چارسو پرس: میکائیل شهرستانی بازیگر، کارگردان و مدرس تئاتر درباره وضعیت تئاترهای دانشجویی و میزان موفقیت و همچنین حمایت‌هایی که باید از آنها صورت بگیرد، گفت: واقعیت این است که تئاتر دانشجویی باید تئاتری سراسر اعتراض، جسارت، خلاقیت و شکوفایی تجربه‌های متفاوت باشد. دانشجو باید به خود این مهلت را بدهد تا فروتنانه در پی راه‌های بدیع و تازه، در عین حال پایبند به اصول کهن به رشد و نوع‌آوری بپردازد و درنهایت شیوه‌های نوینی را به وجود آورد.
او ادامه داد: خَمودگی که تماما بازتاب شرایط جامعه ماست نباید باعث سکون و بی‌اعتنایی و انفعال آنها گردد و صد البته لازمه این تفکر، داشتن استادانی دلسوز، مجرب، اندیشمند و صاحب فکر و سیاست‌گذاری سنجیده و سپردن مسئولیت‌های جدی در این عرصه به دانشجوست و باز صد البته حمایت و پشتیبانی نرم افزاری و سخت افزاری و اختصاص بودجه‌های کافی بدین امر است.
این هنرمند با اشاره به اینکه "درجوامع پیشرفته بیشترین بودجه به مراکز تربیتی، دانشگاهی و آموزش و پرورش تخصیص داده می‌شود"، بیان کرد: در سایه چنین تفکری «دانشجو» به خود اجازه می‌دهد بی‌ترس تجربیات متفاوت و جسورانه خود را به پایان برد زیرا هنگامی که پا به عرصه تئاتر حرفه‌ای گذارد فرصت این گونه تجربیات بسیار کمتر وجود خواهد داشت یا اصلا وجود ندارد و توقع مخاطب چیزی فراتر از تجربیات جاری خواهد بود.
در ادامه شهرستانی درباره برگزاری جشنواره‌های تئاتری در کشور مانند جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی اظهار کرد: جشنواره‌ها فی نفسه می‌توانند کارکردی مثبت داشته باشند به شرط آنکه اهداف از برگزاری آنها کاربردی بوده و همان طور که در پاسخ قبل عرض کردم به سمت و سویی باشد که از دانشجو متوقع بود و از آنها تنها حضور بی‌ثمر و صوری نداشت و در سایه شرایطی منصفانه و برابر به آنها فرصتِ رقابتِ سالم و تجربه اندوزی و بدعت و نوع‌آوری داد.
او درباره ارزیابی‌اش از شرایط کنونی تئاتر کشور و همچنین تغییرات در مدیران تئاتری و همچنین افتتاح ساختمان جدید خانه تئاتر بیان کرد: نه ساختمان و نه آمد و شد یکی پس از دیگری مدیران نمی‌تواند راهگشا باشد و موجب اتفاق خاص و متفاوتی شود. تنها تفکرات ماست که می‌تواند با تشکل و هماهنگی و هدایت آن به سویی که ارتقاء کمی و کیفی هنر فاخر تئاتر را فراهم می‌کند. زیاده‌گویی، زیاده‌روی، رانت خواری، ایجاد گَنگ‌هایی که تمامی سالن‌ها را به اشغال خود درآورده‌اند و راه تئاتر به «اصطلاح خصوصی» را هموار کرده‌اند، تئاتر «جریان‌ساز» را تحت تأثیر قرار داده و رفته رفته این نوع تئاتر جای تئاتر واقعی را دیر یا زود خواهد گرفت.
این هنرمند ادامه داد: در آن صورت نه تنها هیچ تحول و جریان شکوفنده‌ای رخ نخواهد داد بلکه حضور تئاتری بی‌ریشه، بی‌هویت، متکی به گیشه با حضور تنها چهره‌هایی کارنابلد و آموزش ندیده رشد کرده جایش را خواهد گرفت. بی‌تردید با کاستن بودجه تئاتر سهم شهرستان‌ها در تئاتر کشور کمتر از گذشته هم خواهد شد و این امر بی‌شک حضور اساتید کارآزموده و کارشناس، آموزشِ مداوم و اجرای تجربیات ارزنده را غیرممکن کرده و تنها باید به ظهور و حضور تصادفی و ناگهانی بعضی از استعدادها آن هم دیر به دیر و دور به دور دلخوش کرد، در حالیکه بسیاری از چهره‌های خوشنام، صاحب اندیشه و پرسابقه از شهرستان‌ها ظهور کرده‌اند و با کم توجهی و بی‌توجهی به شهرستان‌ها این روند روز به روز به تعویق می‌افتد و نهایتا به نابودی جریان‌های فرهنگی خواهد انجامید.
شهرستانی در پایان درباره جدیدترین فعالیت‌های تئاتری‌اش گفت: در حال حاضر پنجمین نمایش را توسط دانش آموختگان آموزشگاه «ژیوار» در سالن سه نقطه به اجرا گذاشته‌ایم. اثری از داریو فو به نام «همه دزدها که دزد نیستند» به سرپرستی و طراحی اینجانب و کارگردانی یکی از شاگردانم مهدی ارجمند صورت گرفته و قرار است در پایان بازی‌ها فوتبال جام جهانی «تیرماه» در سالنی به نام «مِهرگان» نمایش «هملت» را آماده و اجرا کنم. در حال حاضر تمرینات به مرحله طراحی میزانسن رسیده است.
