سایت خبری تئاتر/ ایران تئاتر: مهرداد ضیایی بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر که این روز‌ها در نمایش «یک صبح ناگهان» به کارگردانی حسین پاکدل مشغول ایفای نقش است، با اشاره به همکاری‌اش در این اجرا گفت: «آشنایی قدیمی با آقای پاکدل دارم، از سال‌ها پیش ارتباط نزدیکی با او داشتم، اما هیچ وقت امکان همکاری برای‌مان به وجود نیامده بود. تا اینکه پیشنهاد بازی در نمایش «یک صبح ناگهان» را دادند و من با کمال میل آن را پذیرفتم و بعد از پنج سال دوری از تئاتر دوباره به صحنه بازگشتم.»
او ادامه داد: «نمایش مقطع خاصی از تاریخ را مد نظر قرار می‌دهد و آن ترور ناصرالدین شاه و تغییرات حکومتی است. البته محور اصلی داستان، حمله به خانه یک نقاش جوان (کمال)، نابود کردن تابلوهایش و مرگ اوست؛ رخدادی که زمینه ساز معرفی و نشان دادن چهره واقعی افراد می‌شود.»
او که در نقش شخصیتی به نام صدر بازی می‌کند، خاطرنشان کرد: «صدر فردی دولتی است که در عین‌حال باجناق پدر کمال است. این شخصیت در عین همدردی با خانواده داغدار، فردی است که فرمان حمله سانسورچی‌ها به خانه کمال را صادر کرده و به مرور ماهیت واقعی‌اش آشکار می‌شود. ما در اثر، تشتی را می‌بینیم که در تمام طول اجرای نمایش وجود دارد، این تشت پر شده از خون کمال درواقع نشانه رسوایی این آدم هاست. این اثر در کنار قصه داستانی ساده، روایت‌گر اتفاقات تاریخی، سیاسی و روابط انسانی آن دوره خاص تاریخی است.»
ضیایی با بیان اینکه نقش صدر از جذابیت بسیاری برای هر بازیگری برخوردار است، عنوان کرد: «شخصیتی را بازی می‌کنم که در برخورد اول، فردی بسیار معقول و درست جلوه می‌کند، اما وقتی جلو‌تر می‌رویم، می‌بینیم چه زوایای پنهانی دارد. این مسئله در مورد بیشتر شخصیت‌های نمایش صدق می‌کند، چرا که به تدریج نقاب از روی چهره‌شان کنار زده می‌شود و دیدگاه تماشاگر نسبت به آنان تغییر می‌کند.»
این بازیگر تئاتر در مورد اینکه تا چه اندازه در ایفای این نقش به منابع تاریخی مراجعه کرده است، اظهار کرد: «آقای پاکدل به عنوان نویسنده، اشراف جامعی بر دوره تاریخی مطرح شده و آدم‌های آن زمان دارند. هیچ کدام از این اتفاقات سندیت و ما به ازای بیرونی مستندی ندارند، بنابراین عنصر تخیل در آن دخیل می‌شود. هر یک از ما با تکیه بر تخیل خودمان و نویسنده جلو رفتیم و تلاش کردیم تا خدشه‌ای بر موضوعات تاریخی نیز وارد نشود.»
ضیایی در پایان خاطرنشان کرد: «دکور نمایش مدرن است و تنها از یک‌سری علامت‌ها و نشانه‌ها به عنوان عنصر تاریخی در آن استفاده شده است، همان‌گونه که شخصیت‌های نمایش، همین آدم‌های امروزی‌اند که نشانه‌هایی از تاریخ دارند.»
