روایتی انسانی، کمی کلیشه‌ای اما گرم و ملموس
در قلب داستان، شخصیت «سینتیا» با بازی کیرا سجویک قرار دارد؛ پزشکی موفق در حوزه اورولوژی که با همسری سالخورده (با بازی تحسین‌برانگیز جاد هیرش) زندگی می‌کند. رابطه‌ای که حالا با سایه‌های پیری و زوال عقل مواجه شده، و سینتیا را در تقاطع احساسات پیچیده‌ای قرار داده است.
اینجا بخوانید: نقد فیلم‌های خارجی
ورود شخصیت «اِستان» (کوین بیکن) به ماجرا ـ مأمور امنیتی‌ای که به‌طرزی نه‌چندان باورپذیر، وارد خانه سینتیا شده و رابطه‌ای عجیب میان آن دو شکل می‌گیرد ـ در ابتدا کمی مصنوعی و حتی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد. اما بیکن و سجویک با شیمی واقعی و صمیمی خود، این نقاط ضعف فیلمنامه را پوشش می‌دهند و به شخصیت‌هایشان روح می‌بخشند.
از دیگر نکات قابل توجه فیلم، طراحی صحنه‌ی صمیمی و فیلم‌برداری گرم آن است که با رنگ‌های ملایم و نورپردازی طبیعی، فضای شخصی و دلنشینی خلق می‌کند. گفتگوهای میان دو شخصیت اصلی ـ چه در متن، چه در پیامک‌های شبانه‌ـ دقیق، طنزآمیز و عمیق‌اند. یکی از نقاط قوت فیلم، نحوه استفاده از «خرده‌اتفاقات» برای شکل‌گیری تدریجی رابطه انسانی میان دو آدم زخمی است؛ رابطه‌ای که بیشتر از عشق، به‌نوعی همدلی و همراهی شبیه است.
اما فیلم در میانه راه، با استفاده از گره‌های روایی نه‌چندان موجه (مثل ارسال اشتباهی یک پیامک) دچار کمی کش‌آمدگی می‌شود. این لحظات می‌توانستند با منطق عاطفی بهتری حل‌وفصل شوند تا بیننده از باور به رابطه شکل‌گرفته دلسرد نشود.
با این حال، بخش‌های احساسی مربوط به رابطه پدر و دختری (استان و سامی)، و سفر مشترک سینتیا و استان به کلیولند، از نقاط قوت فیلم‌اند؛ جایی که فیلم از رابطه‌ای صرفاً کلامی به رابطه‌ای بصری و تجربی تبدیل می‌شود.
«The Best You Can» فیلمی نیست که قواعد ژانر را بشکند یا پیام فلسفی عمیقی منتقل کند. اما با نمایش واقع‌گرایانه از روابط انسانی، تنهایی، پیری و میل به آغاز دوباره، می‌تواند برای بسیاری از مخاطبان، نه فقط یک داستان، بلکه یک آینه باشد. دیدن زوج کیرا سجویک و کوین بیکن، بعد از دو دهه، دوباره در کنار هم، تجربه‌ای شیرین و خاطره‌انگیز است؛ مخصوصاً در فیلمی که درباره‌ی یافتن نور در میانه‌ی غروب زندگی است.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
