حسین فدایی حسین معتقد است: هرجا که صحبت از همراهی آموزش و تئاتر باشد، "تئاتر پداگوژی" می‌تواند کاربرد داشته باشد.

 

سایت خبری تئاتر: حسین فدایی حسین؛ پژوهشگر و مدرس تئاتر؛ درباره‌ی "تئاتر پداگوژی" گفت:‌ کاربرد "تئاتر پداگوژی" هیچ محدودیت و مرزبندی مشخصی ندارد و شامل تمامی گروه‌های اجتماعی، رده‌های سنی و موضوعات و اهداف مختلف می‌شود. این قابلیت در تئاتر پداگوژی وجود دارد که هر موضوع آموزشی را با هر گروه یا قشر اجتماعی و با هر توان یادگیری، به کار برد.
 
وی در مورد عدم توسعه‌ی تئاتر آموزشی در کشور اظهار داشت: "تئاتر پداگوژی" در پی ایجاد پیوند میان تئاتر و بخش بزرگی از اقشار مختلف جامعه در سطح و جایگاه‌های مختلف اجتماعی است. به بیانی دیگر می‌توان گفت تئاتر آموزشی، تئاتر عامه‌ی مردم است. اما سوال اینجاست که چرا ضرورت توجه به تئاتر آموزشی در کشور احساس نمی‌شود؛ جواب این است که جریان کلی تئاتر کشور ما به‌سمت تئاتری‌ست که بیشتر تئاتر خواص خوانده می‌شود و در بسیاری از مقاطع و اشکال نتوانسته است در میان عموم مردم جایی باز کند و از اعتبار و جایگاه مردمی برخوردار باشد. سالن‌های اجرای نمایش ما همواره محل حضور قشر تحصیل‌کرده، اهالی هنر و در بسیاری از اوقات خود تئاتری‌ها بوده است.
 
وی اضافه کرد: دلیل این امر بیش از هر چیز خود اهالی تئاتر هستند. آن‌ها به خود اجازه نمی‌دهند تئاتر را از چارچوب سالن اجرا بیرون آورده و به میان مخاطبان ببرند. ضمن این‌که صرف بیرون آمدن از سالن نمایش هم به تنهایی کافی نیست. چرا که در سال‌های اخیر شاهد رشد گروه‌های تئاتر خیابانی بوده‌ایم اما تئاتر خیابانی به‌شکلی که اکنون متداول است، با شکل آرمانی خود فاصله‌ی زیادی دارد. تئاتر خیابانی همانند تئاتر آموزشی باید دغدغه‌ها و نیازهای مخاطب‌اش یعنی عامه‌ی مردم را بشناسد، با شخصیت‌هایی هم‌جنس مخاطب‌اش ظاهر شود و به زبان آنان با ایشان سخن بگوید. درحالی‌که در بسیاری از موارد چنین نیست. از سوی دیگر، آنچه در دانشگاه‌ها و آموزشگا‌های تئاتر آموزش داده می‌شود، نیز بیشتر شکل متداول تئاتر است. همه‌ی این‌ها باعث فاصله گرفتن تئاتر از مردم شده است و این فاصله شاید بزرگ‌ترین دلیل برای عدم توسعه تئاتر آموزشی باشد.
 
این مترجم و پژوهشگر تئاتر با بیان این‌که باید تئاتر وارد محیط اجتماعی شود تصریح کرد:معتقدم جریان تئاتر کشور باید به سمتی برود که از وابستگی به سالن‌های اجرا فاصله بگیرد. تئاتر باید وارد محیط‌های اجتماعی شود و با عامه‌ی مردم ارتباط رودرو برقرار نماید. رسیدن به چنین شرایطی کار ساده‌ای نیست. به جرأت می‌توانم بگویم ما برای توسعه‌ی تئاتر پداگوژی به تحولی اساسی در نگرش و شیوه‌ی آموزش و ترویج تئاتر نیاز داریم.
 
وی جایگاه اصلی یکی از گونه‌های تئاتر پداگوژی یعنی «تئاتر تعلیمی» را در مدارس و محیط‌های آموزشی‌ دانست و خاطرنشان کرد: آن‌جا که تئاتر می‌تواند با تمام ظرفیت خود در خدمت آموزش قرار گیرد و همانند یک ابزار کمک‌آموزشی مؤثر و کارآمد عمل کند، مدرسه است. این گونه‌ی نمایشی در جهان، چندین دهه است که با برنامه‌ریزی دقیق و با به‌کارگیری گروه‌هایی متشکل از نمایشگران و آموزشگران یا همان بازیگر-معلمان قدیم، توانسته است پیوند عمیقی میان گروه‌های تخصصی تئاتر و مراکز آموزشی ایجاد کند و در تمامی مقاطع تحصیلی، با دست‌مایه قرار دادن موضوعات درسی و مسائل آموزشی و تربیتی، به ارائه‌ی اثر اقدام نماید.
 
فدایی حسین در پایان گفت: امید است آموزش و پرورش کشور ما هم روزی به چنین آگاهی و شناختی از تئاتر پی ببرد و به این حقیقت دست یابد که تئاتر و به‌خصوص تئاتر پداگوژی و تعلیمی می‌تواند بهترین یاور و همراه معلمان و مربیان وی در محیط‌های آموزشی و در خدمت آموزش و پرورش نسل آینده‌ی کشور باشد. حوزه هنری نیز از اگر بتواند در این زمینه تعاملی با آموزش و پرورش داشته باشد، کمک بزرگی کرده است.