نگاهی به فیلم «خوب، بد، جلف۲: ارتش سری»/ یک کمدی سالم

پایگاه خبری تئاتر: اینکه در دوران قحطیِ کمدی خوبِ ایرانی پیمان قاسمخانی به سراغ ساخت سری فیلم های «خوب، بد، جلف» رفته را باید به فال نیک گرفت. فیلم های او اگرچه عالی و به عبارتی هنری نیستید اما کمدی هایی شسته رفته، محترم و سالم اند که قادرند مخاطب را بخندانند.
متاسفانه در شرایطی که کمدی های سینمای ایران به جز اندک مواردی به آثاری با شوخی های رکیک جنسی و لودگی های بی شمار محدود شده اند، پیمان قاسم خانی با ایده هایی جالب و طرح فیلمنامه هایی استخواندار، ذهنیت منفی مخاطب را نسبت به آثار کمدی تغییر داده و نمونه هایی مفرح و در عین حال سلامت از کمدی را در آثارش ارائه می دهد.
«خوب، بد، جلف ۲» همچون نسخه ی اولش، سرشار از وام گیری ها و الگوبرداری هایی از کمدی های امروزی هالیوود است که عموماً قصه هایی پرتحرک دارند و واجد زیبایی شناسی، تأثیرگذاری بصری و شوخی های کلامی به روز هستند. تدوین خوب فیلم به این ساختار شلوغ و تاحدودی نامتعارف نظمی خوشایند بخشیده است.
پیمان قاسم خانی با فیلم جدیدش به مخاطب اثبات می کند همان قدر که در فیلمنامه نویسی چیره دست است می تواند در کارگردانی نیز حرفهایی برای گفتن داشته باشد.
تعدد شخصیت ها البته از مواردی ست که قاسمخانی را چه به عنوان نویسنده و چه کارگردان بر لبه تیغ قرار می دهد. فیلمساز باید حواسش به تک تک شخصیت ها باشد و از آن ها به بهترین نحو استفاده کند. شاید یکی از اصلی ترین دلایل کوتاه شدن حضور بسیاری از بازیگران چهره فیلم همچون مارال فرجاد یا گوهر خیراندیش طی تدوین کار، همین تعدد کاراکترهایی باشد که بعضاً تأثیر چندانی هم در پیشبرد کار ندارند.
بی شک از اصلی ترین دلایل موفقیت و تأثیرگذاری «خوب، بد، جلف: ارتش سری» حضور زوج اصلی آن یعنی سام درخشانی و پژمان جمشیدی است که علاوه بر بازی های خوب و حساب شده موقعیت های خنده داری را نیز در کار ایجاد می کنند.
از محاسن آخرین ساخته پیمان قاسم خانی شاید همین باشد که اگرچه فیلم کمدی ست و کمدی ها چندان جشنواره پسند نیستند و کمتر پیش می آید جدی گرفته شوند اما فیلم براساس زبان سینما ساخته شده و به همین جهت می تواند چه مخاطب عادی و چه منتقدان سختگیر را با خود همراه سازد.