نقد فصل دوم سریال «Wednesday» | جنایات جدید، رمز و رازهای خانوادگی و جِنّا اورتگا در اوج

چارسو پرس: نام قسمت اول فصل دوم سریال «Wednesday» یعنی «Here We Woe Again» کاملاً برازنده‌ی شروع این فصل است. اثری که همچنان توسط آلفرد گو و مایلز میلر خلق شده و کارگردانی برخی اپیزودها نیز در دستان تیم برتون قرار دارد. داستان بار دیگر حول محور ونزدی آدامز (با بازی فوق‌العاده جِنا اورتگا) می‌چرخد — دختری تیره‌پوش با قدرت‌های روانی، که حالا پس از تعطیلات تابستانی پرحادثه، به آکادمی نورمور بازمی‌گردد؛ جایی که همه‌چیز آن‌طور که قبلاً بود، دیگر نیست.

در طول تابستان، ونزدی مشغول بررسی کتاب «سایه‌ها»ی گودی بود و باور دارد که بر قدرت‌های پیش‌بینانه‌اش مسلط شده است. با این حال، اشک‌های سیاهی که هنگام دیدن آینده از چشمانش سرازیر می‌شود، کمی نگرانش کرده — هرچند نه آن‌قدر که بخواهد مادر بیش‌ازحد فضولش، مورتیشا (با بازی کاترین زیتا-جونز) را در جریان بگذارد. او تنها به دستیار وفادارش، تینگ (ویکتور دوروبانتو)، اعتماد می‌کند. بازگشت به نورمور برای ونزدی بیشتر از جنبه‌ی نویسندگی‌اش جذاب است، اما امسال، این مدرسه‌ی مخصوص «طردشدگان»، پناهگاه همیشگی نیست.

برای شروع، برادر کوچک‌ترش پاگسلی (ایزاک اوردونز)، که تازه شروع به کنترل توانایی تولید الکتریسیته کرده، اکنون به مدرسه پیوسته. او به‌هیچ‌وجه جایگزینی برای عمو فستر (فرد آرمیزن) نیست و ونزدی هم هیچ علاقه‌ای به مراقبت از اشتباهات او ندارد. از طرف دیگر، بعد از نجات مدرسه از تایлер (هانتر دوهان) — هایدی پنهانی که توسط مرلین تورنهیل (کریستینا ریچی) کنترل می‌شد — ونزدی حالا به یک چهره‌ی مشهور در بین دانش‌آموزان تبدیل شده است. این شهرت ناخواسته، یک تعقیب‌کننده‌ی ناشناس و بینشی ترسناک درباره دوست صمیمی‌اش، انید (اما مایرز)، همه و همه موجب می‌شوند که ونزدی بیش از همیشه منزوی و نگران باشد.

از همه بدتر، با درگذشت مدیر ویـمز (گوئندولین کریستی)، مدیریت جدید نورمور به عهده‌ی بری دورت (با بازی استیو بوشمی) است؛ مدیری که از مورتیشا برای جمع‌آوری کمک‌هزینه مراسم سالانه کمک می‌گیرد. ونزدی خیلی زود درمی‌یابد که نورمور دیگر آن مؤسسه‌ی قبلی نیست.

مثل فصل اول، بخش اول از فصل دوم نیز سرشار از فضای گوتیک، طنز تاریک و معماهای عجیب است. با آشکار شدن بینشی ترسناک درباره انید، ونزدی در تلاشی نفس‌گیر برای جلوگیری از وقوع آن قرار می‌گیرد. این بینش باعث تنش‌هایی در دوستی آن‌ها می‌شود، زیرا انید از فاصله‌گرفتن ونزدی سردرگم است. هم‌زمان، کشف رازی قدیمی در خاندان آدامز و ورود مادربزرگ فرامپ (جوانا لاملی) رابطه‌ی ونزدی و مادرش را بیش از پیش متشنج می‌کند.

درست است که برخی منتقدان این سریال را نسخه‌ای «نتفلیکسی» و مدرن‌شده از آثار چارلز آدامز می‌دانند و نورمور را با هاگوارتز مقایسه می‌کنند، اما این قیاس‌ها چیزی از زیبایی‌های سریال کم نمی‌کنند. چه از نظر طراحی صحنه و لباس، چه از نظر حال‌وهوای مرموز و بازی بی‌نقص جِنا اورتگا، سریال همچنان مسحورکننده است. حتی اگر فضای داستان نوجوان‌محور باشد، موضوعاتی مانند رابطه مادر و دختر، حس طرد شدن و فراز و فرود دوستی‌ها، کاملاً جهان‌شمول‌اند و مخاطب بزرگ‌سال را نیز درگیر می‌کنند.

تنها ایرادی که می‌توان به این فصل گرفت، تقسیم آن به دو بخش جداگانه است. با اینکه پایان قسمت چهارم با عنوان «If These Woes Could Talk» اطلاعات زیادی را فاش می‌کند، اما به‌راحتی می‌شد تمام هشت قسمت را یک‌باره تماشا کرد و نیازی به انتظار یک‌ماهه نبود.

در مجموع، فصل دوم سریال «Wednesday» (بخش اول) همان تجربه‌ی تصویری شگفت‌انگیزی را ارائه می‌دهد که از تیم برتون انتظار می‌رود. با افزایش حضور خانواده آدامز، رازهای چندلایه، و بازی درخشان اورتگا، این سریال هنوز همان اثر جذاب، پیچیده و دیدنی‌ست که سه سال پیش مخاطبان را شیفته‌ی خود کرد.