پایگاه خبری تئاتر: ه نقل از روابط عمومی مرکز هنرهای نمایشی؛ اکبرلو در یادداشتی که در اختیار این مرکز قرار داده، آورده است: 1- سخن گفتن از تاثیر عمیق و اعتلابخش هنر - به ویژه هنر نمایش - بر جامعه و مردمانش، سخنی است بدیهی و بدون نیاز به استدلال. حتی تماشاگرانی که برای سرگرمی به تئاتر می روند، می دانند که این سرگرمی از نوعی دیگر است. دیدن نمایش، چون آیینی بالنده، پالاینده و پُرمعنا به زندگی آدمیان غنا، رنگ و معنا می دهد، اما برگزاری این آیین، شرایط و لوازمی دارد، کارگزاری دلسوز و دانا می خواهد، هنرمندانی حساس و توانا می طلبد و مایه لازم دارد. جشن اردیبهشت فرصتی نیک فراهم می آورد تا به ماهیت تئاتر بیندیشیم.
2- اگر تماشاگران تئاتر در فصول تئاتری سال خاص هستند، در جشنواره ها این خاص بودن محدودتر می شود، چراکه کارگردانان، بازیگران، کارشناسان، مهمانان داخلی و خارجی، داوران، مقامات رسمی، مسئولان اجرایی و... کمتر جایی برای تماشاگر بالقوه داوطلب و احتمالاً مشتاق، باقی می گذارند. چنین است که جشنواره ها بنا به ماهیتشان نمی توانند اهداف اصیل هنری را، که ناظر به ارتباط بی واسطه و بی شائبه با تماشاگر و هنرمند است، دنبال کنند. محدودیت سالن ها، بی توجهی به ساخت سالن های جدید، اکتفا به مجموعه تئاترشهر و چند سالن دیگر تهران و موارد دیگر سبب شده است که برخی نمایش های تهرانی، تقریبا همه نمایش های خارجی و بسیاری نمایش های شهرستانی فقط در جشنواره ها اجرا شوند. جشن اردیبهشت فرصتی نیک فراهم می آورد تا به وضعیت تئاتر امروز بیندیشیم.
3- محدود بودن در دایره تماشاگر خاص، نه تنها به صورت ضِمنی، بلکه به شکل آشکار نیز بر هنر نمایش تاثیر مُخَرّب بر جای می گذارد و هنرمند نمی تواند در انتخاب مضمون از میل و سفارش تماشاگر خاص فراتر برود. وقتی تماشاگری خودش تئاتری است، میل دارد خودش و مسائل خودش را بر صحنه ببیند. لذا برخی هنرمندان ما نمایشنامه هایی را می نویسند که راجع به زندگی هنری خود یا هنرمندان و نویسندگان گذشته و حال است. می توان فهرست بلندی از نمایش هایی فراهم آورد که به زندگی یک نویسنده یا هنرمند، معرکه گیر، عروسک ها و عروسک گردان ها و... می پردازد. در بسیاری موارد حضور یک کاراکتر نویسنده نیز با همین زمینه ذهنی صورت می پذیرد. جشن اردیبهشت فرصتی فراهم می آورد تا به فراگیری تئاتر بیندیشیم.
4- اهالی تئاتر در شهرستان ها، همواره نسبت به كمبود امكانات و ریزش مخاطب در شهرستان هایشان اظهار نارضایتی می كنند. این هنرمندان معتقدند همه امكانات تئاتر در تهران خلاصه شده و تلاش های آن ها به خاطر مقطعی بودن جریان تئاتر در شهرستان ها، به نتیجه نمی رسد. آن ها و همه صاحب نظران بر آن اند که "تئاتر برای همه" تنها در صورتی تحقق می یابد كه بسترهای مناسب، برای رشد و توسعه تئاتر در شهرستان فراهم شود. تمرکززادیی جشن اردیبهشت تئاتر ویژگی بسیار مثبت آن است، چراکه نوید می دهد در سراسر سال و در همه فعالیت ها و سیاست گذاری ها به تئاتر شهرستان نگاه لازم صورت گیرد. طرح هایی مانند استقرار گروه های نمایشی در شهرستان ها می تواند پیشگام چنین حرکتی باشد. استمرار و برنامه ریزی مناسب برای ارتقای سطح كیفی فعالیت های تئاتری در شهرستان ها، از جمله مواردی است كه پیش و بیش از برگزاری هر جشنواره باید به آن توجه كرد. جریان تئاتر در شهرستان ها آنچنان كه شایسته هنرمندان شهرستانی است، استمرار ندارد.
5- در برخی شهرها تنگ نظری هایی نسبت به مقوله تئاتر وجود دارد كه در عدم گسترش تئاتر در آن شهرها مؤثر است. نگاه بسته ای كه آنان را دلزده می كند و از شور و شوق آن ها می كاهد و سبب می شود نسل جوان از تجربیات ارزشمند پیش کسوتان بی بهره بماند. در جشن اردیبهشت تئاتر، این کوتاهی مورد بازنگری قرار می گیرد. انتخاب و تقدیر خاک صحنه خوردگان تئاتر شهرستان، سنت حسنه جشن اردیبهشت تئاتر است.
6- جشن اردیبهشت تئاتر، چند دوره خود را پشت سر گذاشته است. این برنامه باید بماند و گسترش یابد و به سهم خود در جهت ارتقای تئاتر و فراگیر شدن آن گام بردارد، چراکه جشن اردیبهشت تئاتر، یک گام به سوی "تئاتر برای همه ایران" است.
گفتنی است، آئین پاسداشت اردیبهشت تئاتر امسال 4 تا 21 اردیبهشت ماه در سراسر کشور برگزار می شود.
