پایگاه خبری تئاتر: علی عامل هاشمی که این روزها به عنوان بازیگر در نمایش «آسانسور نداره» روی صحنه است درباره نوع کمدی این اثر نمایشی و تفاوت جنس بازی اش در این نمایش با دیگر تجربیاتی که در نمایش های کمدی داشته است گفت: نمایش «آسانسور نداره» به کارگردانی لبخند بدیعی این روزها در تماشاخانه انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه است. شیوه اجرایی این نمایش بورلِسک است که معادل ایرانی که می توان برای آن درنظر گرفت بی‌صورت یا مثلا بازی بدون احساس است. این شیوه در متن نمایشنامه نیز که اثری ابزورد است مشاهده می شود از این رو نمایش داستان عجیب و غریبی را مطرح نمی کند و مخاطب نیز قرار نیست زیاد با داستان ها همراه شود چه بسا که داستان ها از نظر مفاهیم مد نظر نیز وارونه روایت شوند به عنوان نمونه اگر یکی از کاراکترها به وضعیت شغلی اش معترض باشد به جای بیان اعتراضش می گوید که من مدام ارتقای شغلی می گیرم و از این موضوع ناراحت هستم.
وی ادامه داد: جذابیت نمایش برای من از این جهت است که چطور می توان مخاطب را با متنی همراه کرد که در ظاهر با آن همراه نمی شود و به جای خندادن از طریق دیالوگ های بامزه با خلق موقعیت های مختلف باید از او خنده گرفت. خوشبختانه بازخوردهایی که تا امروز از تماشاگران گرفته ایم رضایت بخش بوده و نشان داده که ما در اجرای کار موفق عمل کرده ایم.
این بازیگر تئاتر و تلویزیون با اشاره به اینکه بازیگر در این نمایش میمیک ندارد، عنوان کرد: مخاطبی که هر شب به سالن تئاتر می آید با مجموعه ای از دغدغه ها به دیدن یک نمایش می نشیند و در شرایط فعلی جامعه اگر بخواهیم آنها را به گریه بیندازیم کار راحت تری خواهیم داشت تا خنداندنشان. از این رو خنداندن تماشاگر کار بسیار سختی است و اول از همه باید بتوانید آنها را از دغدغه هایی که دارند فارغ کنید و بعد به آنها یادآوری کنید که می توان با دیدن این اثر خندید و شاد شد. معمولا نمایش های کمدی ایرانی برپایه دیالوگ استوار هستند اما در این شیوه موقعیت هایی برای خنداندن خلق می شود که همین مساله بر جذابیت اثر می افزاید. معمولا وقتی در نمایش های کمدی بازی می کنم اگر واکنش مثبتی را از کودکی که در سالن است بگیرم، متوجه می شوم کارم را درست انجام داده ام چون آن بچه بدون هیچ جبهه گیری و پیش زمینه قبلی می خندد و همین واکنش برای من ِ بازیگر یک موفقیت به حساب می آید.
عامل هاشمی یادآور شد: زمانی که نمایش به جای دیالوگ بر مبنای موقعیت خلق شده باشد، به زبان جهانی نمایش نزدیک تر است از این رو اجرای نمایش در کشورهای دیگر راحت تر خواهد بود و مخاطب جهانی فضاسازی ها و موقعیت هایی را که برای شکل گیری این اثر ساخته ایم، بهتر درک می کند.
وی درباره تجربه بازی با ارسطو خوش رزم دیگر بازیگر نمایش گفت: من و ارسطو خوش‌رزم هم‌گروه هستیم و سال هاست که با هم کار می کنیم و همین آشنایی باعث شده که بتوانیم خیلی راحت یکدیگر را درک کنیم و موقیعت های مد نظرمان را بسازیم.
این هنرمند درباره مضمون نمایش توضیح داد: «آسانسور نداره» چون اثری ابزورد است، نمی توان داستان یک خطی برایش در نظر گرفت اما در کل قصه ۲ آدم را در ۶ موقعیت مختلف به تصویر می کشد که در هر اپیزود یکی از این کاراکترها باهوش تر و دیگری کم هوش تر است. این ۲ نفر با هم کارهای مختلفی می کنند مثلا فیلم نقد می کنند یا کتاب می نویسند که معمولا هیچکدام از کارهایشان هم به سرانجام نمی رسد.
وی در پایان صحبت هایش درباره نام نمایش بیان کرد: برای اسم نمایش هم در یکی از اپیزودها تعریفی وجود دارد ولی در کل رفت و آمد در ساختمانی که آسانسور ندارد، سخت است و این مضمون هم شاید به صورت غیرمستقیم به کلیت نمایش ربط داشته باشد به این مفهوم که اگر بخواهید نمایش ما را بفهمید مثل این است که مجبور باشید از ۵ طبقه یک ساختمان بالا بروید. ساختمان نمایش ما آسانسور ندارد اما اگر در این مسیر بخندید، بالا رفتن بهتان سخت نمی گذرد.
منبع: خبرگزاری مهر
نویسنده: آروین موذن زاده
