محمد رحمانیان دو نمایش «لیلا... و چند مسافر»‌را همراه با هم در تماشاخانه‌ی «ایرانشهر» روی صحنه می‌برد.
پایگاه خبری تئاتر: نوید معمار در ارتباط با شیوه خاص اجرایی این نمایش که بدون کلام  است گفت: نمایش «آقا محمد خان» بیش از آن که یک نمایش باشد یک گالری است. سبک‌هایی از این دست بیشتر دارای قاب‌هایی هستند که باید آنها را دید، این نکته باعث می‌شود مخاطب بیندیشد و بنابراین از دیدن درست این نمایش و فکر کردن می‌توان به درام رسید. افرادی که به گالری می‌روند هر نوع نقاشی که ببینند به آن فکر می‌کنند آن هم بدون اینکه گارد داشته باشند اما مخاطب تئاتر اینطور نیست آنها علاقه دارند تئاتر روزمره را که در سایر تماشاخانه‌ها و سالن‌ها اجرا می‌شود، ببینند. اما «آقا محمد خان» به عنوان یک گالری می‌تواند مبحث جدید و نویی را در تئاتر برای شان باز کند. آن‌ها در واقع به دیدن یک گالری می‌آیند نه یک نمایش.

وی در ادامه درباره استقبال مخاطبین و واکنش‌های آنها خاطرنشان کرد: واقعا مبحثم این نیست که برنامه‌ریزی داشته باشم تا در اینجا به صورت فراگیر به دنبال مخاطب بگردم. یکی از دلایلش این است که باید اجرای عموم داشته باشم تا بتوانم اثرم را در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر شرکت دهم. ولی بیش از هر چیزی به اجراهای بین‌المللی نمایش «آقا محمد خان» فکر می‌کنم. می‌دانم اینجا مخاطب زیادی نخواهم داشت البته نیازی هم ندارم چرا که اگر اینطور بود، مانند دیگران طوری کار می‌کردم که نمایشم دارای مخاطب گسترده باشد.

او همچنین در ادامه درباره شیوه اجرایی این نمایش، گفت: درست است که موضوع نمایش «آقا محمد خان» بومی است اما فرم و شیوه پرداختی که برایش در نظر گرفته شده است باعث شده تا اجرای بین‌الملل برایم اهمیت بیشتری پیدا کند. در جشنواره‌های خارجی بیش از هر چیزی فرم مسئله است تا محتوا، چرا که درکی از این فضا ندارند. به همین دلیل عموما از سوی جشنواره‌های خارجی با استقبال خوبی مواجه شدیم.

معمار درباره پست مدرن بودن این اثر نمایشی و شیوه اجرای بدون کلام آن که شاید باعث می‌شود انتقادات زیادی را به همراه خود داشته باشد گفت: نمایش «آقا محمد خان» مقدمه‌ای است برای شکل‌گیری یک جریان که نمونه خارجی ندارد و واقعیتش این است که سبکی که خودم برای خودم به دنبالش هستم شکل بگیرد. البته دومین نمایش خود را با نام «شیر خشک» آماده کرده‌ام که هنوز به اجرا نرسیده است، آن هم ادامه دهنده همین سبک است اما بومی نیست.

این کارگردان جوان گفت: اگر تاریخ تئاتر مورد مطالعه قرار بگیرد، شاهد افرادی هستیم که مسئله شان جریان سازی بوده است در ابتدا مخاطب برایشان تبدیل به مسئله نبوده و خودشان و تفکرشان در اولویت قرار داشته است. شاید در همان دوره‌ای که هنرمند زیست می‌کند اتفاقی نیفتد اما باید پا فشاری کرد و بر اساس نگاه و اعتقادی که وجود دارد پیش رفت. از یک اجرای فرمی جدید تئوری‌هایی ممکن است استخراج شود که ماندگار شود و این موضوع به تلاش و ممارست بسیار زیادی نیاز دارد.

معمار در پایان خاطر نشان کرد: همه سبک‌هایی که در دنیا شکل گرفته به نوعی از دیگر سبک‌ها گرفته شده است، من هم وام دار برخی از سبک‌ها هستم اما آن را بسیار شخصی کردم و به لحاظ فرمی به گونه ای که مد نظر خودم بوده از آن استفاده کرده‌ام. همه این اجراها می‌تواند تجربه‌ای برای شکل‌گیری تئاتر پست دراماتیکی که مد نظرم است، باشد و می‌خواهم آن را شخصی‌سازی کنم.