«در فضیلت هیچ کاری نکردن!»

پایگاه خبری تئاتر: دوستان عزیز مستندساز (و سینماگر)، جدا از تفرقه و تقسیم‌بندی دروغین و دردناکی که در سال‌های اخیر به فعالیت‌ها و هم‌گرایی‌های صنفی ما تحمیل شده و در عمل هر دو صنف مستندسازان را نسبت به شرایط ملتهب اجتماعی و رویدادهای تاریخی پیرامون‌مان منفعل و خنثی کرده، موضع و کنش فردی هر کدام از ما در برابر مسائل و مصائب کشور چیست؟ من انتشار دیرهنگام بیانیه‌ای که با امضای نه تنها تعدادی از هنرمندان (حدود یک درصد امضاکنندگان) که با استقبال ده‌ها هزار نفر از قشرهای مختلف جامعه روبرو شد را (با وجود تمام اما و اگرهای موجود در متن بیانیه) مثبت و بهتر از هیچ می‌دانم اما باید بپذیریم این به تنهایی ناکافی است و فقط مسکن ضعیفی است برای آرامش موقت وجدان‌ آزرده‌مان. برای مثال اولین رویدادهای پیش رو، جشنواره‌های سینما حقیقت و فجر هستند. آیا با توجه به وضعیت کنونی، شرکت در این "جشن‌ها" و جشنواره‌ها را به عنوان فیلم‌ساز، داور و‌ حتا تماشاگر ضروری یا دست‌کم مثبت می‌دانید؟ آیا "فرش گلگون" گسترده‌ در سراسر کشور را نادیده گرفته، پا بر موکت قرمز جشن می‌گذارید؟ به حرکت و واکنشی از سوی صنف "کارگری!" (و از نظر وزارت ارشاد رسمی) ما که امیدی نیست هیچ، حتا برخی از اعضای نازنین هیئت مدیره‌اش (که از اتفاق تندترین موضع را در برابر بیانیه‌ی "نیم‌بند" داشته‌اند) سطح بحث را به دفاع از چگونگی فروش بلیت امسال جشنواره تنزل داده‌اند! آن یکی صنف عزیز هم (در رقابت با دیگری) تلاش وافری دارد که زمینه‌ی حضور همکاران را در جشنواره تسهیل کند. در هرحال رویدادهای اجتناب‌ناپذیر جاری‌ کشور، تقسیم‌بندی‌ها را شفاف و واقعی کرده است. دیگر نه تنها در سینما که در تمام عرصه‌های ملی، مرز و تفاوت غرغرکنندگان حرفه‌ای، منتقدان بی‌عمل و یا کنش‌گران تقلبی و ماشین‌های امضا با کسانی که دغدغه و درد واقعی خود را فراتر از شعار و خودنمایی بروز می‌دهند، آشکار و روشن شده و قابل پنهان‌کردن نیست. همین امروز هم اگر با تمام توان خود رو به جلو بتازیم، هنوز کیلومترها از مردم کوچه و خیابان و "آسفالت" عقب هستیم. شرکت نکردن در یک جشن، حتا کنش هم به حساب نمی‌آید؛ فقط هیچ کاری نکردن است! دوستان گرامی، آیا هیچ کاری کم‌هزینه‌تر از هیچ کاری نکردن سراغ دارید؟!