سایت خبری تئاتر: از سال 1961 میلادی و به پیشنهاد انستیتو بین‌المللی تئاتر (وابسته به سازمان یونسکو)، هر ساله روزجهانی تئاتر در تاریخ ۲۷ مارس (هفتم فروردین) جشن گرفته می‌شود.
یکی از آیین‌های همیشگی روز جهانی تئاتر، انتشار پیامی است که هر سال به قلم یکی از صاحب‌نظران و هنرمندان شناخته شده نوشته می‌شود. این روز در بیش از 100 کشور جهان از جمله ایران جشن گرفته می‌شود و پیام آن سال، توسط فعالان سرشناس تئاتر در هر کشور خوانده می‌شود.
پیام روز جهانی تئاتر در سال 2015 را کریستوف ورلیکوفسکی، هنرمند لهستانی نوشته است که ترجمه آن را در زیر می‌خوانید:
«استادان واقعی تئاتر به آسانی، دور از صحنه (استیج) یافت می‌شوند. به طور کلی آن‌ها علاقه‌ای ندارند که تئاتر را مانند یک ماشین ببینند که عادت‌ها و حرکت‌ها را تکرار می‌کند و باعث تولید مجددکلیشه‌ها می‌شود. آن‌ها در جستجوی دگرگونی هستند؛ جریان زندگی که تمایل دارد تا شیوه‌های مرسوم و سالن‌های تئاتر را دور بزند و جمعیتی از مردمی مشتاق که به دنبال کپی‌برداری از برخی مضامین هستند. ما به جای ایجاد دنیاهایی که روی گفت‌و‌گو با مخاطب تکیه دارند یا روی آن متمرکز می‌شوند، به جای تمرکز روی هیجانات زیر سطحی، فقط یک نسخه تکراری و کپی شده از آن‌ها را ارائه می‌دهیم و در واقع هیچ چیزی وجود ندارد که آشکار کننده مضامین پنهان باشد و بتواند بهتر از تئاتر عمل کند. (تئاتر بهتر از هر چیز دیگری از عهده این کار بر می‌آید.)
اغلب اوقات برای بحث راهنمایی و مشاوره از من دعوت می‌شود و هر روز که می‌گذرد، درباره نویسندگانی فکر می‌کنم که یک‌صد سال قبل درباره تنزل خدایان اروپایی مطلب می‌نوشتند، و باعث فرو رفتن افکار مردم در تاریکی‌ها و ابهاماتی می‌شدند که می‌بایستی روشن شوند. من دارم به فرانتس کافکا، توماس مان، و مارسل پروست فکر می‌کنم. من امروز جان مکس ول کوتزه را نیز در آن گروه پیام آوران می‌بینم.
حس مشترک آن‌ها از پایان گریزناپذیر جهان-نه سیاره زمین بلکه شکل روابط انسانی- و مرتبه اجتماعی یک جریان ترحم‌انگیز برای ماست، برای ما که پس از پایان دنیا (از نظر آن‌ها) زندگی می‌کنیم؛ کسانی که در برابر جرایم و تضادهایی زندگی می‌کنند که در مکان‌های جدید سریع‌تر از سرعت رسانه‌ها در حال گسترش است. این آتشِ سوزان به سرعت در حال رشد بوده و گزارش‌های خبری را می‌سوزاند، به گونه‌ای که هرگز بازگشتی برای آن‌ها متصور نیست. ما احساس درماندگی می‌کنیم، نگران و مضطرب هستیم. خیلی طول نمی‌کشد که دیگر توان ساختن برج‌ها از ما رخت بربندد و دیوارهای عظیمی که بنا کرده‌ایم، نتوانند از ما در برابر هیچ چیزی حفاظت کنند. بر عکس آن‌ها خودشان محتاج محافظت و نگهداری هستند؛ فرآیندی که قسمت بزرگی از انرژی‌مان را به خود اختصاص می‌دهد. ما خیلی دوام نمی‌آوریم و توانی برای تلاش در گریز از مشکلاتِ ماورای در‌ها و دیوارهای برافراشته، برای‌مان باقی نخواهد ماند. و این جواب این سوال است که چرا تئاتر بایستی وجود داشته باشد و در کجا بایستی به دنبال قدرت نهان شده در آن باشیم. بایستی جاهایی را جستجو کنیم که جستجو در آن‌ها امکان ناپذیر است.
(داستان به دنبال شرح چیزی است که نمی‌توان آنرا شرح داد، چون با حقیقت گره خورده است، و بایستی در یک حالت بدون شرح پذیری به پایان برسد). این همان چیزی است که کافکا به عنوان تبدیل داستان پرومتئوس شرح داده است. من قویاً احساس می‌کنم که از همان کلمات بایستی برای شرح تئاتر استفاده کنیم. و آن خودش نوعی از تئاتر است، نوعی که با درستی و حقیقت گره خورده است و پایان خودش را در پی شرحی می‌یابد که من آن را برای همهٔ فعالانش آرزو می‌کنم؛ آنهایی که به روی صحنه می‌روند و با مخاطب ارتباط برقرار می‌کنند و من این را از صمیم قلبم آرزو می‌کنم.»
اعلام نتایج شورای بازبینی تئاتر دانشگاهی
برگزیدگان ششمین جشنواره مونولوگ معرفی شدند
اعلام نامزدهای چهاردهمین جشن سالانه کانون ملی منتقدان تئاتر ایران
کارگاه یک روزه «محیط تئاتری به مثابه تئاتر محیطی» برگزار می‌شود
معاون اجرایی اداره کل هنرهای نمایشی منصوب شد
بداهه‌پردازی نامتعارفِ بازیگر «پاییز» باعث توقف اجرا شد
واکنش امیر جعفری به اظهارات سرسنگی
گزارش تصویری نمایش «تک سرباز» کارگردان: عباس عبدالله زاده (شماره 1)
علی سرابی به فیلم «خشکسالی و دروغ» پیوست
فیلم تئاتر «مردی برای تمام فصول» رونمایی شد
داوود فتحعلی بیگی دبیر جشنواره نمایش های آیینی و سنتی شد.
ژولیت بینوش هم به تئاتر آمد
