پایگاه خبری تئاتر: سام کلانتری کارگردانی‌ست که به رغم جوان بودن، سابقه حدود سه دهه ارتباط و پیوند مداوم با مستند و سینمای مستند را در کارنامه دارد. از خانه شماره ۳۷ درباره صادق هدایت و خاطراتی برای تمام فصول با محتوایی از دفاع مقدس را می توان از جمله آثار برجسته این مستندساز نام برد. همچنین نامزدی سیمرغ بلورینِ بهترین تحقیق و نگارش برای فیلم خاطراتی برای تمام فصول از سی و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر و نامزدی تندیس بهترین پژوهش از هفتمین جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت حاصل تلاش‌های او در این بخش است. جایی برای فرشته ها نیست که خود فیلمساز در صحنه‌هایی از آن حضور دارد با بازی ایران در کره‌جنوبی شروع می‌شود و بعد فلش بک می‌خورد به ایران و روزهای پیش از این بازی؛ به فردی که این تیم را جمع کرده و خودش بازیکن هاکی بوده است و مردی که تصمیم می‌گیرد به این تیم سروسامان داده، برایش حمایت کننده مالی پیدا کند و این تیم را انسجام بدهد. در واقع در اولین فلش بک پس از پیروزی در مقابل کره جنوبی به پشت صحنه موفقیت می‌رویم؛ جایی که لزوما همه چیز زیبا نیست و با دردها و رنج ها، استرس‌ها و شرایط نابسامان روحی دخترانی مواجهه می شویم که پس از عدم توانایی تامین هزینه آنان توسط فدراسیون، به نوعی بن بست رسیده اند. در جریان فیلم با چند تن از اعضای تیم آشنا می شویم و به درون خانواده این اعضا می رویم و واکاوی روابط این اعضا با خانواده را شاهد هستیم؛ در حین کار دکتر روانپزشک به تیم اضافه می‌شود. دکتری که به این زنان اعتماد به نفس می دهد، ذهن و روح آنها را آماده می سازد، موانع فکری و ذهنی آنان را می زداید و در نهایت تلاش می کند تا آنها را برای مبارزه آماده سازد. با کمک همین دکتر و شیوه درمان جدید او است که تیم سروشکلی می گیرد و کمپینی در ایسنتاگرام راه می افتد و هزینه ها از طریق کمک های مردم برآورده می شود. روایت فیلم گاهی دچار مشکلاتی می شود که به دلیل شکستن زمان و تکرر جلو و عقب رفتن در طول فیلم و سردرگمی بیننده می شود اما در هرصورت سکانس های درخشانی به ویژه از مسابقات این دختران، مونتاژ شده است. در خلال داستان زنی فرانسوی به عنوان مربی به آنان می پیوندند و با آنها تمرین می کند. شخصیت پردازی بسیار خوبی از این مربی صورت گرفته چنانچه تاثیر بسیاری بر تیم دارد؛ فارسی حرف زدن، صدا زدن اسم کوچک بازیکنان و به نوعی تلاش این فرد برای برقراری رابطه ای صمیمانه که به این زنان (بازیکنان) قدرت بدهد از جمله ویژگی های برجسته این کاراکتر مربی است. بعد از این که تیم آماده و منسجم می شود، تصمیم می گیرند تا سرودی برای این تیم آماده کنند و با یک گروه موسیقی قرار می گذارند و دختران تمرین می کنند، از آنها عکس گرفته می‌شود و کار فراهم می‌شود و تصمیم می‌گیرند به دلایل مالی فیلم را کوتاه بسازند و کارگردان این کار را می‌کند و در نهایت پول جمع شده و اینها برای مسابقات به کره سفر می‌کنند. تیم در مسابقات شرکت کرده و با چین، هند و دست آخر با کره مسابقه می‌دهند و تیم کره را می‌برد و مدال برنز می‌گیرند و به ایران باز می گردند. از نکات مثبت فیلم فیلبرداری قابل تقدیر رضا تیموری است که از زوایای مختلف بازی ها، مسابقات و تنهایی این آدم ها را با کات های متفاوت به تصویر کشیده است فیلمی که توسط هایده صفی یاری مونتاژ شده است. این فیلم که توام با رگه‌های عرق ملی است، این موضوع را نشان می‌دهد که این زنان با پشتکار و عشق و حمایت گروه فیلمساز و خود کارگردان تصمیم می گیرند که این مانع را از جلوی خودشان بردارند، جانفشانی می کنند و از خانواده و همسرانشان وقت می گذارند برای این که تمرین کنند و در نهایت فیلم، فیلم موفقی شده است و اثرگذار. نام فیلم هم استعاره و اشاره ای است (حتی مستقیم در فیلم و توسط مربی گفته می شود) به زنانی که از کلیشه های ظرافت فاصله گرفته و تلاش می کنند تا تعریف جدیدی از خود در مسائلی که با آن مواجهه هستند، بسازند.
