پایگاه خبری تئاتر: رویا کاکاخانی، کارگردان تئاتر و مترجم درباره اجرای عمومی نمایش «فولاد هرگز زنگ نمی‌زند» گفت: این نمایش جزء آثار بخش مسابقه جشنواره سی‌ویکم تئاتر فجر بوده است و اولویت اجرای عموم داشته، اما در همان زمان هم به ما گفتند که نوبت اجرای شما سال 93 است، با پیگیری‌های سیروس همتی و خودم توانستیم مسئولان را متقاعد کنیم که در اسل 92 اجرا برویم.
وی با اشاره به اینکه اتابک نادری قول اجرای نمایش در اواخر سال 92 را داده بود، اظهار داشت: متاسفانه در این زمان هم اجرای ما صورت نگرفت و پس از آن هم با تغییر مدیریت مجموعه تئاتر شهر دوباره همه چیز از ابتدا آغاز شد. اکنون نیز با مدیریت جدید صحبت‌هایی را انجام داده‌ایم، اما نتیجه‌ای حاصل نشده است.
کارگردان نمایش «فولاد هرگز زنگ نمی‌زند» درباره دیگر فعالیت‌های هنری خود گفت: در حال حاضر بیشتر وقت خود را به تدریس اختصاص داده‌ام، امادو متن از سیروس همتی، نصرالله قادری و یک متن که خودم ترجمه کرده‌ام را آماده دارم. متاسفانه سال گذشته نیز چهار متن از گروه ما در جشنواره تئاتر فجر رد شد.
کاکاخانی در مورد حضور دوباره در تئاتر فجر گفت: وقتی یک گروه تمام تلاش خود را می‌کند، اما برای اجرای عمومی خود باید دو سال انتظار بکشد، کمی دلزدگی نسبت به جشنواره ایجاد می‌شود، علاوه بر این سال گذشته چهار متن از گروه ما رد شد. اما شاید امثال دوباره در جشنواره شرکت کنم، اما حتما در این کار محتاط خواهم بود.
این مدرس تئاتر با بیان اینکه اخبار مشکلات هنرمندان تئاتر را دنبال می‌کند، اظهار داشت: این واقعیتی است که در حال رخ دادن است، متاسفانه تقسیم امکانات بین گروه‌های نمایشی به خوبی رعایت نمی‌شود، چراکه ما از سال 91 هنوز نمایش خود را روی صحنه نبرده‌ایم و در عین حال هفت متن ما نیز پشت درب مانده است، در حالی برخی گروه‌ها پشت سر هم در حال روی صحنه بردن نمایش‌های خود در سالن‌های مختلف هستند. در ضمن محسن افشار برای بازی در «فولاد هرگز زنگ نمی‌زند» کاندیدای بازیگری تئاتر فجر شده بود. متاسفانه نمی‌توان گفت در یک سال اخیر تغییری در عرصه هنرهای نمایشی رخ داده است.
کاکاخانی پیش از این درباره داستان نمایش «فولاد هرگز زنگ نمی‌زند» گفته بود:«در جامعه مدرن، حریم اشخاص باید محترم‌تر شمرده شود، در حالی که در واقع خیلی از آدم‌ها مشکل فیلم، عکس و ... را دارند و خیلی راحت در اینترنت سرچ می‌کنیم و عکس‌های شخصی یک بازیگر را می‌بینیم. حریم‌های شخصی‌ای که در جامعه ما محترم شمرده نمی‌شوند. داستان ما در رابطه با آدم‌هایی است که در جامعه امروزی ما با توجه به شرایطی که وجود دارد فراموش شده‌اند و از یاد رفته‌اند. این دو عامل باعث شد که من این نمایش‌نامه را کار کنم.»
