چارسو پرس: مهرزاد دانش در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشت : پخش بخشی از گفت‌وگویی با مسعود فراستی در یک برنامه نوروزی درباره این‌که او چگونه صرفاً با تماشای چند دقیقه نخست برخی از فیلم‌ها، درباره‌شان نظر می‌دهد، بازتاب زیادی در رسانه‌های مختلف و شبکه‌های اجتماعی داشت و اغلب هم به نکوهش یا تمسخر این ماجرا پرداخته بودند.
به نظرم این جا دو موضوع قابل بحث است. یکی این‌که بسیاری از ما، چه به عنوان منتقد حرفه‌ای و چه به عنوان سینه‌فیل جدی یا فیلم‌بین پیگیر، هنگام تماشای یک فیلم، اگر مواردی همچون شناخت سازندگانش یا تعلق خاطر به ژانر فیلم یا تعریف مراجع قابل اطمینان در میان نباشد، فرصتی مشخص در حد ده‌پانزده دقیقه به خود و به فیلم می‌دهیم تا اگر در این بازه، قلاب جذب اثر عمل کرد و انگیزه ادامه تماشای فیلم پرورش یافت و چیزی برای کشف یا تأمل فراهم بود، آن را تا آخر ببینیم و اگر نه، نه.
می‌توان در این فرصت چندین دقیقه‌ای، به اعتبار سال‌ها فیلم دیدن و درباره فیلم خواندن و نوشتن و تدبر کردن، یک‌جور کیفیت‌سنجی کلی درباره فیلم و این که ارزش تداوم تماشا دارد یا نه انجام داد.
اما موضوع دوم، تحلیل اثر است. این جا دیگر نقد فیلمی که فقط دقایقی نخست را ازش دیده‌ایم، نه روا و نه ممکن است. نقد فیلم، ادا و جلوه‌گری نیست. برای تحلیل فیلم، حتی خیلی هم بد، نیاز به تمام دیده شدنش است و این احترام به سینما، مخاطب و خود است. فیلم ندیدن، تشخص نیست که حالا با نقدِ فیلمِ ندیده، بر آن تشخص بیفزاییم. نقد، بازخوانی تحلیلی یک اثر است و اتفاقاً برای بازنمایی دقیق‌تر ابعاد ابتذال و ضعف یک فیلم بنجل، تماشای کاملش ضرورتی اساسی است.
مخلص کلام: این‌که از هر فیلمی چند دقیقه‌اش را بخواهم ببینم، امری فردی و شخصی است، اما اگر بخواهم نقدش را در عرصه‌ای عمومی مطرح کنم، تماشای کل اثر، الزام اخلاقی و منطقی دارد.
