با صورت نقاشی شده و رنگ به رنگش از صف آدمیزادها رانده شده، ظاهری دلقک وار دارد، ولی خنده هایش رعب آورند. شرور است و سرکش. پیرو دوزخ. در قصه هایش بیش از دو هزار تن را هلاک کرده.

پایگاه خبری تئاتر: «ژوکر» یکی از فیلم‌های اکران شده در هفتادوششمین جشنواره ونیز است که در روزهای گذشته بسیار خبرساز شده است. از تشویق 8دقیقه‌ای پس از نمایش فیلم تا نمره 100 که برخی از منتقدان به این فیلم دادند. ب

رهمین اساس حمیدرضا صدر منتقد سینما هم با انتشار یادداشتی در صفحه اینستاگرامش درباره این شخصیت محبوب تاریخ سینما نوشت. یادداشتی که در ادامه می‌خوانید: «ژوکر سال هزار و نهصد و چهل در دل قصه های بت من به عنوان یکی از آدم بدهای بامزه خلق شد. قرار بود کشته شود، ولی دوام آورد و در هزارتوی آن شهر بی آفتاب پرسه زد.

شد بخشی از شخصیت شهزاده تاریکی، همزادش، سوی پنهان آدم های دور و برمان و همین طور خود ما. با بدذاتی پنهان پشت مهربانی، با حسابگری رذیلانه پشت سخاوت. کارل یونگ روانشناس اوایل قرن بیستم می گفت آدم ها گاه و بیگاه به بخش تیره ذهن شان دل می دهند.

او برای توصیف آن به واژه "سایه" روی آورد. سویی از شخصیت آدمی که قانون شکن است و بی ترحم و خیلی ها را در دنیای خیالی اش هلاک می کند و وای به زمانی که دنیای خیالی جایش را به دنیای واقعی دهد. ژوکر از تصاویر نقاشی شده تا نقش آفرینی سزار رومرو، جک نیکلسن، جرالد لتو ، هیث لجر و خیلی های دیگر به فیلمی با بازی خواکین فینیکس رسیده. به اثری بدون نام بت من، با عنوان او: "ژوکر". اهریمن بازگشته و گویی تا ابد همین اطراف پرسه خواهد زد.»