پایگاه خبری تئاتر: به تازگي تئاتر «تهران بلگراد» به كارگرداني و نويسندگي «فريار حسيني» را ديدم. اين تئاتر با بازي و كارگرداني خوبي روبه‌رو و فضا كاملا دانشجويي بود. تيمي كه از دل دانشگاه آمدند و تمام وي‍‍ژگي‌هاي يك تئاتر خوب را داشت. تئاتر «تهران بلگراد» درباره يك زن جوان نويسنده، با دختري كه در واقع شخصيت اصلي آخرين رمان اوست، در خانه‌يي زندگي مي‌كند. اين زن براي دختر شاخصه‌هاي عجيبي نوشته، مثلا اينكه همسرش هاتف در اروپاي شرقي زندگي مي‌كند يا چون خيلي تنهاست، فرزندي براي او در نظر مي‌گيرد و زن باردار خواهد شد. اين زن يك نويسنده درجه سه است كه معمولا به كپي كارهاي خارجي مي‌پردازد؛ مانند كارهاي ويرجينيا وولف، تولستوي و آثاري مثل آنا كارنينا، ولي آنها به مرور در شرايطي قرار مي‌گيرند كه نويسنده سعي مي‌كند آن شخصيت را بكشد، اما موفق نمي‌شود و در نهايت اين شخصيت است كه نويسنده را مي‌كشد. همچنين تئاتر ديگري را ديدم با نام
«بين خودمان باشد» به كارگرداني «آروند دشت آراي» و نويسندگي «فارس باقري» اين نمايش صداي صادقانه گروهي از جوانان اجتماع و روايتگر يك دهه از زندگي آنهاست، به نظرم اين كار خوبي بود زيرا از اين جنس كارها در كشورمان كم مي‌بينيم و اين نشان‌دهنده اين است كه كارگردان خيلي از مسائل را كنار گذاشته است و روي 17 جوان سرمايه‌گذاري كرده و بسيار تاثيرگذار است. اين تئاتر به دل مي‌نشيند زيرا از دل مي‌آيد. گروهي كه يك سال و نيم كار كردند و بالاخره به نتيجه رسيدند. اين نمايش با شروع كامل و كامل‌تر مي‌شود و بعد از پايان هنوز هم زنده است. پتانسيل اين را دارد كه به عنوان يك كار پويا ادامه حيات داشته باشد و مانند برخي از تئاتر‌ها كه بعد از پايان در ذهن مي‌ميرد، نباشد.
منبع: روزنامه اعتماد
نویسنده: حمید پورآذری
