«شهر تنهایی من» قصه معصومیت‌های از دست رفته است

پایگاه خبری تئاتر: «شهر تنهایی من» به کارگردانی حسن عسکری این روزها در خانه نمایش اداره تئاتر روی صحنه است که کارگردان نمایش به بهانه اجرای این اثر نمایشی یادداشتی را نوشته و در آن درباره ویژگی های کار و مشکلات اجرای تئاتر در ایران سخن گفته است. در یادداشت کارگردان آمده است: «نمایش «شهر تنهایی من» قصه تنهایی انسان هایی است که در بند تنهایی خویشند؛ در جستجوی راهی برای رهایی از این میله های بتونی زندگی امروزی و به اصطلاح مدرنیزه اند. افرادی که به آزادی می‌اندیشند در حالی که آزادی را از دیگری گرفته اند. غرق در روابطی که ریشه در افکاری دارد که یک فرد در اجتماع امروزی با معماری زیبا برای خود بنا کرده و همگان را وادار می کند تا از آن لذت ببرند و به آن احترام بگذارند، قوانین آن را بپذیرند و الگوی زندگی خود کنند در حالی که خود از قوانین دیگری تبعیت می کند. قصه انسان هایی که عاشقانه یکدیگر را دوست دارند اما یکی از آن ۲ عاشقانه دیگری را. قصه پنهان واقعیت ها، قصه معصومیت های از دست رفته، قصه از بند رستن، ویرانی، انتقام، ایثار، عصیان. اما در جهان این نمایش کسی طغیان می کند ... میله های قفس بتونی محسور در آن را می شکند، تمام این قوانین را به کناری می نهد تا خویشتن فراموش شده اش را بازیابد. در پی ساختن شهری که خود قوانینش را بنویسد، پای در راهی می گذارد که پایانش نامعلوم است. به عنوان یک کارگردان نوپا و دانشجوی بازیگوش نمایش به دنبال دغدغه های اجتماع خود در پی خلق اثری بودم که گوشه ای از دردهای اجتماعم را اندکی بازگو کنم یا بتوانم اندک مرحمی باشم بر زخمی. متن های بسیاری را مطالعه کردم اما آن ویژگی را که به دنبالش بودم، نداشت. اجرایی داشتم در سالن ایرانشهر به کارگردانی استاد هادی مرزبان هم‌بازی خانم نوشین تبریزی بودم و روزی از ایشان درخواست کردم اگر نمایشنامه ای دارند برای اجرا پیشنهاد کنند که ایشان «شهر تنهایی من» را با توجه به معیارهایی که برایشان توضیح دادم پیشنهاد کردند. «شهر تنهایی من» به قلم زیبای نوشین تبریزی بر گرفته از «خانه عروسک» هنریک ایبسن است. در اولین خوانشم از متن مجذوب قلم و ساختار دراماتیک زیبای نمایشنامه شدم که با موافقت خانم تبریزی متن را اردیبهشت ماه به خانه نمایش ارایه دادم و بعد از حدود پنج ماه از آبان ماه تمرینات نمایش را با همکاری دوستان آغاز کردم، شرایط دشواری را سپری کردم از شروع تمرینات تا پایان، همانطور که گفتم اجرای نمایش در سرزمینم مانند کندن یک کوه با ناخن است. اجرای یک نمایش در کشورم هفت خان دارد که اولین آن یافتن نمایشنامه ای بر مبنای توان اجرای آن در امر گرفتن مجوز از سازمان، تایید متن از سالن مورد نظر انتخاب بازیگر و پروسه های تمرین، بازبینی و اجرای آن است. در اجراهای بسیاری در سالن ها و گروه های حرفه ای به عنوان بازیگر، دستیار کارگردان و مدیر صحنه فعالیت داشتم اما کارگردانی تجربه ای است خاص و دشوار که هزینه هایی مادی و غیرمادی در بردارد و چه بسا جبران ناپذیر. کاش شرایط جور دیگری بود. اما به هرحال می‌شود هر آنچه در ناخودآگاه شکل می گیرد، مانند نام نمایشنامه در اجرای این اثر تنهایی را در درون استخوانهایم با تمام وجود احساس کردم، تمام سختی ها سپری شد تا به اجرا برسیم؛ اجرایی بی ریا و صادقانه و با کمترین امکانات. اما در آخر، تنهایی را می‌شود در پایان این اجرا بین دیدگان و تشویق تماشاچیان قسمت کرد. با آرزوی بهترین روزها برای هنر نمایش در سرزمینم ایران ... .» محسن علیمحمدی، نجمه صفایی، مینو ملکی، حسن عسگری بازیگران نمایش «شهر تنهایی من» هستند که تا ۲۴ بهمن ماه در خانه نمایش اداره تئاتر روی صحنه می رود.