، بار سنگینی را بر دوش هنرمندانش می‌گذارد. از تمرینات طاقت‌فرسا تا وفاداری به سنت‌های خانوادگی، همه و همه در زندگی «Kikuo» بازتاب می‌یابد.
«Shunsuke» وارث رسمی خاندان «Tanban-ya» است، در حالی که «Kikuo» با وجود استعداد بی‌نظیرش، باید برای حفظ جایگاهش به تاکتیک‌های مشکوک متوسل شود. این تضاد، تم اصلی فیلم را تشکیل می‌دهد: شکاف میان سنت و نوآوری، میراث و شایستگی.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «In-I In Motion» ؛ ژولیت بینوش و بازگشت به تجربه‌ای هنری جسورانه
بازیگری و شخصیت‌پردازی
وقتی «Ryo Yoshizawa» در حدود ۴۰ دقیقه پس از شروع فیلم نقش «Kikuo» را به عهده می‌گیرد، شخصیت او پیچیده‌تر و مبهم‌تر می‌شود. او همزمان یک هنرمند پرشور و انسانی با شخصیتی سرد و غیرقابل‌نفوذ است. در مقابل، «Ryusei Yokohama» در نقش «Shunsuke» شخصیتی پرانرژی‌تر و برون‌گرا ارائه می‌دهد که همواره در تضاد با رقیب و دوست قدیمی‌اش قرار می‌گیرد.
این دوگانگی در بازی‌ها، عمق بیشتری به داستان می‌بخشد و پرسش‌های مهمی درباره صداقت احساسات و ماهیت واقعی موفقیت در هنر ایجاد می‌کند.
بازتاب تاریخ معاصر ژاپن
اگرچه فیلم تمرکز اصلی خود را بر هنر کابوکی گذاشته است، اما در لایه‌های زیرین، بازتابی از ژاپن پس از جنگ جهانی دوم نیز ارائه می‌دهد. از اشاره به «بیماری بمب اتم» که بیشتر اعضای خانواده «Kikuo» را از بین برده، تا تغییرات اجتماعی و ورود اسپانسرهای تجاری مانند «Mitsutomo Corporation» به دنیای کابوکی، همه نشانه‌هایی از تنش میان سنت و مدرنیته در جامعه ژاپن هستند.
جلوه‌های بصری و تکنیک‌های سینمایی
«Lee Sang-il» در «Kokuho» با ترکیب نماهای نزدیک و لانگ‌شات‌های سینمایی، توانسته فیزیک و پویایی اجرای کابوکی را به‌زیبایی ثبت کند. فیلمبردار «Sofian El Fani» که پیش‌تر برای «Blue Is the Warmest Color» شناخته می‌شد، با رنگ‌های زنده و قاب‌بندی‌های چشم‌نواز، طراحی صحنه «Yohei Taneda» و لباس‌های «Kumiko Ogawa» را در اوج خود به نمایش می‌گذارد.
یکی از ویژگی‌های جذاب فیلم برای مخاطبان غربی، استفاده از زیرنویس‌های توضیحی هنگام معرفی نمایش‌های مختلف کابوکی است. این رویکرد، درک عمیق‌تری از روایت‌های تراژیک و عاشقانه کابوکی به مخاطب می‌دهد و تجربه‌ای کامل‌تر خلق می‌کند.
«Kokuho» نه‌تنها داستانی از شکوه و رنج یک بازیگر کابوکی است، بلکه بازتابی از جامعه ژاپن و کشمکش‌های آن میان سنت و مدرنیته به شمار می‌رود. با ترکیبی از بازی‌های قدرتمند، طراحی بصری چشمگیر و روایتی تاریخی گسترده، این فیلم موفق می‌شود تماشاگر را برای سه ساعت مجذوب خود نگه دارد. موفقیت چشمگیر آن در ژاپن و حضور در جشنواره‌های بین‌المللی نشان می‌دهد که «Kokuho» فراتر از یک درام تاریخی، به اثری ماندگار در سینمای معاصر بدل شده است.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
