چارسو پرس: چاقویی که رئیس (Front Man) با بازی لی بیونگ-هون در قسمت چهارم به گی‌هون (Lee Jung-jae) می‌دهد — به ظاهر برای کمک به او و کودک جون‌هی (Jo Yu-ri) که حالا به عنوان بازیکن ۲۲۲ شناخته می‌شود — احتمالاً آن‌قدرها هم با نیت خیرخواهانه اهدا نشده است.
در قسمت پنجم، از طریق فلاش‌بک‌ها متوجه می‌شویم که رئیس نیز زمانی که هنوز یکی از بازیکنان بود و در آستانه شرکت در بازی نهایی قرار داشت، هدیه‌ای مشابه را از خالق بازی، او ایل‌نام (Oh Yeong-su)، دریافت کرده بود. رئیس این چاقو را پذیرفت — همان‌طور که گی‌هون نیز چنین کرد — اما برخلاف او، از آن برای کشتن سایر فینالیست‌ها پیش از آغاز بازی نهایی استفاده کرد و به‌تنهایی روی سکو ایستاد.
از آنجا که مشخص است این بازی‌ها سال‌هاست که در حال اجرا هستند و احتمال بسیار کمی وجود دارد که فقط گی‌هون و رئیس چنین «هدیه‌ای» را به این شکل دریافت کرده باشند، این به‌شدت دلالت دارد بر اینکه چاقو در واقع بخشی از یک «بازی ویژه» تکرارشونده است — نوعی تأیید ضمنی از سوی برگزارکنندگان بازی برای بازیکن موردعلاقه‌شان. هدف؟ بررسی اینکه آیا بازیکن منتخب آماده است تا برای پیروزی، دستش را به خون آلوده کند یا نه. این بازی خاص، به شکل وحشتناکی بی‌رحمانه است: نه‌تنها بازیکنِ دریافت‌کننده باید قاتل شود، بلکه دیگر فینالیست‌ها نیز در خواب و بی‌خبر کشته می‌شوند. در میان تمام پیچش‌های داستانی بی‌رحمانه‌ای که «بازی مرکب» تا به امروز نشان داده، تصور چیزی وحشتناک‌تر از این دشوار است.
بیشتر بخوانید: کیت بلانشت و آغاز فصل تازه‌ای از «بازی مرکب»؛ پایان غافلگیرکننده فصل سوم
علاقه «بازی مرکب» به بازی‌های چاقویی
بعید است که گردانندگان بازی در هر فصل یا هر دور از این چاقو استفاده کنند — چون اگر چنین بود، اصلاً چرا صحنه نهایی بازی را طراحی می‌کردند؟ اما باید گفت که شواهد کافی برای اثبات وجود چنین بازی‌های مخفی‌ای وجود دارد. به‌عنوان مثال، شورش‌های شبانه‌ی برنامه‌ریزی‌شده در خوابگاه‌ها، یکی از «بازی‌های ویژه» معروف فصل اول بود که پر از سلاح‌های سرد مانند بطری‌های شکسته و چاقوهای قاچاق‌شده بود. در فصل دوم نیز نگهبانان، چنگال‌های فلزی بین بازیکنان توزیع کردند که نشانه‌ای دیگر از آماده‌سازی زمینه برای خشونت بود.
غیر از چاقوهایی که توسط برگزارکننده به برخی بازیکنان خاص داده می‌شود، بازیکنان نیز خودشان گاهی داوطلبانه دست به اسلحه می‌برند. مثلاً در فصل اول، سانگ-وو (Park Hae-soo) چاقوی شام را در دست گرفته و در حرکتی شوکه‌کننده، سائه-بیوک (Jung Ho-yeon) زخمی را قبل از فینال می‌کشد.
یعنی هر سه فصل از «بازی مرکب» که تاکنون به تصویر کشیده شده‌اند، در آستانه فینال، نوعی درگیری چاقویی داشته‌اند — چه با طراحی گردانندگان، چه با تصمیمات شخصی بازیکنان.
برخی از بازی‌های ترسناک در «بازی مرکب» شاید با صحنه‌های بزرگ و پرزرق‌وبرق اجرا شوند، اما این لحظات کوچک — مانند همین بازی بی‌رحمانه با چاقو — هستند که نشان می‌دهند این رقابت مرگبار تا چه اندازه فاسد، غیراخلاقی و تهوع‌آور است.
فصل سوم «بازی مرکب» اکنون از طریق نتفلیکس در دسترس است.
نویسنده: نسرین پورمند
