پایگاه خبری تئاتر: بهاره رهنما نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر که این روزها نمایش «دورهمی زنان شکسپیر» با بازی و کارگردانی وی روی صحنه است درباره حواشی پیش آمده برای این نمایش و انتقادهایی که از مضمون و محتوای اثر و پوشش بازیگران نمایش شده است، یادداشتی نوشته است و درباره برخی سوءتفاهم ها و قضاوت ها توضیحاتی ارائه کرده است.
در یادداشت بهاره رهنما آمده است:
«سالیان سال است شاید چون یکی از رشته های تحصیلی ام هم حقوق بوده سعی کرده ام بی حاشیه و در چهار چوب موازین قانونی کشورم اثری را بازی کنم، بنویسم یا روی صحنه ببرم. از روزی که اولین کارگردانی نمایشم را به عهده گرفتم تا امروز بیشتر از همه به رضایت مخاطبم فکر می‌کردم و به اینکه چطور می‌شود با تماشاچی خوب، سالن های نصفه نیمه نمایش را پر کرد و مردم را با هنر والایی مثل نمایش آشتی داد.
چه روزی که نمایش «غبار» را نوشتم و بر صحنه بردم که درباره حضور زنان در جنگ و آزادسازی خرمشهر بود و چه وقتی «دورهمی زنان شکسپیر» را روی صحنه بردم هرگز جز خوشحالی و نزدیکی مردم با نمایش و شریک شدن غم و شادی شان با لحظات درام کارم نیندیشیدم.
به عنوان یک ایرانی هرگز نخواستم آب به آسیاب هیچ دشمنی چه داخلی و چه خارجی بریزم و همیشه وحدت ملی برایم مفهوم عزیز و ارزشمندی بوده و هست. این نمایش اولین کار من در عرصه نمایش نیست اما نمی دانم، چرا حالا که برای روی صحنه بردن یکی از پرفروش ترین نمایش کمدی ایران و شاد کردن و امید بخشیدن به دلهای مردمم تلاش میکنم باید این همه تهمت ناروایِ ناحق بشنوم؟
پس بر خود واجب میدانم که چند کلمه ای را برای مردمی که دوستشان دارم و مسوولان دلسوزی که شاید بهتر است از زبان خودم بشنوند توضیح دهم: (بدیهی است که احترام دوستداران این نمایش با وجود سلایق مختلف بر من به عنوان صاحب اثر واجب است) کمدی قطعا از لحظات تضاد شکل می‌گیرد و بی شک تک تک رفتارها و جملات بازیگران دیدگاه شخصی نویسنده و صاحب اثر نیست.
من ضد رفتارها و ضد ارزش هایی را در نمایش مطرح کرده و هجوشان کرده ام، به این صورت که بعد طرح موضوع بلافاصله یا در چند جمله بعد توسط شخصیت بعدی نقضشان کرده ام یا به چالش کشیده ام شان و این کارکرد و روش ایجاد کمدی است. «دورهمی زنان شکسپیر» به انتخاب 200 روانکاو، دکتر، مشاور، اثر قابل تاملی در حوزه آسیب شناسی زنان در جامعه معرفی شده است.
اما این در حالی است که تفاوت های میان نقد و تخریب را قائل باشیم در این صورت در این نمایش ما از مادرانگی و خیلی ارزش های دیگر زنان نیز گفته ایم، مانند حرمت ازدواج، عدم اعتقاد به خرافات، ارزش دعا، قبیح بودن دروغگویی، غیبت، تجمل گرایی اما چرا برخی با برداشت های غلط خود و ذکر جملات خاص و جدا از آن با توهین و قضاوت به شخصیت حقیقی بازیگران کار و نسبت دادن زشت ترین حرف ها به آنان، هر چه می‌خواهند می‌نویسند ؟ من به عنوان کارگردان اثری که با مجوز رسمی مرکز هنر های نمایشی ایران به روی صحنه رفته است حالا برای دفاع از حریم خصوصی پنج زن بازیگرم چه باید بکنم؟
بعد از مدت ها تلاش شبانه روزی و همزمان به روی صحنه بودن و کار کردن هر روز باید ببینم گروه نازنینم و همسران این زنان و خانواده هایشان با آماج فحاشی های کدام سایت ها و روزنامه ها مواجهند؟
مردم و مسوولین بی قضاوت و منصف میدانند که من همان کارگردان و نویسنده نمایش «غبار» م که جزو ندرت آثار نمایش در حوزه حضور زنان در دفاع مقدس بوده یا نویسنده و بازیگر و طراح نمایش «چشمهایی که مال توست» که به گواه منتقدان و روانکاوان از مهمترین آثار ضد طلاق در عرصه هنر نمایش بود. در سایه کارهایم هم با مضامینی مثل مهاجرت خانواده، احساسات، عواطف دینی (فصل تحسین شده امام زاده صالح در نمایش چشمها) کار کرده ام...
لباس‌ها را پوشیده‌تر کرده و کلاه گیس ها را برداشتم
با همه این ها من نه سر عناد دارم و نه فکر میکنم خیلی میدانم، کارگردان تازه کاری هستم و برای اثبات حسن نیتم پیش قدم شدم و 10 دقیقه از نمایش را با وجود مجوز قبلی، خودم بازنویسی دیالوگ و کوتاه نویسی کردم و لباس ها را با پوشش بیشتر دوباره آماده کردم و کلاه گیس ها را هم برداشتم، چون به نمایش برای همه اقشار جامعه اعتقاد دارم و به عنوان یک شهروند تابع قانون هم هر حکم یا قانون واجبی که باید به انجام برسد یا جایی که باید بروم و پاسخگو باشم رفته و در صورت نیاز باز هم میروم.
اما از مسولان انتظار دارم جلوی فحاشی ها، آزارهای بی محل و غیر قانونی را بگیرند، چون بدیهی است من و بازیگران این اثر نمایشی مثل هر شهروند ایرانی دیگری نیازمند فضای امنیت، آرامش برای ادامه کار در کشور عزیزمان ایران هستیم.
یادداشتم را با جمله ای از نمایشم به پایان می رسانم «فقط خدا است که از راز ، قلب ما خبر دارد.»
