بخش سینمای جهان با این مقالات همراه است: «زندگی و آثار میکل آنجلو آنتونیونی»، «آنتونیونی از شیوه روایت تا ساخت فیلم‌هایش می‌گوید»، «صحرای سرخ میکل آنجلو آنتونیونی: نقاشی به مثابه کلام بطنی و رنگ به مثابه حرکت»، «آنتونیونی، سینمای بدن و سینمای مغز»، «مدرنیسم آنتونیونی با نگاهی به فیلم «آگراندیسمان»، «کادربندی، نقاشی و گردآوری تصاویر: میراث آنتونیونی»، «آنتونیونی؛ آگاهی دوربین و زمان کش‌آمده با نگاهی به تریلوژی مدرنیته و ناخرسندی‌های آن»، «قدرت خلأ در قاب‌های سینمای آنتونیونی»، «نگاهی به سه‌گانه آنتونیونی»، «یادداشتی درباره فیلم «فریاد» و «سینمای میکل آنجلو آنتونیونی از منظر مدرنیته و مسئله هویت».
بخش سینمای ایران در این شماره بر موضوع «سینمای مستند و ارتباط و تأثیر آن در سینمای داستانی» متمرکز شده است. رخشان بنی‌اعتماد که با سینمای مستند کار خود را در سینما آغاز کرد در همین میزگرد اشاره می‌کند که «سینمای مستند و داستانی هریک امکاناتی به دست می‌دهد و در عین حال محدودیت‌هایی ایجاد می‌کند». در عین حال تأثیرگذاری سینمای مستند را ماندگارتر و عمیق‌تر از سینمای داستانی می‌داند. تأثیر سینمای مستند بر سینمای داستانی را در میزگرد خسرو سینایی، رخشان بنی‌اعتماد، محسن عبدالوهاب و مقالات عباس بهارلو، محمد تهامی‌نژاد و محسن خیمه‌دور و... می‌خوانید.
بخش ادبیات مبحث «تعلیق در ادبیات داستانی» را محور خود قرار داده است. نقش تعلیق در روایت ادبی چیست؟ آیا تعلیق نسبی با ایجاد جذابیت و حتی راز ماندگاری اثر ادبی ارتباط دارد یا نقشش تنها به شگردی ادبی تقلیل پیدا می‌کند؟ اما تعلیق در آثار مدرن و سبک نویسندگانی چون جویس، وولف، پروست و... چه تفاوتی با سبک نویسندگانی مانند روب‌گری‌یه، دوراس، ساروت و نویسندگانی چون کارور، آپدایک و آن بیتی دارد؟
دو میزگرد با حضور شهریار وقفی‌پور، امیرحسین خورشیدفر، محمدعلی سجادی، محمدرضا گودرزی، و پوریا رفویی، فارِس باقری و کیهان خانجانی از زوایای مختلف به بحث در مورد این موضوع پرداخته‌اند.
اما چرا در سال‌های اخیر ادبیات داستانی ایران میل به تجاری کردن تعلیق دارد؟ پاسخ این پرسش و مطالب مربوط به تعلیق را در میزگردها و مقالات احمد اخوت، محمدرضا پورجعفری، مهدی غبرایی، خجسته کیهان، ابوتراب خسروی، ابراهیم دمشناس و... بخوانید.
این شماره مجله پرونده‌ای با عنوان کلی «با نظریه‌ها» دارد که در اولین شماره خود موضوع تئوری مولف را برگزیده است؛ یکی از مناقشه‌برانگیزترین نظریه‌ها که با وجود مضامین تکراری و مولفه‌هایی که همواره مورد استفاده قرار گرفته اما خود این تئوری کمتر مورد بحث بوده است. مقاله مهم اندرو ساریس که از مطرح‌ترین نظریه‌پردازان در این زمینه است در این بخش راهگشا است.
بخش هنر و سیاست در این شماره سراغ «سینمای پاتریسیو گوسمان» مستندساز صاحب‌سبک شیلیایی رفته است؛ سینمایی که بیش از هرچیز مهر تأییدی است بر این امر که سینمای مستند سیاسی تا چه حد پویاست و تا چه میزان می‌تواند مرزهای واکاوی و پرسشگری در ساحت پرمخاطره و دهشتناک سیاست را به چالش گیرد. تمام فیلم‌های گوسمان در بیش از چهار دهه تنها یک رویداد، کودتای ایالات متحده بر ضد دولت سالوادور آلنده در یازدهم سپتامبر ۱۹۷۳ را دستمایه خود قرار داده است.
«در جدال با فراموشی، در ستایش خاطرات»، «شیلیِ گوسمان، شیلیِ فریدمن»، «نوستالژی بری نور»، «تأملی در فیلم‌های مستند یا دشوار ساخته پاتریسیو کوسمان»، «شیلی» و «مسلح تنها به یک دوربین» مطالب بخش «هنر و سیاست» است.
یادنامه «سینما و ادبیات» نیز به کارنامه ناصر ملک‌مطیعی با عنوان «تحلیل فراز و فرودهای بازیگری در سینمای فارسی با مروری بر کارنامه ناصر ملک‌مطیعی» اختصاص دارد.
همچنین پرونده‌ای به مناسبت هفتادسالگی سودابه فضایلی پژوهشگر، داستان‌نویس و مترجم در این شماره چاپ شده است.
فیلم‌ها و احساس‌ها، کران و اکنون، بازتاب، شعر و داستان و هیروگلیف بخش‌های دیگر این شماره هستند.
شماره شصت و هشتم «سینما و ادبیات» با صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی همایون خسروی دهکری و سردبیری نیلوفر نیاورانی با قیمت ۱۲هزار تومان منتشر شده است.
