پایگاه خبری تئاتر: اسماعیل همتی گفت: با وجود اینکه ادبیات کودکان و نوجوانان بخصوص در زمینه داستان از موقعیت بسیار خوبی برخوردار است، اما نمایشنامه کودک و نوجوان حال و روز خوبی ندارد.
این کارشناس ارشد ادبیات نمایشی با بیان اینکه در حوزه تئاتر بزرگسالان هر سال و به دلایل و انگیزه‌های گوناگون نمایشنامه های بسیاری در سرتاسر کشور تولید می‌شود افزود: هرچند بیشتر این آثار به چاپ نمی‌رسد تا ارزیابی تخصصی درباره آنها انجام شود اما در اجرای روی صحنه و حتی جذب تماشاگر تا حدودی موفق هستند اما شوربختانه انگیزه‌ای در تئاتر کودک و نوجوان وجود ندارد.
او با اشاره به اینکه برپایی جشنواره ها باعث ایجاد انگیزه می‌شوند، اظهار کرد: در حال حاضر در سطح کشور ما تنها یک جشنواره ویژه کودک و نوجوان برگزار می شود و از آنجا که پذیرش آن نیز محدود است، لذا نمایشنامه‌هایی هم که به انگیزه شرکت در آن تولید می‌شوند بسیار محدود و ناچیزند.
این ناشر و نویسنده توجه به تئاتر مدرسه‌ها را راه حل مناسبی برای جبران این خلأ دانست و گفت: تئاتر مدارس می‌توانند یک جنبش ادبی، تئاتری و اصلاح رفتاری در جامعه ایجاد کند. ضمن اینکه توجه به این گونه نمایش می‌تواند منافع و دستاوردهایی در کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت به همراه داشته باشد.
رییس انجمن فرهنگ و گویش‌های کومش توضیح داد: با برپایی تئاتر مدارس علاوه بر سرگرمی، در کوتاه‌مدت دانش‌آموزان به کار و تلاش و آفرینش برانگیخته می‌شوند ضمن اینکه هم لذت می‌برند و هم رشد ذهنی پیدا می‌کنند، همچنین در میان‌مدت به پیشرفت در گونه‌های مختلف تئاتر دست می‌یابند و این دستیابی به جامعه تئاتر کشور غنا بخشیده و باعث پیشرفت در محتوا و فرم‌های گوناگون و حتی ایجاد فرم‌ها و ساختارهای نو می‌شود.
همتی همچنین افزود: در بلندمدت نیز از آنجا که تئاتر ذاتا نقاد است و همه چیز و بخصوص طرز تفکرها و رفتارهای غیرمثبت انسانی را به نقد می‌کشد به اصلاح فکری و رفتاری و پرورشی جامعه می‌انجامد، به طوری که حتی نقش برنامه‌هایی از این دست در کاهش آمار بزهکاری‌ها و جرایم اجتماعی نقش مستقیمی خواهد داشت. بنابراین هرگونه سرمایه‌گذاری مادی در تئاتر مدارس به سودآوری مادی و معنوی در آینده می‌انجامد.
او با اشاره به نمایشنامه‌های موجود در بازار نشر که به‌عنوان نمایشنامه کودکان و نوجوانان به فروش می‌رسند تصریح کرد: این گونه آثار به استثنای تعداد محدودی از نظر زبان تئاتری و تکنیکهای نمایشنامه‌نویسی از قوام و قوت آن‌چنانی برخوردار نیستند. البته اساسا از بیرون نباید برای مدارس نمایشنامه نوشت، لذا باید تدابیری اندیشید تا دانش‌آموزان مدارس در شهرهای مختلف متناسب با نیاز خود و با تشکیل گروه‌های تئاتری مدارس، با مشارکت یکدیگر به خلق نمایشنامه بپردارند.
