پایگاه خبری تئاتر: چند روزی است که در محافل فرهنگی و هنری، بخصوص در بین خانواده تئاتر بحثی شکل گرفته درباره آنچه قرار است درباره مجموعه تئاترشهر اتفاق بیفتد و گمانه‌زنی‌ها درباره حصارکشی دور این خانه تاریخی تئاتر ایران به انواع مختلفی مطرح و در فضاهای مختلف منتشر شده است.
بخشی از حرف و حدیث‌های مطرح شده و گمانه‌زنی‌ها از این صورت مسأله نشأت می‌گرفت که برخی می‌گفتند قرار است دور تئاتر شهر به‌عنوان بزرگترین مجموعه تئاتری ایران را که در زمان پهلوی دوم ساخته شد حصار بکشند و اینکه بنا از هویت اصلی خودش فاصله گرفته است، بهانه کرده‌اند و می‌گویند باید دورتا دور ساختمانی که علی سردار افخمی در سال‌های ۴۶ تا ۵۱ ساخته را محصور کنند تا از گزند آسیب محفوظ بماند.»
این گمانه‌زنی‌ها و حرف و حدیث‌ها و عبارت‌های حریم و حصار، باعث شد تا برای روشن شدن موضوع با ابراهیم گله‌دارزاده مدیر مجموعه تئاتر شهر صحبت کنیم و مسأله را به صورت شفاف از زبان او بشنویم تا جوابی برای این سؤال پیدا کنیم که «مسأله تعیین حریم است یا حصار کشیدن دور
تئاتر شهر؟»
اساس داستان چیست؟
گله‌دارزاده در ابتدای صحبت خود ضمن رد گمانه‌زنی‌ها و شائبه‌های پیش‌آمده این مسأله را یک مسأله خلط مبحث شده عنوان می‌کند که «برخی با عجله درباره‌اش قضاوت کرده و چنین نتیجه گرفته‌اند که قرار است دور مجموعه تئاترشهر حصار کشیده شود؛ به‌هیچ عنوان چنین چیزی نیست.» مدیر مجموعه تئاترشهر به گفته خودش موضوع را از اول تشریح می‌کند که اساس داستان چیست و خلط مبحث‌ها کجا اتفاق افتاده است. او می‌گوید: «مسأله اول اینجاست که موضوع اصلاً تئاتر نیست، بلکه ساختمان تئاترشهر به عنوان یک ساختمان ثبت ملی شده در میراث فرهنگی است که براساس قانون باید عرصه و اعیانش مشخص باشد و این موضوع طی سالیان اخیر مورد غفلت واقع شده است. از آنجا که هر ساختمان و مکانی در حوزه میراث فرهنگی عرصه‌ای دارد که تحت قانون و عبارت تعیین حریم قرار می‌گیرد طراحی ضلع غربی تئاترشهر هم براساس همین قانون توسط معمار طراحی حریم و به عنوان عرصه تئاترشهر منطقه میراث فرهنگی به‌حساب خواهد آمد تا دخل و تصرفی در آن صورت نگیرد. این موضوع با آنچه برخی دوستان به‌دلیل عدم آگاهی کافی مطرح می‌کنند زمین تا آسمان متفاوت است و اصلاً بحث تئاتر نیست. دیوارکشی و چنین چیزی وجود نخواهد داشت و اتفاقی که خواهد افتاد تعیین حریمی است که مثلاً در خانه هنرمندان نیز وجود دارد و بین ساختمان و تماشاخانه طراحی حریم اتفاق افتاده و اصلاً قابل دیدن نیست.»
تسهیل یا حصر
گله‌دارزاده یکی از دلایل این تعیین حریم مجموعه تئاتر شهر را ثبت جهانی شدن خیابان ولیعصر به عنوان یکی از بلندترین خیابان‌های دنیا در سال آینده می‌داند و می‌گوید: «در اطراف و اماکن خیابان ولیعصر از ابتدا تا انتها ساختمان‌هایی هست که همگی ثبت ملی و تاریخی هستند و اینها به‌عنوان مستندات میراث فرهنگی باید در اختیار باشد تا اتفاق ثبت خیابان ولیعصر به ثمر بنشیند و اگر ساختمانی مثل تئاترشهر به لحاظ تعیین حریم میراث فرهنگی نیاز به اصلاحاتی دارد باید این اصلاحات انجام شود. وقتی این اصلاحات حریمی انجام شود اتفاقاً همان‌طور که گفته شد نه تنها مردم بهتر در این فضا قرار خواهند گرفت بلکه از تعدی دستفروش و... هم جلوگیری خواهد شد و فضا، فضای فرهنگی برای خانواده‌ها خواهد بود.»
هیچ دیواری در کار نیست
مدیر مجموعه تئاتر شهر درباره نحوه اجرای این حریم و مصداق بیرونی آن نیز می‌گوید: «اصلاً قرار نیست دیواری آنچنان که برخی گفته‌اند سربلند کند و تئاتر شهر میان دیواری محصور شود. مسأله مهم اتفاقاً احیای معماری تاریخی تئاتر شهر است. نقشه‌هایی آماده شده و قرار است طبق همان سنت قدیم معماری، نشانه‌هایی از حریم تئاتر شهر وجود داشته باشد.» او نقبی به تاریخچه تئاتر شهر می‌زند و با ارجاع به این تاریخ، صحبت از برگرداندن فضا، به کاربری و معماری اولیه آن می‌کند. «تئاتر شهر در ابتدا، کافه بلدیه بوده است و محل استقرار گروه‌های هنری متعدد ازجمله نوازندگان و نمایشگران و خیمه‌شب‌بازان و پرده‌خوان‌ها و تعزیه‌گردان‌ها. ما هم امروز تمام سعی و قصدمان با همکاری شهرداری و میراث فرهنگی که بسیار مجدانه با ما همکاری و تعامل دارند این است تا فضا دوباره در خدمت فضاهای فرهنگی قرار بگیرد و این محیط را به محیطی پرنشاط و امن برای خانواده‌ها تبدیل کنیم، از شلوغی آن بکاهیم و عرصه‌ای تاریخی و فرهنگی پیش روی مردم بگذاریم و تلاش ما برگرداندن آن فضا به کالبد تئاتر شهر است.» گله‌دارزاده در نهایت با تأکید مؤکد روی این موضوع که قرار نیست حصاری کشیده شود بلکه خلط مبحثی بین حریم و حصار میان اهالی تئاتر پیش آمده، درباره بحث مترو و نرده‌های کنونی پیاده‌رو دور تئاتر شهر هم می‌گوید: «اصرار ما در تئاترشهر و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که سردرهای مترو باید حذف شوند و زیرزمینی شوند. باید دسترسی مردم با تغییر طراحی مترو آنقدر تسهیل شود که ضرورتی برای وجود این نرده‌ها وجود نداشته باشد و اگر قرار است نرده وجود داشته باشد هم نباید چهره مجموعه را آن‌طور که امروز به هم ریخته، به هم بریزد.»
برای مشاهده دیگر اخبار سینما اینجا کلیک کنید
برای مشاهده دیگر اخبار تئاتر اینجا کلیک کنید
منبع: روزنامه ایران
نویسنده: محسن بوالحسنی
