پایگاه خبری تئاتر: سید محمد طباطبائی در این متن به بهانه جشنواره تئاتر دانشگاهی نوشت :
«اینکه تئاتر برای دولت و مسئولان دولتی اهمیتی نداشته باشد اصلا عجیب نیست، اینکه مدیران دولتی، آن هم در ساختار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که هرگونه ارتباط آن با فرهنگ، از عنوان گرفته تا هدف، قطع شده است، هیچ شناختی از ساز و کار و ماهیت و هویت تئاتر نداشته باشند اصلا عجیب نیست که هیچ، حتی طبیعی هم هست. تئاتر برای سازمان‌های فرهنگی هم محلی از اعتبار و اهمیت ندارد چه رسد به وزارت علوم. اینکه جشنواره تئاتر دانشگاهی را حمایت می‌کنند تا برگزار شود هم باری است مانده بر دوش‌شان که نمی‌توانند آن را زمین بگذارند. چه اینکه اگر فرصتی پیدا کنند خود را از شر این جشنواره و تئاتر خلاص می‌کنند. حرف این دولت و آن دولت هم نیست، در تمام دولت‌ها چنین است. از دولت‌ها و مدیران دولتی انتظاری نیست اما از آن‌ها که عنوان دانشجو و تئاتر را همراه دارند انتظار است، مگر اینکه دانشجوی تئاتری در ساختار دولتی ماهیت و هویت خود را از دست بدهد.
موضوع درباره جشنواره تئاتر دانشگاهی است. این روزها که در پیک پنجم کرونا قرار گرفته‌ایم و وضعیت‌مان قرمز شده است (یادمان نرود ما از ابتدای شیوع ویروس کرونا در پیک و وضعیت قرمز قرار داریم مگر برای استراحت) و تئاترها را تعطیل کرده‌اند، بیست و سومین جشنواره تئاتر دانشگاهی طبق جدول در حال برگزاری است اما بدون تماشاگر. تصمیم عجیبی که گویا در معاونت فرهنگی وزارت علوم اتخاذ شده است. این تصمیم اگرچه عجیب است اما اتخاذش از جانب مدیران آن وزارتخانه تعجبی ندارد، تعجب و حتی تاسف آنجایی است که دبیر و دبیرخانه جشنواره که دانشجویان تئاتری هستند این تصمیم را پذیرفته‌اند، تعجب و تاسف آن‌جاست که داوران جشنواره با این تصمیم همراه شده‌اند. اینجاست که جای خالی مجمع تئاتر دانشجویان کشور به عنوان اتحادیه تئاتر دانشجویی ایران بیشتر نمود پیدا می‌کند (همانی که در دولت محمود احمدی‌نژاد توسط وزارت علوم منحل شد ). آری، عجیب است اما بیشتر از آن که عجیب باشد شرم آور است. آیا باید یادآوری کرد که تئاتر یک هنر گروهی است و با حضور تماشاگر معنا پیدا می‌کند؟ اصلا تئاتر وقتی دیده نشود چرا اجرا می‌شود؟ برای که اجرا می‌شود؟ اصلا چطور اجرا می‌شود؟ مثل اینکه خودت برای خودت سخنرانی کنی. طبق اعلام دبیرخانه جشنواره آثار بخش مسابقه بدون حضور تماشاگر برای داوران اجرا می‌شود، حالا یک سوال پیش می‌آید؛ آثاری که در بخش خارج از مسابقه اجرا می‌شود و داوری ندارد برای چه کسی اجرا می‌شود؟ برای در و دیوار؟
شاید گفته شود چاره‌ای نبود و باید جشنواره اجرا می‌شد اما نگارنده با اتکا به تجربه برگزاری همین جشنواره در شرایط سخت‌تر و به تجربه سال‌ها حضور در عرصه رویدادهای فرهنگی و دانشجویی بر این باور است که چاره دیگر هست، اگر می‌خواستید.
یک راه رایزنی با ستاد کرونا از موضع تشریح ضرورت موضوع و اقناع آن‌ها و اجرای آثار با ۳۰ درصد ظرفیت سالن‌ها همراه با اعمال سخت‌گیرانه پروتکل بهداشتی کروناست، همان کاری که در ساختار مدیریت سینمایی کشور اتفاق افتاد و در تئاتر نه. یک راه دیگر تعویق برگزاری جشنواره به مدت ۳ هفته است، نگوییم نمی‌شود و از نظر اجرایی امکان آن فراهم نبود چرا که اگر بخواهیم می‌شود. نگوییم تعویق آن موجب هدر رفت بودجه است چرا که در ساختار دولت کسی دلش برای هدر رفت بودجه نسوخته است، مگر این همه پول در آن وزارتخانه عریض و طویل حیف و میل نشده، حالا فکر کنیم چند میلیون پول کنسلی هتل هم برای تئاتر دانشجویی اضافه هزینه شود.
بله، راه حل هست اما اگر بخواهیم خود را کمی به زحمت بیندازیم و نخواهیم در اطاق خودمان، پشت میز، زیر باد کولر راحت‌ترین تصمیم را بگیریم. راه حل هست اگر تئاتر برای‌مان اهمیت داشته باشد.»
منبع: خبرگزاری ایسنا
نویسنده: سید محمد طباطبائی
